Met twee bekerfinales, vandaag/woensdag Europees en op 30 mei in Berlijn voor de Duitse Pokal, kan Werder Bremen toch een mooi einde breien aan een matig seizoen.
Wat zou er van Thomas Schaaf (48) geworden zijn indien hij in 1999 had gefaald als coach van Werder Bremen? En hoe zou het zijn club vergaan zijn? 1999 is immers een cruciaal scharnierjaar in de geschiedenis van de Noord-Duitse club. Na veertien (!) seizoenen stabiliteit onder Otto Rehhagel, met titels in 1988 en 1993, was het team immers een stuurloos schip. Aad de Mos bleek geen garantie voor succes, Dixie Dörner en Wolfgang Sidka evenmin. Net als Felix Magath, later nog trainer van Bayern München en tweevoudig Duits Trainer van het Jaar. Maar in Bremen lukte niks voor Magath, die op vier speeldagen van het einde werd bedankt. De ploeg stevende recht af op de degradatie en verloor een cruciaal duel van Eintracht Frankfurt.
Thomas Schaaf werd gevraagd over te nemen. Een clubicoon, geboren in 1961 en al sedert 1972 (!) lid van Werder. Gewaardeerd verdediger, ploegmaat van Oliver Reck, Rudi Völler, Rune Bratseth, en op dat moment in 1999 jeugdtrainer en coach van de amateurs. Of hij de A-ploeg in handen wilde nemen? Schaaf dacht even na en stemde toe. Op 10 mei werd hij aangesteld. Er restten Bremen nog vier matchen om de degradatie te vermijden. Schaaf won er drie en pakte een maand later ook de beker. Met de strafschoppen, de tegenstander heette Bayern München.
Tien jaar later is Schaaf er nog steeds, Bremen heeft een traditie van stabiliteit. Net als KlausAllofs, verantwoordelijke voor de afdeling voetbal. De technisch directeur zo u wil. In zijn tijd een gewaardeerde spits, vooral bij Keulen, maar ook in Frankrijk (Marseille en Bordeaux). De ex-ploegmaat van Schaaf stapte na een korte carrière als trainer (Fortuna Düsseldorf) in 1999 mee in het beleid van Werder Bremen. Samen met Schaaf maakte hij er een aantrekkelijke ploeg van, een team dat voetbalt vanuit een duidelijke filosofie (aanvallend, de eerste pass moet een diepe zijn), met oog voor spektakel: 4-2 is beter dan 1-0. “Maar Harlem Globetrotters zijn we niet”, waarschuwt Schaaf.
In het seizoen 2003/04 bereikte Werder met dit duo een hoogtepunt. Het werd kampioen én won de beker. Schaaf werd beloond met de eretitel van Trainer van het Jaar.
Na die titel volgden nog ereplaatsen. Derde, tweede, derde, tweede. Geen bekers meer, noch titels, wel vijf keer na elkaar deelname aan de Champions League. Concurrent voor Bayern, maar alleen sportief, want Werder verloor aan de ploeg uit München geregeld goeie spelers. In Bremen hebben ze visie, in München naast visie geld. Véél meer geld. En dus pikten die van Bayern op geregelde tijdstippen de beste spelers van Bremen weg: Andreas Herzog in 1995, Mario Basler in 1996, later nog Claudio Pizarro in 2001, Valérien Ismaël in 2005, Miroslav Klose in 2007, Tim Borowski in 2008 en straks misschien Diego, de architect van het huidige team. Straks helaas niet in de Europese finale vanwege een schorsing en misschien ook niet in de bekerfinale omwille van een blessure. Nog onder contract maar op dit moment voer in een transferoorlog tussen Juventus en Bayern. Inzet: tussen 25 en 30 miljoen euro.
De nieuwe Diego
Tien jaar is Schaaf al aan de slag bij Werder. Telkens met contracten van twee jaar, zijn huidige verbintenis loopt nog tot 2010. Telkens bereid om te herbeginnen, als ze weer eens een parel wegjatten.
Niet elke nieuwkomer is daarbij een succes. Carlos Alberto moest in 2007 de vervanger van Klose worden, maar kon zich nooit doorzetten. Hij was de duurste transfer uit de clubgeschiedenis – 7,8 miljoen euro – maar werd na één teleurstellend seizoen teruggestuurd naar Brazilië. Gelukkig voor Schaaf mislukte even later Pizzaro in Chelsea, dat de Peruaan dit seizoen uitleende aan Werder. Het is mede dankzij hem dat Werder nu in de finale zit.
Ze hebben een patent op Europese mirakels daar aan de Weser – Anderlecht kan ervan meespreken, in 20 minuten ging het er ooit van 0-3 naar 5-3 – en ook dit seizoen kwam er eentje: Werder is een overlevende uit de Champions League, waar het zwak presteerde. De Duitsers werden opgevist in de UEFA Cup en lootten Milan. Dat leidde na een gelijkspel uit thuis comfortabel met 2-0, tot Pizarro twee keer scoorde.
De opvolger van Diego is in theorie al bekend: Mesut Özil. Twintig pas, spelmaker, uit het Ruhrgebied, weggeplukt bij Schalke in januari 2008 en nu doorgegroeid. Straks speelt hij de finale van de UEFA Cup in Istanbul, over twee jaar zit hij misschien in München. In Bremen leggen ze zich er nu al bij neer. S
door peter t’kint
