Vrijdag is het exact twintig jaar geleden dat Cathy Freeman goud veroverde op de Olympische Spelen van Sydney.

Het was een van dé, of misschien wel hét moment in de geschiedenis van de Australische sport. Hoe de toen 27-jarige Cathy Freeman, nadat ze bij het begin van de Spelen al de olympische vlam had ontstoken, voor eigen volk richting goud snelde op de 400 meter. Met haar amper 1m63 het gewicht van een hele natie dragend, de druk torsend van haar verhaal als Aboriginal die ondanks veel tegenkanting toch het allerhoogste bereikte. En zo het ultieme rolmodel werd voor de in het verleden vaak onderdrukte, zwarte inheemse bevolking van Australië.

De twintigste verjaardag van haar olympische titel, net als van de hele zeer succesvolle Spelen van Sydney, gaat Down Under niet onopgemerkt voorbij. Al op 13 september ging op tv-zender ABC de één uur durende documentaire Freeman in première. Daarin blikken journalisten, politici en concurrentes, maar vooral de atlete zelf uitgebreid terug. Hoe ze als Aboriginal begon met lopen. Hoe haar familie, haar stiefvader/coach haar steunde op weg naar de top. Hoe ze na vier jaar ongeslagen te zijn in Sydney omging met ‘ The Beast‘, de druk van de media. Hoe ze zich in die olympische finale beschermd voelde door een hogere kracht. Hoe trots ze was dat ze alle schaamte kon opzijzetten en kon tonen: ‘ I’m black and I’m the best. ‘

Een rol die Freeman twintig jaar later nog altijd zeer ter harte neemt, met de naar haar genoemde Foundation. Daarmee wil ze via allerlei onderwijsprojecten 1600 Aboriginalkinderen op weg zetten naar een betere toekomst en hen doen inzien dat hun afkomst geen belemmering hoeft te zijn.