Zaterdag verdedigt Stipe Pletikosa in Zagreb het doel van Kroatië. ‘Over twee, drie jaar zal deze Kroatische ploeg op zijn sterkst zijn.’
De kassier van hotel Marjan, in het centrum van Split, heeft in één oogopslag Stipe Pletikosa herkend. De doelman laat zijn solide karkas in een zetel zakken, strekt zijn voeten onder tafel uit, bestelt een koffie en strijkt over zijn baard. Op 24-jarige leeftijd heeft Pletikosa een vaste stek in het doel van de Kroatische nationale ploeg veroverd. Hij debuteerde op 10 februari 1999, nam toen de plaats van Drazen Ladic in. Zelfs Vedran Runje krijgt Pletikosa niet van onder de lat. Straks wijkt allicht ook Pletikosa, momenteel nog aan de slag bij Hajduk Split, uit naar het buitenland. Eén van de clubs die naar hem lonken, is het Portsmouth van Milan Mandaric. Portsmouth staat dicht bij de Premier League. “Er zijn contacten,” zegt Pletikosa, “en die worden uitgediept zodra Portsmouth zekerheid over de promotie heeft verworven. Maar ik volg nog andere pistes.”
Waarbij Pletikosa een zekere omzichtigheid aan de dag legt. Geleerd door schade en schande, helaas. “Twee jaar geleden had ik een voorcontract getekend bij Olympique Marseille, ik bezit daar nog altijd een kopie van. Twee weken later traden er complicaties op. Er werd gezegd dat ik meer een lijnkeeper was dan Runje, en er werden nog zaken bijgesleept die er geen bal mee te maken hadden. Er waren ook te veel tussenpersonen mee gemoeid. Dat was ook het geval toen ik vorig jaar benaderd werd door Gordon Strachan van Southampton. Ineens bleek dat liefst negen personen een stuk van de taart wilden. Ik ben naar Split teruggekeerd, heb grote schoonmaak gehouden. Nu werk ik nog met één agentschap.”
Met Kroatië speelt Pletikosa zaterdag in Zagreb een belangrijke match tegen België. De Kroaten hebben hun start in de kwalificatiegroep voor het EK 2004 gemist : ze raakten tegen Estland niet verder dan een scoreloos gelijkspel en verloren vervolgens in Bulgarije (2-0).
Eigenlijk spelen jullie zaterdag al de wedstrijd van de laatste kans.
Stipe Pletikosa: We hebben geen andere keuze dan te winnen. Maar dat geldt voor de Belgen even zeer. Het gelijkspel tegen Estland dreigt ons zuur op te breuken. In Sofia hoopten we die misstap goed te maken, maar dat bleek niet mogelijk. Bulgarije bezit onmiskenbaar het beste team van onze groep. Lang geleden dat ik nog zo een sterke ploeg heb gezien : negentig minuten lang waren de Bulgaren op geen foutje te betrappen. Nu, daar kunnen jullie Belgen over meespreken. Jullie kwamen er in Brussel ook niet aan te pas tegen Bulgarije. Nadien won België weliswaar twee keer, maar zowel in Andorra als Estland gebeurde dat met het kleinste verschil en zonder groots voetbal. Zowel Kroatië als België kennen problemen, de problemen die nu eenmaal bij een verjongingskuur horen.
De verjonging van het Kroatische team werd al op het WK ingezet, maar met niet veel succes : Kroatië overleefde de eerste ronde niet.
Na een nederlaag tegen Mexico (0-1) klopten we wel Italië met 2-1. Als stunt kon dat tellen. Ik vrees dat die stunt ons naar het hoofd gestegen is. We dachten dat de kwalificatie al binnen was. Ecuador ? Dat varkentje zouden we wel even wassen. Maar we verloren met 1-0. Met zo’n verjonging neem je natuurlijk altijd een moeilijke bocht. Jarni, Prosinecki en anderen hebben zich teruggetrokken. Van de helden van het EK ’96 en het WK ’98 blijft nu niemand meer over.
Werken die successen van ’96 en ’98 niet verlammend op de huidige generatie ?
Nee, ze werken veeleer als voorbeeld. Die successen bewijzen dat alles mogelijk is als je over talent en een grote mentale kracht beschikt. Er stak in Japan nog altijd veel voetbaltalent in ons team. Wat ontbrak was psychologische scherpte. En talent is er nu nog altijd, denk maar aan Tudor (Juventus), Robert Kovac (Bayern München), Boris Zivkovic (Leverkusen) en Marko Babic (Leverkusen). Veel van onze spelers hebben al bagage, terwijl ze nog maar 24, 25 jaar zijn. Een aantal van onze internationals speelt nog in Kroatië, maar die zullen vroeg of laat ook wel vertrekken.
In dat verband worden vooral de namen van Darijo Srna, de middenvelder van Hajduk Split, en Ivica Olic, de spits van Dinamo Zagreb, geciteerd. Is Srna de toekomstige ster van het Kroatische voetbal ?
Srna is zeer sterk, maar vergeet bij Split ook Milan Rapaic op de linkerflank niet. En bij Zagreb kan Olic in de spits rekenen op de steun van Bosko Balaban. Dat duo speelt ook vaak samen in de nationale ploeg.
Tomislav Ivic vindt dat deze ploeg meer talent herbergt dan het succesteam van 1998.
Mogelijk, maar op dat WK in Frankrijk konden we op veel meer ervaring terugvallen. Het huidige team is nog aan het groeien. Over twee, drie jaar verwacht ik deze ploeg op zijn sterkst.
Ervaring, zeg je. Bedoel je ook : leiderschap ?
Nee, er lopen in dit team wel een paar leidersfiguren rond. Dé patron is Igor Tudor. Die voetbalt al zes jaar bij Juventus. Ik ben hem al in Turijn gaan bezoeken. Igor heeft charisma zat. Een sterke persoonlijkheid en een echte vechter, hij is de man die de ploeg zowel op als buiten het veld draagt. Op het middenveld hebben we voorts nogal wat mensen uitgeprobeerd, maar daar zijn nu Giovanni Rossi van Hapoël Tel Aviv en Jerko Leko van Dinamo Kiev volop aan het ontluiken.
Ondertussen volgde Otto Baric Mirko Jozic op als bondscoach. Is er veel veranderd ?
Niet echt. Jozic is met een 4-4-2 naar het WK in Azië vertrokken en heeft dat naar een 3-5-2 bijgestuurd. Baric volgt dezelfde weg. Tegen Estland opteerde hij nog voor een 4-4-2, maar in onze oefenwedstrijden tegen Macedonië en Polen koos ook hij voor een 3-5-2. Ik denk dat een 3-5-2 beter bij onze technische capaciteiten past. Op voorwaarde dat die achterhoede flexibel kan functioneren, maar daar zie ik geen probleem.
Nee, de problemen lijken meer vooraan te liggen. Onder Baric speelde Kroatië zes wedstrijden, waarvan vier vriendschappelijke : één overwinning, vier gelijke spelen, één nederlaag. In de voorronde van het EK hebben jullie nog niet gescoord.
We zijn ons bewust van dat probleem. Er zijn oplossingen en we werken eraan. Wie wil winnen, moet scoren. Volgens mij moeten we tegen België met veel pressing uitpakken. In het Maksimir-stadion heerst altijd een dolle sfeer, onze ploeg houdt ervan om door een actief publiek vooruit te worden gestuwd. En voorts hebben we een paar ‘center-machines’ in onze ploeg. Bij Split strooien Srna en Rapaic met voorzetten van de flanken. Ik denk dat er zaterdag veel beweging op de flanken te zien zal zijn. België speelt wat dat betreft anders. Die werken graag met één spits die in de ruimte duikt.
Tijdens de kwalificatieronde voor het WK 2002 hebben we bewezen dat we de Belgen kunnen verslaan. Al besef ik ook wel dat België als een ander team uit het WK tevoorschijn is gekomen.
Wat bedoel je daarmee?
Zo’n geslaagde WK-campagne, met een schitterende wedstrijd tegen Brazilië, dat werkt altijd positief. Anderzijds zijn er nogal wat spelers bij jullie die voor de nationale ploeg hebben afgehaakt : Marc Wilmots, Gert Verheyen, Johan Walem. Dat is niet niets. Wilmots en Verheyen waren toch de speerpunten van het team. Bart Goor is nu kapitein, maar die heeft niet de uitstraling van Wilmots. Ik denk niet dat de sterkhouders van de Belgische ploeg al echt vervangen zijn. België is als ploeg nog op zoek naar zichzelf. Door van de eerste tot de laatste minuut te pressen moeten we die onzekerheid proberen uit te buiten.
Ik ken het Belgische voetbal vrij goed. Als doelman moet je constant tegenstanders bestuderen. Ik weet dat Emile Mpenza meer op snelheid en kracht werkt, en dat Wesley Sonck zich makkelijk vrijkapt. Ik was helemaal niet onder de indruk van de Belgische prestatie tegen Bulgarije, maar mogelijk is de ploeg sindsdien en mede door de komst van Thomas Buffel geëvolueerd. We weten dat we die Buffel in de gaten moeten houden. Hij komt in elk geval in de zone van Tudor terecht en die kent zijn job.
door Pierre Bilic
‘Buffel komt in de zone van Tudor terecht en die kent zijn job.’
