Een van de machtigste figuren in het wereldvoetbal is Peter Velappan, de secretaris-general van de Aziatische Confederatie. De Maleisiër werd als commercieel manager gevormd in Engeland, waar hij als voetballer zelfs een paar keer voor de invallers van West Ham United uitkwam. Nadat hij nog een opleiding had gekregen in de Verenigde Staten, keerde hij terug naar zijn geboorteland om zich over het Aziatische voetbal te ontfermen. Dat wordt al lange jaren aangevoerd door zijn Koninklijke Hoogheid Sultan Haji Ahmand Shah, een van de rijkste inwoners van Maleisië. De Sultan staat aan het hoofd van het uitvoerend comité van de AFC, waarin heel wat nationaliteiten vertegenwoordigd zijn, maar geen Japanner. Wat te maken heeft met het feit dat Japan, politiek en sociaal, geen te beste relaties onderhoudt met de rest van Azië.

Peter Velappan, was de man die – tegen de wil van de Fifa en Joao Havelange in – ervoor zorgde dat Japan niet in zijn eentje de wereldbeker 2002 mocht organizeren, maar verplicht scheep moest gaan met Korea. Het was ook hij die vorig jaar de boycot van het Fifacongres in Los Angeles orkestreerde omdat Azië op het komend WK geen bijkomende vaste deelnemer kon krijgen. Velappan is niet alleen een sterke politieke figuur – zeer vermoedelijk zou hij ook secretaris-generaal van de Fifa geworden zijn als niet Sepp Blatter maar Lennart Johansson tot opvolger van voorzitter Havelange was gekozen – hij interesseert zich ook voor de sport op zichzelf. Hij vertelde al vaak hoe jammer hij het vond dat de jonge Aziatische voetballers fysisch niet sterker ontwikkeld zijn en daardoor geen valabele tegenstanders kunnen worden voor de voetballers uit de rest van de wereld. “Geef mij het Afrikaanse voetballersras”, zei hij, “en in enkele jaren tijd maak ik er in Maleisië een ploeg van die met de beste van de wereld kan wedijveren. Met de vereniging van hun lichamelijke kwaliteiten en onze lenigheid en techniek, kan zowat de ideale voetballer worden geproduceerd.”

Maar Velappan is zich ook bewust van de mentale beperkingen van de Aziatische voetballer. Onlangs stelde hij nog in Football Asia, het officiële magazine van de AFC – naar aanleiding van de vermenigvuldiging van transfers van Japanse en Koreaanse spelers naar Europa en Amerika – dat : “De AFC altijd zijn spelers heeft aangemoedigd naar West-Europa te trekken. Niet alleen om hun technische vaardigheid te helpen ontwikkelen, maar ook om hun mentale weerbaarheid te versterken. Vaak gaan de Aziatische ploegen in hogere competities mentaal ten onder.”

Velappan steekt daarbij wel een waarschuwende vinger op naar de Europese clubs die alleen maar een Aziatische speler in hun rangen opnemen – waar is er nu geen Nakata, Ono of Seol ? – om er reclame mee te maken en hun shirts als merchandisingsproducten in Azië te verkopen. Of om contracten af te sluiten met tv-zenders, die in Japan of Korea de local hero thuis in de uitrusting van zijn nieuwe Europese club willen opvoeren. Wat een hysterie toch telkens een Japanse voetballer, gitzwart maar blond geverfd en pronkend in de traditionele uitrusting van een gekende Europese club, hier aan de pers wordt voorgesteld. In Feyenoord waren er 40 Japanse fotografen aanwezig toen Ono zijn eerste verschijning deed.

Straks zullen we zien hoe goed ze kunnen voetballen of ook hoe sterk ze mentaal zijn.

door Mick Michels

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content