Tijdens de verlengingen van de olympische finale van het vrouwenvoetbal hoorde ik de Sporzacommentator de opmerking maken dat Hope Solo (foto), de doelvrouw van de Verenigde Staten, “zo uit Baywatch geplukt was”. Ik weet niet hoe lang die reporter al van huis was op het moment van de uitzending. De uitspraak zegt wat mij betreft meer over hemzelf dan over vrouwenvoetbal. Toevallig hoorde ik ook Tom Boudeweel op de radio kort voor de verlengingen spreken over “het gras aan de middenlijn is wel platgetrapt maar in de 16 meter zijn de dames nog niet geraakt.” Ik kan mij niet indenken dat een sportjournalist van enig niveau over pakweg Kim Gevaert of Tia Hellebaut zou spreken in bewoordingen als “zo uit Matroesjka’s geplukt”, hoewel ze beiden toch ook mooie vrouwen zijn. Het zullen de hormonen geweest zijn, zal ik maar denken. Ik weet ook niet of de prestatie van de Belgische voetballers voor de bronzen medaille voor een neutrale voetballiefhebber enige spektakelwaarde had. Hoeveel gras er in het Belgische strafschopgebied tijdens die match werd platgelopen is voor mij totaal niet belangrijk. Dat misprijzende of toch respectloze ondertoontje bij het commentariëren van vrouwenvoetbal mag achterwege blijven in de toekomst en zeker in België, heren. Verder verheugt het mij dat in Sport/Voetbal- magazine de berichtgeving over vrouwenvoetbal steeds meer naar voren kruipt en het … niet alleen maar lezersbrieven zijn die over vrouwenvoetbal berichten. Alleen prestaties kunnen het respect doen stijgen. Buiten verwachting doet de nationale ploeg in een moeilijke groep nog mee voor het EK in Finland in 2009 trouwens. Hopelijk kan ook landskampioen KVK Tienen in zijn komende Europese duels de Belgische eer hoog houden en krijgen ze de aandacht van de nationale media die ze verdienen. Beter doen of minstens even goed als de mannen wordt trouwens steeds makkelijker in België. De commentaar over vrouwenvoetbal moet niet gesuikerd worden. Respect is al meer dan genoeg. Dank bij voorbaat.
VINCENT KOMPANY
Hamburg SV reageert opgelucht na het vertrek van Vincent Kompany naar Manchester City. Het klopt dat hij puur cijfermatig de club te weinig heeft bijgebracht. Een dertigtal wedstrijden op twee seizoenen, veel is het niet. Terecht waren er hoge verwachtingen gesteld in een dure transfer, en ze zijn niet uitgekomen. Toch verdient Kompany krediet. Niet alleen is hij een ronduit fantastische speler (zag u hem onlangs tegen Brazilië uitverdedigen?), ook is hij een man met het hart op de tong. Emotioneel bij het vroege overlijden van zijn moeder, politiek overtuigd in het Belgische gekrakeel, bedacht om het defensieve spel van de Rode Duivels: een man met een mening. In de voetbalwereld wordt dit niet gewaardeerd. Presteren en jezelf voor de camera uitputten in clichés, dat willen de bestuurders zien. Zo is hij niet, Vincent Kompany. En zo zal hij ook in Manchester niet zijn. Toch hoop ik, Vincent, dat je vroeg of laat de prijzen pakt die bij je grote talent horen. Dat je de middenweg vindt tussen presteren en redeneren. Want dat is je probleem in de harde voetbalwereld, denk ik: je bent een zeldzame piekeraar, op zoek naar respect en je een weg banend op je eigen, unieke manier. Waar je ploegmaats het verstand op nul zetten en voluit gaan, voel jij je vaak alleen en aan je lot overgelaten. Een romanticus op voetbalschoenen. Weet dat je respect afdwingt. Blijf jezelf, blijf Vincent Kompany. En sla Manchester met verstomming.
LUC BOSMANS, EDEGEM;CHRIS KWANTEN, BOCHOLT
