Kim Clijsters is de Sportvrouw van het Jaar. Voor de vierde keer op rij al, en na een parcours met hindernissen. Een Grand Slamfinale zat er dit seizoen niet in, wel vier toernooizeges, met als uitschieter de titel op de Masters.
“De manier waarop Kim toch een vrij moeilijk jaar heeft afgesloten, is echt indrukwekkend”, vindt ook Ivo Van Aken, technisch directeur van de Vlaamse Tennis Vereniging (VTV). “Een zeer groot moment ook, die Masterstitel in Los Angeles. En zeker een Grand Slamzege waardig, want al die toppers komen naar de Masters om te winnen, hè. Het enige verschil is dat je er geen twee weken voor moet spelen. Je moet wel op de eerste dag een topper kloppen, anders ben je al gezien. Die titel is zeker een volgende stap in Kims carrière. De eerste keer ook dat ze van Serena Williams won, en die heeft ze echt een dreun verkocht, hoor.
“Mentaal stond Kim beestig sterk, vond ik. Ze straalde echt iets uit van : ik ben er klaar voor, klaar voor een grote prestatie. Waarmee ze mij ook aangenaam verrast heeft toen, was haar nauwkeurigheid. Power heeft Kim altijd al gehad, agressief tennis is haar handelsmerk. Maar de precisie was soms een stuk minder, terwijl de kwaliteit van elke slag nu gewoon enorm hoog lag. Ze heeft Serena in die finale ook gedwongen tot langere rally’s en dat is die niet gewend. Zoveel weerstand krijgt ze normaal niet. Wat dan weer niet wil zeggen dat ze er altijd van moet winnen natuurlijk, want dat blijft de wereldtop, hè. Maar wees gerust dat de zusjes iets hebben om over na te denken deze winter.
“Wat ook heel knap was dit jaar : Kim heeft bewezen dat ze kan omspringen met een mindere periode. Haar schouderblessure heeft haar toch enkele maanden parten gespeeld. Nu, zonder problemen geraak je niet aan het einde van je carrière, dat weet je. Blessures, tegenslagen, een slechte loting : dat hoort er nu eenmaal bij. Maar het zijn de echte toppers die zich daardoor niet van hun stuk laten brengen, én die er soms zelfs sterker uitkomen, zoals Kim.
“Die schouder zorgde al voor problemen tijdens de Australian Open, maar ze is niet gaan panikeren. Ze is rustig gebleven en heeft zelfs nog de halve finales bereikt. En daarna heeft Kim gedaan wat ze moest doen : ze is haar trainingsprogramma gaan aanpassen en heeft rustpauzes ingebouwd. Ze heeft ook niet meer gedubbeld, omdat ze wist : die schouder houdt dat niet vol, zo sla ik ze kapot. Da’s toch een zeer professionele houding voor iemand van nog geen twintig. Bovendien heeft ze haar omkadering uitgebreid met een voltijdse kiné. Ze heeft echt geïnvesteerd in zichzelf dit jaar, in haar carrière.
” Slechts een derde ronde op Roland Garros, een tweede op Wimbledon, een vierde op de US Open : heeft dat dan te maken met die schouder ? Dat is moeilijk te achterhalen, de tegenstand zit ook niet stil natuurlijk. En er wordt veel verwacht van Kim, net als van Justine Henin, maar die meisjes zijn nog altijd geen machines, hé ? Door die schouder heeft Kim niet voldoende kunnen trainen, dat wel, en daardoor verlies je een stuk nauwkeurigheid. Met kracht alleen, kan je dat niet oplossen. Je moet de bal ook goed kunnen plaatsen en daar komt dan als het ware een soort strategie uit voort. Dat was soms wat minder in die periode, maar daar is ze heel kalm onder gebleven.”
“Op zo’n momenten merk je ook het belang van een goeie entourage. Je moet de batterijen af en toe eens kunnen opladen, zonder druk van buitenaf. En als er niemand is die dan zorgt dat je wat afstand kunt nemen, lukt dat niet. Lei Clijsters slaagt daar zeer goed in. Ik denk dat maar weinig mensen beseffen wat het allemaal met zich meebrengt als je op dat niveau staat. Maar om die prestaties te kunnen blijven neerzetten, heb je training nodig, wedstrijden en rust. Kijk naar mountainbiker Filip Meirhaeghe : die wint zilver in Sydney, heel mooi, maar hij kan er niet mee omgaan. Hij geniet van de aandacht die hij krijgt, maar dat kost hem daarna wel een slecht seizoen. Dus, de boodschap voor iedere topsporter : doe je sport voor jezelf, niet voor de buitenwereld.
“Wat Kim dit jaar misschien ook wat uit balans had kunnen brengen, was de breuk met Carl Maes. Maar ook dat heeft ze goed opgevangen. Terwijl Carl toch haar coach was sinds haar twaalfde en haar de topvijf heeft binnengeloodst. Je kon er ook niet naast kijken : Kim en Carl, dat was de meest succesvolle trainer-spelerrelatie die in het circuit te vinden was. Voor de buitenwereld kwam die trainerswissel daardoor misschien onverwacht, maar ik vond er niks speciaals aan. Als je al zolang samenwerkt, is de kans groot dat je op mekaar uitgekeken raakt. En dan hoef je niemand daarvoor met de vinger te wijzen, die relatie was gewoon op, en verstandige mensen stoppen dan.
“Verandering is trouwens wel eens nodig. Je eerste trainer is natuurlijk de belangrijkste, die legt de basis. Veel wonderen zal je Kim ook niet meer kunnen vertellen, die heeft ze zelf al ontdekt. Maar een nieuwe coach legt toch weer andere accenten, misschien dan vooral naast het terrein, en dat kan soms het verschil maken. Op zo’n hoog niveau is de manier van communiceren de belangrijkste sleutel : luisteren naar je atleet, aanvoelen wanneer je wel of net niet moet bijtrainen. Da’s volgens mij ook een belangrijke vorm van mentale training. En in dat opzicht was het een zeer verstandige beslissing van Kim om met Marc Dehous te gaan samenwerken. Die kent ze al van vroeger, het klikt tussen hen en hij voelt haar goed aan.
“Bij het grote publiek is Marc Dehous dan misschien minder bekend, maar hij heeft de jeugdjaren van veel goeie spelers meegemaakt en draait al lang mee in het jeugdcircuit. Hij is bovendien ambitieus en kent zijn vak. Voor hem was het de kans van de eeuw om iemand als Kim Clijsters te begeleiden. Hij heeft ook niet lang geaarzeld, denk ik, om die kans te grijpen. En voor ons is het natuurlijk heel plezant dat Kim iemand van de VTV heeft gekozen. Dat wil toch zeggen dat we niet zo slecht bezig zijn en dat zo’n topspeelster onze methode ook aanvaardt als een goeie methode.
“Het bewijst ook dat Kim eigenlijk nog altijd dezelfde is. Nu ze op de vierde plaats staat op de wereldranglijst, gedraagt ze zich niet anders dan toen ze twintigste was of op nummer vijfhonderd stond. Ze blijft een heel tof, sociaalvaardig en open meisje. Net als Justine, is Kim een voorbeeld. Ze zijn allebei zeer professioneel, en heel gedisciplineerd met hun job bezig.”
“Het nieuwe jaar ziet er dan ook goed uit, voor beide meisjes. Ik hoor wel niet zo graag : we gaan voor nummer 1. En Kim heeft zich daar ook nog nooit op laten betrappen. Die zegt : ik probeer elke keer het maximum uit mezelf te halen. Vorig jaar is Kim na een heel sterk seizoen geëindigd als vijfde. Aan het begin van dit jaar zei ze : als ik dat niveau kan behouden, dan heb ik het toch wel goed gedaan. En ze heeft haar doelstelling meer dan bereikt, ondanks de nodige problemen. Veel heeft ze immers niet kunnen bijschaven, door die pijnlijke schouder. Nu ze blessurevrij is, kan dat weer wel. Dus, leven met wat je hebt, en toch op niveau blijven, is heel knap.
“Iedereen verwacht nu dat Kim en Justine in de topvijf zullen blijven. Maar vergeet niet, ze zitten in een zeer sterke lichting. Als je ziet wie vóór hen staat : de Williams-zussen, Jennifer Capriati. En dan al die andere kandidates die staan te drummen voor die topvijf. Daartussen twee Belgen op vier en vijf, dan zeg ik : chapeau, meisjes. De grootste fout die ze nu kunnen maken, is proberen de beste Belgische te zijn. Dan staan ze morgen gegarandeerd op nummer 35 en 36. Maar daar zijn zij zelf niet mee bezig, denk ik, da’s meer iets voor de buitenwereld. Net als vergelijkingen maken tussen de twee, dat is ook absurd. Het zijn totaal verschillende mensen, met een ander lichaam, een andere techniek, en andere kwaliteiten.”
door Inge Van Meensel
‘Echte toppers als Kim komen sterker uit een mindere periode.’
