Na twee fantastische jaren in Italië keert Romelu Lukaku terug naar zijn grote liefde Chelsea. Inter blijft verweesd maar met minder financiële zorgen achter.
R ewind naar het voorjaar 2011. Bij Anderlecht weet iedereen dat Romelu Lukaku die zomer naar Chelsea zal verhuizen, en daar is de 18-jarige spits zéér mee in zijn nopjes. Chelsea is van kinds af zijn favoriete club, en aanvaller Didier Drogba zijn idool.
Anderlechttrainer Ariël Jacobs, die hem bij paars-wit lanceerde, twijfelt of dat wel de juiste volgende stap is op het juiste moment. ‘Romelu wou per se naar Chelsea. Wanneer de club van je hart komt aankloppen, dan ga je toch? Ik somde de spitsen op die Chelsea toen al had: naast Drogba ook Nicolas Anelka, Fernando Torres en Daniel Sturridge. Hij zou in het worstcasescenario vijfde spits zijn. Maar hij wilde absoluut zijn jongensdroom realiseren, en wie was ik om hem dat niet te gunnen?’
In het eerste jaar geraakt de jonge spits in de Premier League aan 158 speelminuten. Wanneer hij aan Everton verkocht wordt in 2014 heeft hij amper vijftien keer het shirt van zijn favoriete club gedragen, nul goals gemaakt en één assist gegeven.
Kortom: zijn grote liefde zag hem niet staan. Tot grote ontgoocheling van topscout Piet de Visser die Romelu naar Chelsea loodste en onlangs concludeerde: ‘Ik heb altijd in hem geloofd, maar dat was niet bij iedereen het geval, toen.’
In 2017 is Lukaku dicht bij een terugkeer naar Chelsea, waar Antonio Conte hem graag wil als vervanger voor Diego Costa. Lukaku wil wat graag met de coach werken die op hem een grote indruk maakte door op het EK 2016 met Italië de Rode Duivels met een goed tactisch plan vast te zetten. De twee praten met mekaar, maar Lukaku’s toenmalige manager Mino Raiola ruikt een betere deal bij Manchester United.
Respect
Toen Inter in 2019 65 miljoen voor Lukaku betaalde aan Manchester United (plus nog eens tien miljoen aan bonussen) fronsten veel Italianen de wenkbrauwen.
Twee jaar later heeft Lukaku alle twijfels weggenomen. Zijn Italiaanse cijfers, 64 goals in 95 wedstrijden (waaronder 47 doelpunten in twee jaar Serie A), zijn ronduit indrukwekkend. De titel waar de club al elf jaar op wacht maakt het nog mooier.
Maar Big Rom maakt ook indruk als mens én als teamspeler. Bij Inter waren ze gewend aan de grillen van een midvoor die in de zestien meter op bruikbare ballen wachtte, niet aan een spits die voor iedereen een vriendelijk woord over had, zich nederig opstelde en respect toonde. Dat deed hij vanaf de eerste wedstrijd, toen hij niet alleen zelf scoorde, maar ook de bal afspeelde aan een ploegmaat die beter gepositioneerd was. Dat hadden de Interfans Mauro Icardi niet vaak zien doen.
Op zijn beurt is Romelu gelukkig in Milaan. Dolblij rijdt de spits na de landstitel (nog maar zijn tweede) in zijn eentje toeterend door de stad, dromend van nog meer prijzen en bejubeld door het volk dat, verblind door het succes, geen oog heeft voor de donkere wolken die al een tijdje boven het project hangen.
In februari al geraakte bekend dat Suning, de Chinese holding die in 2016 de club kocht en sindsdien al meer dan 700 miljoen euro in Inter stopte, financieel in zwaar water zit. De verkoop van 23 procent van de aandelen aan Chinese staatsbedrijven brengt enig soelaas, maar Conte, die bij zijn komst al morrend moest aanvaarden dat hij van zijn gewenst aanvalsduo Lukaku- Dzeko er maar één kreeg, beseft dat na de titel de ploeg nog versterken niet betaalbaar is.
Het eerste signaal kregen bestuursleden, trainer én spelers toen de zoon van de eigenaar, Steven Zhang, begin maart uit China terugkeerde en vroeg om in deze moeilijke tijden te verzaken aan een paar maandlonen, die op dat moment al met vertraging uitgekeerd werden. De spelers weigeren. Iedereen concentreert zich op het vooraf gestelde sportieve doel: de scudetto.
Al een paar dagen na het feest volgt de kater, wanneer via de Britse pers uitlekt dat Inter er niet eens in slaagt om de afgesproken schijven van het transferbedrag aan Manchester United te betalen. Chelsea zou bereid zijn de spits terug te halen.
Een paar dagen na de titel laat trainer Antonio Conte weten dat hij het laatste jaar van zijn contract niet zal uitdoen. Van de twaalf miljoen euro waar hij in dat laatste jaar recht op zou hebben, laat hij zes miljoen vallen.
Prompt verzekeren de sportief verantwoordelijken, CEO Giuseppe Marotta en sportief directeur Piero Ausilio dat er geen uittocht volgt. Inter zal een paar dure spelers die onvoldoende renderen verkopen. Als het dan nog één topspeler verkoopt, kan het met de rest van de kern, en mét Lukaku, verder. Wanneer PSG 60 miljoen euro betaalt voor flankspeler Achraf Hakimi halen de Interfans opgelucht adem.
Lukaku zelf verklaart op het EK nog eens zijn blijvende liefde voor Inter en krijgt op afzondering met de Rode Duivels een telefoontje van de nieuwe trainer, Simone Inzaghi, die van Lazio overkomt. Het contact tussen de twee zit meteen goed.
Bentornato
Op zondag 25 juli arriveert Lukaku na zijn vakantie terug in Milaan en rijdt meteen door naar Appiano Gentile, het trainingscentrum waar de ploeg verzameld is. Hij eet er met zijn ploegmaats, blijft er slapen en traint maandagmorgen individueel. De foto waarbij Inzaghi en Lukaku zondagavond breed lachend samen poseren, de trainer met de arm om de speler die een duim omhoog steekt, siert die maandag de Gazzetta dello Sport met de titel ‘ Bentornato Romelu‘.
Diezelfde maandag post Inter TV op de clubwebsite een interview met de speler. Die zegt blij te zijn met zijn terugkeer in Milaan, uit te kijken naar de samenwerking met de nieuwe trainer en klaar te zijn om nieuwe prijzen te winnen. Het is de laatste keer dat de tifosi van Inter met een goed gevoel naar bed gaan, want in de dinsdagkrant wordt al gemeld dat Chelsea komt aanzetten. Dat beschikt over één belangrijke troef: het heeft geld, véél geld. Dus zet voorzitter Steven Zhang het licht voor een transfer op groen. Inter heeft meer nood aan geld dan aan Lukaku.
Op woensdag 4 augustus laat de spits de club weten dat hij mee wil werken aan een transfer. De Belgische topspits heeft begrepen dat het sportief project bij Inter niet meer met zijn ambities strookt. Hij is gefocust op prijzen. Uiteindelijk heeft hij op zijn 28e nog maar twee landstitels gehaald, één met Anderlecht in 2010 en die met Inter nu. Absoluut onvoldoende. Zijn prijzenkast aanvullen, beseft hij, kan niet bij een ploeg waar de geldkraan dicht is gedraaid.
Steven Zhang bracht namelijk vanuit de hoofdzetel van Suning een boodschap van stevig besparen mee. Inter moet deze mercato afsluiten met een winst van 80 miljoen euro, en komend seizoen 20 procent besparen op de loonmassa die vorig seizoen 149 miljoen euro bedroeg, in Italië de hoogste na Juventus (236 miljoen), en méér dan AS Roma (112 miljoen), Napoli (105 miljoen) en AC Milan (90 miljoen). Met dank aan een aantal spelers die zonder echt te renderen nog altijd een toploon krijgen – Arturo Vidal (6,5 miljoen), Alexis Sánchez (7 miljoen), Ivan Perisic (5 miljoen) – of die al afgeschreven waren maar niet definitief weg geraken, zoals Radja Nainggolan (4,5 miljoen).
Chelsea is, als houder van de Champions League, een betere bestemming, ook al omdat Lukaku zijn verblijf bij de Blues altijd als een niet afgerond project heeft beschouwd. Toen Chelsea zijn eerste bod vorige vrijdag na heen en weer getelefoneer tot 115 miljoen euro verhoogde, was dat voor bijna alle partijen een win-winsituatie.
Lukaku keert langs de grote poort terug bij zijn jeugdliefde en kan zijn jacht op prijzen en records verderzetten. Hij gaat ook zelf een stuk meer verdienen. Van 7,5 miljoen euro per jaar wordt hem nu 12 miljoen uitgekeerd, met daar nog eens maximaal drie miljoen bonussen per jaar bovenop. Dat is vier keer zo veel als hij bij zijn eerste contract bij Chelsea had (3,5 miljoen per jaar).
Inter kan dan weer financieel ademhalen en een nieuw sportief plan uitwerken met een trainer die bij Lazio al bewees dat hij van weinig veel kan maken. Simone Inzaghi zal zich, zodra hij over zijn ontgoocheling heen is, realiseren dat hij van de nummer zes naar de kampioen overstapt en zijn jaarloon ineens verdubbeld ziet.
Alleen de Interfans zijn de dupe, maar zij weten wat afzien is. Toen de vrouw van de vroegere Italiaanse eigenaar Massimo Moratti, onder wiens leiding Inter met José Mourinho in 2010 zijn vorige titel haalde, haar man op een dag vroeg of hij niet beter zijn zuurverdiende miljoenen zou schenken aan de arme mensen die lijden in Afrika dan aan de verwende profvoetballers, antwoordde de voorzitter gevat: ‘Wie lijdt er nu meer dan een Interfan?’
Wat nu, Inter?
Van de 115 miljoen euro die Inter van Chelsea krijgt, houdt het hooguit 67 miljoen over. Het moet nog altijd drie van de zes schijven van de transfersom uit 2019 aan Manchester United betalen, wat neerkomt op zo’n 40 miljoen euro van de 75 miljoen (65 miljoen transfersom plus 10 miljoen aan bonussen). Bij die overeenkomst bedong United ook 6 procent (7,2 miljoen) op een mogelijke doorverkoop. Daarnaast gaat ook 5 procent (zes miljoen) naar de club(s) waar de speler tussen zijn 12e en 23e zijn opleiding kreeg. Van die 67 miljoen wordt hooguit 40 miljoen voorzien voor nieuwe spelers in deze zomermercato.
Uiteindelijk kocht Inter zijn recente succes dus met geld dat het eigenlijk niet had. Drie jaar geleden verkocht het om financiële sancties te vermijden de helft van zijn beloftenteam. Zo gaf het Nicolò Zaniolo als pasmunt aan AS Roma om Radja Nainggolan te kunnen halen. Vandaag is Zaniolò hét grote talent in het Italianse voetbal. Zonder een zware blessure aan de kruisbanden was hij ongetwijfeld één van de revelaties op het EK geweest.
