Wat dacht je toen je Knut voor het eerst zag ?

“Dat hij groot was (lacht) ! Ik zag hem voor het eerst op een schoolfuif en ik vond hem best een knappe man. Ik wist niets van hem, ook niet dat hij profvoetballer was. Voetbal interesseerde me geen bal. ( Knut : “Dat klopt, ze wist echt niets van voetbal. Ik had dat seizoen net de Noorse beker gewonnen en had er een mooi jaar op zitten, maar dat moest ik haar allemaal zelf vertellen.”) Wat mij betrof, speelde iedereen in Noorwegen voetbal op eenzelfde niveau (lacht). Maar ondertussen heb ik toch al enkele zaken geleerd, Knut heeft al heel wat mogen uitleggen !”

Heb je nooit aan sport gedaan ?

“Ik kwam niet uit een sportief gezin. Wij zijn thuis met vijf kinderen : ik heb twee broers en twee zussen, en bijna allemaal zongen we in het koor. Je kan dus stellen dat Knut uit een sportieve familie komt en ik uit een muzikale. Ik durf wel eens te zingen in huis, ja (lacht).”

Beschrijf Knut eens ?

“Een vriendelijke jongen. Iemand die goed kan luisteren, maar ook voor zijn mening durft uit te komen, wat interessante discussies oplevert. Hij is zeer georganiseerd en professioneel in alles wat hij doet. Als hij ergens aan begint, zal dat altijd voor de volle honderd procent zijn. En voor Andreas is hij een goede vader. Al zou hij wel wat meer in huis mogen doen (knipoogt naar Knut).”

Wat dacht je toen Knut voorstelde om naar België te trekken ?

“Ik vond het een spannende gedachte. In Oslo werkte ik als verpleegster, tot ik beviel van onze zoon, Andreas. In Noorwegen bestaat er een regeling dat de vrouw dan een vol jaar thuis mag blijven en verder betaald wordt door haar werk. Toen Knut met die aanbieding van Westerlo schermde, was dat jaar net afgelopen, het was dus de ideale timing om ons aan zo’n avontuur te wagen. Bovendien is An-dreas nog te jong om naar school te gaan, dat is een groot voordeel.”

Hoe waren de eerste maanden ?

“In het begin was het hier wel erg stil, maar die eerste maanden ben je toch vooral bezig met jezelf te settelen. We kregen veel steun van de club, die er alles aan deed om ons te integreren en thuis te doen voelen. En we hadden het geluk om Geir Frigard(Noorse speler bij Lierse, nvdr) en zijn vrouw te leren kennen. Ze wonen niet ver van Geel. Samen met KatrineFrigard ga ik geregeld wandelen met de kinderen.”

In Noorwegen werkte je als verpleegster. Bevalt het leven als huismoeder je nu ?

“O, ik werkte heel graag als verpleegster, maar zoveel tijd hebben als nu om met je kind bezig te zijn, is ook een luxe, hoor. En voor Andreas is dat ook goed. (Knut lacht : “We zullen een verwend kind opvoeden !”) Andreas is een zeer energiek baasje, dan zijn je dagen als huisvrouw goed gevuld !”

Ga je vaak naar de wedstrijden van Knut kijken ?

“Niet zo vaak, neen. Meestal is het dan te laat voor Andreas. Als ik hem bezig zie, ben ik altijd shaky. Maar hij heeft al veel geluk gekend en is weinig geblesseerd. Ik herinner me wel dat ik verbaasd was toen ik hem de eerste keer zag voetballen. Het deed zo raar aan.”

Jullie spreken beiden goed Engels, hoe staat het met het Nederlands ?

“We werken eraan. We hebben net enkele lessen Nederlands op cassette gekocht, het is de bedoeling dat we de taal leren. De eerste zin die ik leerde, was : dank u wel. Dat probeer ik te gebruiken als ik naar de winkel ga. Knut is veel beter in het Nederlands, hij is dat gewend van op de club.” (Knut : “Ik versta bijna alles. De eerste week las ik de krant en verstond ik al redelijk wat. Het was wel een verrassing te ontdekken dat Vlaams hetzelfde is als Nederlands. Net zoals veel Vlamingen ervan opkijken dat Noors, Zweeds en Deens ongeveer hetzelfde zijn.”)

door Matthias Stockmans