Guillaume Gillet, vorig seizoen spelmaker van AS Eupen, werd algemeen beschouwd als de beste speler uit de tweede klasse. Nu breekt hij stilaan door bij AA Gent … als rechtsback.

Voetballers houden er soms verrassende voicemailberichten op na. Zoals die van Guillaume Gillet (21), waar je een sfeervolle geluidsopname uit een Bundesligastadion hoort bij het niet opnemen van de gsm. “Die passie voor het Duitse voetbal, meer bepaald voor Bayern München, dateert al van lang voor mijn passage bij Eupen, hoor”, lacht hij. “Ik kreeg die microbe te pakken via mijn vader. Het is mijn droom ooit in de Bundesliga te kunnen spelen.”

In de tussentijd probeert hij de overstap te verteren van de tweede naar de eerste klasse. “Ik was er klaar voor, ik studeerde in mei af met een diploma lichamelijke opvoeding”, legt Gillet uit. “Waarom Gent ? Ik kreeg meerdere aanbiedingen. Zonder te willen opscheppen mag ik toch stellen dat ongeveer de helft van de eersteklassers interesse toonde. Ik heb overal eens geluisterd, maar het verhaal van Georges Leekens sprak me het meest aan. Ik wilde de lat bewust hoog leggen, het moest niet per se een Waalse club zijn en het moest ook geen ploeg uit de kelder van het klassement zijn – waar ik ten andere een pak meer garanties kreeg om titularis te worden. Ik hield er rekening mee dat ik van Leekens veel kon leren.”

Maakte hij de goede keuze ? Leekens draagt immers de reputatie mee nogal streng te zijn voor zijn jongeren. Benjamin Maréchal bijvoorbeeld, ook een grote Waalse belofte bij Gent, brak nooit door onder zijn bewind. “Na vier maanden AA Gent stel ik toch vast dat Leekens zich veel om mij bekommert, hij geeft vaak richtlijnen. In het begin was ik, net als Benjamin, te nonchalant. Daar werkte ik al aan. De verklaring is echter simpel : in de tweede klasse en de jeugdreeksen ging alles vanzelf, het was te gemakkelijk. Ik wist dat ik sowieso zou spelen in het weekend, ook als ik een training miste of mijn voetje niet zette. Bij Gent besef ik nu dat ik me geen mindere dag kan veroorloven.”

Wat zijn de richtlijnen van zijn nieuwe trainer ? “Leekens vraagt om in één tijd te spelen en niet te dribbelen”, antwoordt Gillet. “Hij hamert op efficiëntie, een dribbel mag wel, maar enkel als hij nuttig kan zijn … en als hij lukt, anders krijg je geheid een stevige uitbrander. ( lacht) Leekens hecht bovendien veel belang aan het winnen van duels, volgens hem is voetbal een sport voor mannen, dus moet je niet spelen zoals een vrouw. Geen probleem : als ik mijn voet moet zetten, doe ik dat.”

Gillet werd vorig seizoen algemeen beschouwd als de beste speler in de tweede klasse. “Dat beweren de mensen, ja, dat oordeel laat ik aan hen over. Al moet ik toegeven dat ik vorig seizoen een goede beurt maakte, vooral het aantal doelpunten dat ik scoorde, trok de aandacht. Zestien goals, dat is niet slecht voor een middenvelder, denk ik. Assists ? Die heb ik niet geteld, ik beleef meer plezier aan zelf scoren.”

Dat zal dit seizoen dan toch een tikje moeilijker worden, zeker sinds hij de geblesseerde Sandy Martens – zelf ook een voormalige aanvaller – moet vervangen als rechtsachter. Gillet : “Het is beter om te spelen dan helemaal niet. In een oefenwedstrijdje probeerde Leekens me eens uit op die rechtsbackpositie, ik trok me er wel uit de slag, wat hem waarschijnlijk overtuigde van deze zet. Voor een jonge gast is het belangrijk om het ritme gewoon te worden. Dat kan ik nu.” En wat als Martens terugkeert uit blessure ? “Ik zal zeker niet opgeven. Ik wil het de trainer zo moeilijk mogelijk maken.”

Gillet speelde bij Eupen meestal als nummer tien, maar in zichzelf ziet hij niet meteen een opvolger voor Mbark Boussoufa. “Zijn stijl kun je niet evenaren. Leekens heeft dat goed begrepen : hij maakte meteen duidelijk dat hij geen gelijkaardig type als Boussoufa zocht, maar dat hij die rol zou verdelen over verschillende spelers en het systeem zou aanpassen. Boussoufa is een speler waar ik veel respect voor koester, hij verdient een standbeeld in Gent.”

En Gillet voorlopig niet … Nog niet.

DANIEL DEVOS