Eens te meer werd een individuele flater de Rode Duivels fataal. Toch scheen er wat licht aan het einde van de tunnel, ondanks een vierde nederlaag in deze Europese campagne.
Of het nu aanvoelde alsof hij met vakantie was in eigen land ?” Jan Vertonghen (20) schrok even van de vraag van een Nederlandse journalist, die met een massa collega’s was afgezakt naar Brussel om er de nieuwe generatie Belgen aan het werk te zien. “Dit is geen vakantie,” klonk het streng, “wie daaraan denkt, heeft geen plaats in de nationale ploeg.”
Het tekent de inzet van de nieuwe generatie Duivels, die zich, dixit oudgediende Philippe Clement, de hele week heel professioneel toonden. Niet alleen tijdens de wedstrijd, waar het hoge tempo voor de rust iemand als Vertonghen – gewend aan degradatievoetbal bij RKC – af en toe naar adem deed happen, maar ook tijdens de trainingen. Clement : “Aan hen om nu een constante in hun prestaties te leggen. Ik heb nog nieuwelingen weten komen. Misschien heeft het met hun opleiding in Nederland te maken, maar hun ernst en volwassenheid op jonge leeftijd vallen me wel op. Het is er harder en directer.”
Het viel ons ook op, het verschil tussen Vertonghen en pakweg iemand als Marouane Fellaini, bejubeld als doelpuntenmaker. Fysiek is de Standardspeler sterker, hij kan blijven gaan. Vertonghen kende voor de rust even een dipje, nadat hij tijdens de goeie periode van de Belgen, van minuut 15 tot 30, zich een paar keer toonde, ook met afstandsschoten. In totaal drie, ze waaiden wel af, maar het werd tijd dat de Duivels nog eens vanop afstand een poging deden. Maar daarna herpakte de Ajacied zich. Zijn tweede helft was van een sobere degelijkheid, goed de momenten kiezend en positie houdend als het moest. Daar wilde Fellaini, die na de pauze schitterend gelijkmaakte na al even prachtig werk van Steven Defour, al wat meer fouten maken. Verdedigend liet hij voor de rust geregeld zijn mannetje lopen.
2010
De nederlaag tegen Portugal – verdiend, want Stijn Stijnen was dé uitblinker van de wedstrijd bij de Belgen, al zal hij wel nachtmerries hebben gehad van de tweede tegengoal, die ingeleid werd door zijn niet zo perfecte uitgooi naar Mark De Man en knullig balverlies van Gaby Mudingayi – betekent dat de Belgen een definitief kruis mogen maken over hun EK-deelname. Maar eigenlijk was er voordien al geen zinnig mens die daarin nog vertrouwen had, daarvoor gingen eerder te veel punten verloren.
Of het geen tijd wordt om het WK 2010 voor te bereiden, vroeg zaterdag iemand aan René Vandereycken. Dat deed de man in feite al, getuige zijn selectie. Zijn basisteam bevatte drie spelers (naast Fellaini en Vertonghen ook een uitstekende Tomas Vermaelen op linksachter) die zondag aan het EK onder 21 beginnen en eentje (Defour) die daarvoor ook in aanmerking kwam. Invaller was Tom De Mul, offensief misschien nog iets te veel flyer tegen de fysiek en conditioneel sterke Portugezen. Maar hij was toch betrokken in een goeie uitgespeelde aanval, die net geen kans opleverde voor Emile Mpenza. Ook hij gaat nog naar het EK. Niet in actie, maar wel op de bank : de EK-gangers Logan Bailly en Maarten Martens, terwijl Nicolas Lombaerts en FarisHaroun net uit de selectie vielen. Zondagochtend riep Vandereycken ook nog eens Laurent Ciman en Anthony Vanden Borre weg bij de jonge Duivels. Het feit dat veel spelers met vakantie zijn en dus niet meer beschikbaar zijn, werkt die jongerenselecties ongetwijfeld in de hand. Het geeft toch aan dat Vandereycken hen rustig laat proeven van wedstrijden op een hoog niveau. Wedstrijden waarin ze niet teleurstelden, gestuurd door ervaren jongens als TimmySimons, uitstekend achterin, of Clement. Wat de beloften zonder hun ervaring waard zijn, zullen we komende week zien, met stevige duels tegen Nederland en opnieuw Portugal.
Afscheid Mpenza ?
Het neemt allemaal niet weg dat de Belgen snakken naar een positief resultaat. Ook al toonde een enthousiast publiek zich zaterdag – in tegenstelling tot na de wedstrijd tegen Polen – dankbaar en begripvol. Omdat het wat te zien had gekregen. Enthousiasme, inzet, mooie bewegingen (van de Portugezen dan), een paar kansen (ook van de Belgen), maar helaas ook weer individuele foutjes. Dat Carl Hoefkens zich blesseerde in de fase voor Nani scoorde, doet niks af aan het feit dat de Portugezen wel vaker veel te makkelijk konden aanleggen. Wijken in plaats van duels aan te gaan of te pressen, het is een vervelende Belgische gewoonte. Net als balverlies, denk aan DanielVan Buyten tegen Polen of nu Mudingayi.
Te weinig efficiëntie achterin, maar ook voorin, waar François Sterchele bij zijn debuut in de basis een uur zichzelf was. Vanaf de linkerkant, niet altijd aanwezig, maar met de neus voor de kans, al miste hij ze, iets wat de topschutter in de competitie wel vaker overkwam. En Emile Mpenza was na een uur uitgeknokt, alleen tegen een overmacht.
Want daar is René Vandereycken ook hardleers : in zijn diverse ploegen blijft het aantal offensieve spelers beperkt. Omdat, zo verdedigt hij zich altijd, de tegenstander zo snel en sterk kan counteren. En dus ging na een uur niet één van zijn drie verdedigende middenvelders naar de kant toen De Mul inviel, maar Sterchele. Waarna de Belgen geen kans meer versierden en offensief in de slotfase de Van Buytentruc werd gehanteerd, zij het dat in afwezigheid van de verdediger van Bayern München Clement in de spits ging voetballen.
Drie offensieve spelers en de rest van de ploeg die op zestig, zeventig meter van de goal hangt, het is te weinig als je moet scoren om te overleven. En dat doet de ploeg dan ook niet, scoren. Vijf goals in zeven wedstrijden, dat is twee minder dan Finland, vijf minder dan Servië en tien (!) minder dan Polen en Portugal, de nummers één en twee in de groep. En dan zal het niet Moussa Dembele zijn, al een halve kwalificatiereeks onbeschikbaar, die zulke bakens gaat verzetten. Ook hij is veeleer een schaduwspits dan een killer. Offensief moet de coach zijn strijdplan herdenken, ook al kan hij – terecht – aanvoeren dat er in elke wedstrijd wel een paar kansen geweest zijn en dat de Belgen helaas geen dodelijke killer in huis hebben, zeker sinds Wesley Sonck van het toneel verdween. Ook Sterchele, die eerder al in Portugal een mooie kans miste, weet inmiddels dat de internationale verdedigingen sterker zijn dan die van Beveren of Westerlo. En Emile Mpenza (17 goals in 53 interlands) is ook geen spits die vier van de vijf kansen omzet.
Misschien kan de naturalisatie van Mémé Tchité hieraan wat verhelpen. En heeft de coach meteen een alternatief, want zaterdag liep het gerucht dat Emile Mpenza na de interland tegen Finland misschien wel opnieuw zijn afscheid als international zou aankondigen. Mpenza, volop in een echtscheiding, wil zich op Manchester City en zijn lichaam concentreren, nu hij eindelijk in zijn droomcompetitie aan de slag mag. Waarnemers zagen in zijn afwezigheid bij het begin van de stage – Mpenza miste de paar dagen in De Panne – al een veeg teken.
Zijn zaakwaarnemer ontkent evenwel : “Hij heeft mij er nog niet over gesproken en ik zou het hem ook afraden”, stelt Rachid Tajmout. “Zijn imago is weer positief, hij heeft een mooi contract, België gaf hem al veel, hij mag wat terug doen. Maar misschien denkt de coach zelf wel aan verjongen, nu de Belgen zijn uitgeschakeld. Dat hij het begin van de stage, toen ik ook wat telefoontjes met deze vraag kreeg, miste, had met vermoeidheid te maken. Emile heeft veel gegeven om zich in Manchester te bewijzen en had na een lang seizoen rust nodig. De coach begreep dat en gaf hem wat extra verlof. Meer moet u er niet achter zoeken. Want als dat echt in zijn hoofd speelde, had hij zijn verlof niet opgegeven om deze twee interlands te spelen.” S
door Peter T’Kint en Jan Hauspie
