Al twee jaar lang cruisen en carpoolen de Gentse sterkhouders Nana Asare en Matz Sels, die vanavond op Club Brugge spelen voor een finaleplaats in de Croky Cup, over de E17 van Antwerpen naar Gent en terug. Wij mochten uitzonderlijk eens mee op de achterbank. Over een witte lijn, taboes, Moscou, 2019 en een nieuwe titel.

‘Is iedereen klaar?’, vraagt Nana Asare (29) op zijn herkenbare minzame toon. ‘Alle gordels vast?’, voegt Matz Sels (23) er voor de zekerheid aan toe. Het is nog donker als we de plaats van afspraak, het Q8-tankstation van Zwijndrecht, bereiken. Boven ons zien we op de brug tientallen auto’s aanschuiven in de file richting de Kennedytunnel, voor de meesten die naar Antwerpen moeten een dagelijkse zenuwtergende bedoening. Buiten is het amper vijf graden Celsius, donker en regenachtig, de eerste voortekenen van een winterprik kondigen zich aan. De shop kent om 7.45 uur weinig succes, want slechts één klant komt buiten gestapt met een pak sigaretten en een energiedrankje in de hand.

In de wagen heerst echter geen koude maar vooral gezelligheid, want de bediening van het stuur, de verwarming én de muziek is vandaag in handen van Nana Asare. De Ghanees-Belgische linkerflankspeler hanteert wekelijks een beurtrolsysteem met de doelman om het traject af te leggen. ‘Goed voor het milieu’, oppert Asare. Maar ze zijn blijkbaar niet het enige carpoolduo bij de kampioen. ‘BrechtDejaegere en ‘papi’ Renato Neto komen ook vaak samen uit West-Vlaanderen’, zegt de Rode Duivel. ‘En als ik me niet vergis wonen Sven Kums en Thomas Foket beiden in Dilbeek. Theoretisch kunnen ze het, maar in de praktijk gebeurde het volgens mij nog niet vaak. En voor de rest woont het overgrote gedeelte van de spelers ofwel in het centrum van Gent, zoals Danijel Milicevic en Lasse Nielsen, of in de buurt. Bijvoorbeeld in Beervelde of Latem.’

KAMELEON

Asare volgt het gesprek, maar heeft in eerste instantie meer aandacht voor de achtergrondmuziek. ‘Gospel’, fluistert hij eerst, om dan krachtiger te vervolgen: ‘Altijd hé Matz. Bijzonder rustgevende religieuze liedjes. Ik krijg er een blij gevoel van, het bevordert mijn positivisme en levenskracht. Ik sta met de glimlach in het leven.’ Sels grinnikt. ‘Ook ik kan die muziek ondertussen wel appreciëren. Maar als ik van dienst ben, dan schakelen we toch op iets anders over, hoor. Ik luister liever naar Q-Music, ik hou meer van de moderne popmuziek, of een regionale Antwerpse zender. Maar ik pas me aan als Nana in charge is.’ Asare repliceert gevat: ‘De chauffeur is altijd de baas.’

Onze gelegenheidschauffeur houdt zich ondertussen perfect aan de snelheidsregels wanneer we aan onze rechterzijde net voorbij afrit 16 Beveren-Melsele-Kruibeke de nieuwe gevangenis kruisen. ‘We bouwen altijd wat marge in’, gaat Sels verder. ‘Ik kijk steevast naar de verkeersinfo in de ochtend om problemen te vermijden. We kunnen eventueel binnendoor rijden, maar dat blijkt in de praktijk meestal moeilijk. Vandaag moeten we om 8.30 uur op het oefencomplex zijn voor het verplicht ontbijt, de geblesseerden en jongens die minder speelden al om 8 uur. Door vroeg te zijn hebben we ook tijd voor verzorging en nog wat bijkomende spierversterkende opwarmoefeningen indoor. Normaal gezien doen we 25 minuten over de rit tussen Zwijndrecht en Gent. Maar we spreken altijd drie kwartier op voorhand af.’ Asare pikt in. ‘Als Matz zich niet overslaapt, hé.’ Sels stribbelt tegen: ‘Dat gebeurde echt nog nooit. Alleen is Nana iets strikter en stipter. Altijd twintig minuten op voorhand. Het gebeurt weleens dat hij een sms moet sturen. (grijnst) Maar hij staat, door zijn kinderen, ook vroeger op.’

Asare lacht zijn witte tanden bloot. ‘Hoeveel kinderen ik heb en waar ik woon, dat is taboe’, zegt hij. ‘Mijn privéleven is mijn geheime tuin. Ik ben inderdaad altijd vroeg wakker. Vanaf 6 uur ’s morgens heb ik mijn eigen wekdienst in huis. Bovendien breng ik mijn kids ook graag zelf naar de opvang. Ik ben een sportman en moet zorgen voor resultaten. Maar mijn familie is de belangrijkste pijler in mijn leven. Zij brengen rust en standvastigheid. Als ik thuiskom, ben ik papa en niet langer profvoetballer.’

GROEIEN

We passeren Lokeren en ondervinden totaal geen last van druk verkeer. Sels geeft ons mee dat na de training de profs van AA Gent moeten aanschuiven voor een middagmaal. ‘Niet alleen voor de groepssfeer, maar ook en vooral voor een betere recuperatie’, beweert de goalie. ‘Er is veel keuze, met vis of vlees en groenten. We worden goed opgevolgd door de diëtiste, die me meegaf dat ik melkproducten moet vermijden, omdat ik die niet zo goed verteer.’ Asare gniffelt en zegt in zijn typische stijl. ‘Voor mij is dat geen probleem. Ik eet alles, want ik moet nog wat groeien van de dokter. Er is dus nog hoop. Thuis komt er alleen Afrikaanse voeding op tafel. Die is niet zo vet als je wel zou denken. Er zijn tegenwoordig veel winkels in Antwerpen, Brussel en zelfs in Gent. Echt waar.’ Specifiek op hun gewicht letten, moeten ze volgens Sels niet doen, ‘maar er wordt wel streng op toegekeken.’

Vijf minuten voor het afgesproken tijdstip zitten we vlak bij het oefencomplex van de Buffalo’s. Maar aan de gebruikelijke afrit van het UZ staat een lange rij wachtenden. ‘We nemen de alternatieve weg, via afrit Gent-centrum’, gebaart Sels. ‘Oké, jij bent nu eventjes de baas’, antwoordt Asare kort. De verstandhouding zit duidelijk goed tussen beiden. ‘Hei, we zitten hier plots in Moscou’, wijst de Ghanese Belg naar een tram die naast ons komt staan aan de lichten. ‘Serieus, bestaat dat hier ook?’, vraagt Sels zich duidelijk gespeeld af. Een verwijzing naar de film ‘Aanrijding in Moscou’ is aan de twee niet besteed. ‘Nooit van gehoord’, klinkt het eenduidig.

Volgens Sels bestaat er bij AA Gent geen specifieke boetekas voor telaatkomers op training. Zoiets wordt door coach Hein Vanhaezebrouck ludiek opgelost. Je moet dan, net als bij een verjaardag, trakteren op gebak. ‘Het verkeer is overal een probleem, ook in Nederland’, beweert Asare. ‘Toen ik in Utrecht voetbalde, was ik op een kwartier bij onze trainingsinfrastructuur. Maar bij de terugkeer was het op de autosnelweg altijd miserie en moest je soms heel lang aanschuiven. En alhoewel jullie buurland wordt voorgesteld als het fietsland bij uitstek, maakte ik het nooit mee dat een speler zo naar de training kwam.’

COMFORTGEVOEL

Na het ontbijt doorkruist om 9.40 uur de hoofdtrainer samen met zijn assistenten Rudi Cossey en Bernd Thijs de kantine, alsook doelmannencoach Francky Vandendriessche en perschef Marc Van Lysebetten, om in het spelershome nog een videomontage te bekijken van analist Tim Taveirne. Stipt twintig minuten later trekt de spelersgroep, met de trainer op kop, naar het kunstgrasveld. Exact een uur en drie kwartier later is de oefensessie ten einde. Sels trapt nog een lange bal met doublure Brian Vandenbussche, Asare verlaat als laatste het terrein in het gezelschap van Kums, Rafinha en nieuwkomer Lucas Deaux, die de zak met ballen plichtsbewust meezeult.

‘Is iedereen klaar?’, vraagt Asare een goed uurtje later als we opnieuw in zijn wagen plaatsnemen. ‘Alle gordels vast?’, vult Sels opnieuw aan. Tijd om eens te achterhalen hoe beiden de afgelopen maanden elkaar leerden appreciëren, op en naast het veld. ‘Matz is no mister Cool‘, stelt Asare. ‘Eerder een mister Nice Guy, anders zou hij nu niet naast me zitten.’ (grijnst) Sels pikt gretig in. ‘Nana is een bijzonder innemende gast met een groot hart. Iemand die op het veld altijd rustig blijft, onder nagenoeg alle omstandigheden. Een voorbeeld dat ik hoop te kunnen volgen. Door hem in mijn defensie voel ik me comfortabel.’

De snelheidsmeter gaat plots de hoogte in als we bij Asare polsen naar zijn timide kant, want de Ghanees ondergaat een gedaanteverwisseling eenmaal hij op een voetbalveld komt. Dan wordt de zachte jongen plots een harde krijger. ‘Geen grote woorden, maar vooral rake daden, zo ben ik nu eenmaal’, beweert hij. ‘Dat zijn ook de criteria voor topsport. Ik spreek liever met mijn voeten, als prof wordt die houding van mij verwacht.’

‘Nana blijf ik een ondergewaardeerde voetballer vinden. Polyvalent, technisch sterk, snel en belangrijk voor het evenwicht in ons elftal’, stelt Sels vast. ‘Waarom zou hij eens geen kans krijgen bij de Rode Duivels? Hij beschikt ondertussen immers over een Belgische identiteitskaart. Als hij openstaat voor die optie, welteverstaan.’ Asare zit duidelijk wat verveeld met de opmerking. ‘Hoe kan je nu over iets praten, als er niks tastbaars in die richting wijst? Alleen God zal bepalen wat mijn pad nog zal kruisen. Hij wikt en beschikt, over alles. Ik kan niks voorspellen. Maar ik weet ondertussen wel dat Matz een modelprof is.’ Sels is gecharmeerd. ‘Eigenlijk zijn we allebei personen met veel engagement, maar die weinig hun emoties laten zien.’ Asare knikt. ‘Ik geef me niet snel bloot. Alleen als ik je echt begin te kennen na een tijdje zal ik zelf iets vertellen. Maar bij een eerste kennismaking neem ik inderdaad liever wat afstand.’

De Doelman van het Jaar komt plots aandraven met een uniek moment van hun dagelijkse autoritten. ‘Nana, slechts eenmaal hebben we hier samen naar Radio 1 zitten luisteren, hé’, zegt hij vol passie. ‘Nadat we met 2-3 hadden gewonnen op Club Brugge in PO1 en Anderlecht op de achtste speeldag thuis speelde tegen Standard. We konden niet snel genoeg in Antwerpen zijn, om op de buis te kijken. Want luisteren naar de radio, dat vreet toch aan je hoor.’

Asare heeft nog een tip voor zijn jongere ploeggenoot. ‘Je moet blijven focussen, Matz. Dan komt die Europese topclub er ooit. Wekelijks ga ik driemaal naar de kerk, meestal in Brussel. Dat zorgt voor mijn sterkte en kracht. Ik ben niet het uitbundige type. Na de titel trok ik me — net als na elke competitiewedstrijd — even terug in de kleedkamer, om daar in de bijbel te lezen. (na een bewuste korte stilte) Als dank voor die prachtige beloning. Ik koester dat moment, maar op mijn manier. An amazing feeling. Zeker het moment dat ik het mijn vader kon melden.’

Ter hoogte van Zwijndrecht moet Asare even in de rem. ‘Verdorie, te veel gepraat en waarschijnlijk te snel gereden, ik moest zowaar door een volle witte lijn.’ Sels stelt zijn makker gerust en lacht. ‘We zullen de kosten delen met de journalist, hij zorgde voor de overlast.’ Asare besluit: ‘Is iedereen nu klaar voor het afscheid?’

DOOR FREDERIC VANHEULE – FOTO’S BELGAIMAGE – JASPER JACOBS

‘Na het behalen van de titel trok ik me even terug in de kleedkamer, om daar in de bijbel te lezen.’ – NANA ASARE

‘Waarom zou Nana eens geen kans krijgen bij de Rode Duivels?’ – MATZ SELS

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content