Verbroedering Geel, laatste in de tweede klasse, knikkerde een loom Anderlecht uit de beker van België.

Twintig minuten had Peter Maes aan zijn elftal gevraagd, maar kijk : uiteindelijk hield Verbroedering Geel de volle 120 minuten stand tegen Royal Sporting Club Anderlecht. In de strafschoppenreeks toonde de tweedeklasser zich koeler, de twintigjarige Robin Peeters trapte het fiere Anderlecht uit de zestiende finales van de beker van België.

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat een ploeg semi-profs die op de laatste plaats bungelt in de tweede klasse een elftal miljonairs die Champions League spelen in eigen huis kan kloppen ? In zulke gevallen spreekt men al snel van onderschatting en dat zal ongetwijfeld ook nu weer (remember Denderleeuw en Ingelmunster) het geval zijn in het Astridpark.

Robby Van de Weyer, ex-eersteklasser (Lierse en Germinal Beerschot) en ervaren rot bij Verbroedering Geel, mocht de slotminuten vol maken tegen Anderlecht en benutte achteraf ook zelf een strafschop. De spits heeft een messcherpe analyse in huis : “Wanneer je naar Anderlecht trekt, is het meestal alle hens aan dek, maar vanaf het begin was duidelijk dat ze aan een veel te laag tempo speelden en heel loom voor de dag kwamen. Je verwacht elk moment een tempoversnelling, maar die bleef uit. Enkel in de verlengingen konden ze via Nenad Jestrovic even dreigen. Bij de penalty’s hadden wij niets te verliezen, ik heb het nooit eerder meegemaakt dat een ploeg zo ontspannen stond te lachen tijdens een beslissende strafschoppenreeks als wij daar. Maar eigenlijk vind ik het ongelooflijk dat er bij Anderlecht niemand anders zijn verantwoordelijkheid op nam en ze de jonge Cheikh Tioté aan zijn lot overlieten. Vincent Kompany wilde niet trappen omdat hij bij de reserves al een penalty had gemist.”

Van de Weyer weet wat onderschatting is. “Bij Lierse maakte ik het ook mee”, zegt hij. “Het is nu eenmaal zo dat je als voetballer van een topclub denkt dat het wel zal loslopen wanneer je naar een club uit een lagere reeks trekt. Bovendien hoorde ik voor de wedstrijd enkele Anderlecht-spelers klagen dat ze net vier zware trainingsdagen achter de rug hadden. Dat Christian Wilhelmsson vlak voor de aftrap met kleine fysieke problemen afhaakte, was misschien al een teken aan de wand. Volgens mij hebben niet enkel de spelers ons onderschat, maar misschien ook hun trainer, Frank Vercauteren. Want waarom las je anders zware conditietrainingen in voor een wedstrijd ?”

Een punt voor Van de Weyer, maar anderzijds was het wel Vercauteren die vlak voor zijn elftal het veld opslenterde de namen van Ingelmunster en Dender-leeuw op het krijtbord spelde. Een geheugensteuntje, zeg maar. Buiten die doorgedreven trainingen kan je hem misschien wel in zijn opstelling enige onderschatting verwijten. Waarom opeens én Besnik Hasi én Fabrice Ehret én Michal Zewlakow én Gregory Pujol én Walter Baseggio laten starten ? Dat is de helft van de ploeg die geen wedstrijdritme in de benen heeft. Bovendien vielen ze, op de gemotiveerde Ehret na, één voor één door de mand.

Enfin, bij Geel trokken ze er zich weinig van aan en hopen ze op een déclic in het elftal. Voor het seizoen nog aangekondigd als kandidaat voor de eindronde bungelt Verbroedering hulpeloos onderin het klassement van de tweede klasse. “Verdedigend staan we er wel,” zegt Van de Weyer, “maar in het verleden scoorden wij meestal uit de weinige kansen die we kregen en door pech lukte dat dit seizoen nog niet echt. In vergelijking met vorig seizoen verloren we heel wat voetballend talent, denk aan Maarten Schops, Serguei Omelianovitch en Cédric Tomsin. Hun leemtes raken moeilijk opgevuld, we combineren nog niet zoals het moet. De bekerstunt zorgt wel voor een verademing, maar wij zijn een realistische club, we gaan nu niet denken dat we in de beker elke ploeg aankunnen.” l

MATTHIAS STOCKMANS