Au revoir et merci, Marouane

© BELGAIMAGE

Ik moet niet flauw doen. Als millennial ben ik opgegroeid met gameboys en playstationcontrollers in de hand, hoewel ik ook ontelbare uren buiten heb geravot met kameraden – zonder twijfel het allerleukste, het echtste. Maar toch: even gamen wanneer het buiten regent, kon en kan me bekoren. Als voetbalfanaat duurde het niet lang voor FIFA mijn favoriete spelletje werd. Ik denk dat FIFA 2003 de eerste editie die ik, toen nog als cadeautje van de Sint, in handen kreeg. Anno 2019 bemachtig ik de voetbalgame nog steeds, maar dan uit de eigen portefeuille. Naarmate de jaren vorderden, groeide ik uit tot een geduchte FIFA-speler met een patent op kopbaldoelpunten. Het liefst van al speel ik dan ook met teams met een grote kopbalsterke spits. Een voorbeeld: wanneer ik met Les Bleus speel, krijgt Olivier Giroud de voorkeur op Kylian Mbappé.

Wat onze nationale ploeg betreft, weet ik nog hoe de populariteit van de Rode Duivels steeg in de aanloop naar het WK 2014 in Brazilië. Dat was niet geheel onlogisch na 12 jaar zonder kwalificatie voor een groot toernooi. En dus ging ik ook op FIFA steeds vaker met de Rode Duivels spelen. Wanneer ik dan in een wedstrijdje na pakweg 75 minuten op achterstand stond, haalde ik mijn geheime wapen boven. Dan dropte ik Marouane Fellaini diep in de spits. ‘Ballen in de box pompen en Fellaini zal er zijn knikker wel eens tegen zetten’, zo dacht ik.

Dat loonde. Niet alleen op FIFA, maar ook op de echte velden bewees de krullenbos vele malen zijn klasse. Bij Standard, toen nog zonder krullen, vond Fellaini op twee seizoenen 12 keer de weg naar het doel, waarvan 3 keer met hoofd. Daarna werd hij de duurste Belgische transfer ooit door naar Everton te verkassen voor 18,5 miljoen euro. Zo effende Fellaini het pad naar de Premier League voor talloze andere Belgen van de befaamde Gouden Generatie, waarvoor dank. Aangekomen bij Everton, waar Fellaini nog vaak als een echte nummer 9 aantrad, scoorde hij op vijf seizoenen 33 doelpunten, waarvan 13 met het hoofd. Bij Manchester United waren dit er op vijf seizoenen en een half 22, waarvan de helft met het hoofd. En bij de Rode Duivels maakte Fellaini 18 doelpunten in 87 wedstrijden. Vaak kwamen die Belgische doelpunten op erg belangrijke momenten. Zo zorgde hij er op het WK 2014 voor de o zo belangrijke gelijkmaker in onze openingswedstrijd tegen Algerije – met een kopbal nota bene. En ook op het afgelopen WK in Rusland zorgde hij met een, wat had u gedacht, krachtige nekslag voor de 2-2 in de 1/8 finale tegen Japan.

Fellaini was de joker, de stormram van de Rode Duivels wiens verdedigende capaciteiten we zeker ook niet uit het oog mogen verliezen. Hij was een wapen waarvoor we niet meteen een vervanger zullen vinden, want Marouane Fellaini zette na 12 jaar een punt achter zijn nationale carrière ‘om plaats te maken voor de volgende generatie’. Au revoir et merci, Marouane.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content