‘BIJ CLUB KON IK MIJN GROTE MOND NIET ALTIJD HOUDEN’

© BELGA- CHRISTOPHE KETELS

Naast het veld moet John Bico Antwerp nieuwe impulsen geven, maar tussen de lijnen rekent de Great Old op de goals van Björn Vleminckx (30). Na een mindere passage bij Club Brugge belandde de spits 3,5 jaar in de anonimiteit in Turkije, tot Antwerp hem een reddingsboei toewierp.

Het Turkse voetbal associëren de meeste mensen met warmbloedige supporters en topclubs als Galatasaray, Fenerbahçe of Besiktas. Gençlerbirligi doet ook nog wel een belletje rinkelen, maar als het over Göztepe of Erciyesspor gaat, haakt de meerderheid af. Geen schande, want Göztepe is een tweedeklasser en van Erciyesspor is ondertussen zelfs geen spoor meer in de hoogste afdelingen. Toch zijn dat de werkgevers waar Björn Vleminckx de voorbije jaren onder contract lag. De man die in 2011 topschutter van de Eredivisie werd bij NEC, kreeg amper aandacht tijdens zijn Turkse jaren. ‘Maar ik vond dat helemaal niet erg’, blikt de spits terug. ‘Als ik scoorde, pikten de kranten dat niet op. Als ik niet in de selectie zat, kraaide er ook geen haan naar. Dat vond ik prima. Ik dacht: laat mij maar rustig doen met mijn vrouw en kinderen. Er was al genoeg over mij gezeverd.’

Waren de Belgische clubs je ook vergeten?

VLEMINCKX:‘Neen. Met sommige had ik contact tijdens mijn periode in Turkije, maar een terugkeer was niet mogelijk om financiële redenen.’

KV Mechelenvoorzitter Johan Timmermans zei dat geen enkele Belgische club aan jouw looneisen kon tegemoetkomen.

VLEMINCKX:‘Dat was ook zo. Ik ga niet liegen en zeggen dat ik alleen voor het sportieve verhaal in Turkije zat. Ik was ernaartoe gegaan voor het financiële aspect en ik heb dat doel bereikt. Daarom beschouw ik dat avontuur als geslaagd.’

Belgische clubs konden je dus niet betalen, maar heeft er bijvoorbeeld geen Chinese miljardair aangeklopt?

VLEMINCKX:(meteen) ‘Drie keer zelfs. Ik heb ook even vaak direct geweigerd, al kon ik in China drie keer zoveel verdienen als in Turkije. Maar zelfs al was het vijf keer zoveel geweest, dan was ik er nog niet op ingegaan. Op een bepaald moment wordt geld relatief. De levensomstandigheden in China spraken mij totaal niet aan. En ik kon mijn kinderen dat ook niet aandoen.’

Als je zo’n Chinees bod weigerde, moet je in Turkije goed je boterham verdiend hebben. Moet je na je carrière nog gaan werken?

VLEMINCKX: ‘Ik ga sowieso nog werken, want ik heb geen zittend gat. Ik weet alleen nog niet wat. Maar ik heb absoluut goed verdiend en kan iets opzijzetten voor mijn kinderen. Mijn gezin komt niets tekort.’

Je moet wel veel ingeleverd hebben toen je bij Antwerp tekende.

VLEMINCKX:(knikt) ‘Maar het financiële komt nu op de tweede plaats. Ik ben geen volgevreten voetballer die op de Bosuil nog snel wat centen komt pakken. Tijdens de onderhandelingen met Antwerp ging het hoogstens twintig procent van de tijd over het financiële. Ik wilde vooral dicht bij huis voetballen en weer groeien als voetballer. En ik wilde ook weer met plezier naar de training komen, want dat was ik in Turkije wat kwijtgeraakt. Ik dacht: voetbal ik nog wel graag?’

Je hebt echt overwogen om te stoppen met voetballen?

VLEMINCKX: ‘Ja. Ik was klaar met Turkije, want het was duidelijk dat ik bij Göztepe een seizoen bij de reserven zou spelen. Ik dacht: als ik geen leuke club in de buurt vind, stop ik misschien beter met profvoetbal en zak ik af naar de lagere reeksen. Eerste amateur of nog lager. Maar toen klopten er toch een paar leuke clubs aan – KV Mechelen was eveneens geïnteresseerd.’

Nochtans startte je bij je drie Turkse clubs goed, maar nadien ging het telkens bergaf.

VLEMINCKX: ‘Zodra je daar wat tegengas geeft op bestuurlijk niveau, is het over en out. Bij Göztepe wachtte ik eind december nog op het loon van september. Toen ik uitleg vroeg aan het bestuur, begon de miserie. ‘We gaan je uitlenen’, klonk het, maar daar had ik geen zin in. Uiteindelijk was ik vertrokken voor een maandenlange periode zonder wedstrijden met het eerste elftal. Sommigen zeggen dat ik beter mijn mond had gehouden, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik had tenslotte recht op dat geld, al vonden ze daar blijkbaar van niet.

‘In mijn contract stond wel dat ik niet mocht meetrainen met de B-kern, een les die ik geleerd had na mijn passage bij Erciyesspor. Maar daar bedachten ze bij Göztepe een creatieve oplossing voor.

Speciaal voor mij en enkele andere spelers richtten ze een tweede A-kern op. En aangezien er in mijn contract niet stond waar die trainingen moesten plaatsvinden, stuurden ze mij elke dag 50 kilometer door de bergen. Daar moest ik ook telkens tekenen voor aanwezigheid. Soms trainden we om 9 uur en 17 uur en reed ik twee keer op en af. Maar ik liet mij niet kennen, hoor. En ik moest ook bezig blijven.

‘Bij Erciyesspor zat ik op een bepaald moment twee weken in de B-kern. Als buitenlander was dat het maximum. Op het moment dat ik dat wilde aankaarten, kreeg ik een mail van de clubleiding. Ik moest ’s anderendaags op eigen kracht naar Ankara om er mee te doen aan een toernooi. Ik had al een tijdje niet meer getraind met de A-kern, maar stond na een rit van vier uur plots in de basis. Blijkbaar zaten er veel scouts in de tribune en hoopte de club me zo kwijt te raken.’

OORLOG

Wat is het grootste verschil tussen het Turkse voetbal en dat van bij ons?

VLEMINCKX:‘Ginds geven ze negentig minuten vol gas. Ze denken er minder na en ook de tactiek speelt er niet zo’n grote rol. Een gevolg daarvan is dat je weleens wedstrijden met een overvloed gele en rode kaarten ziet. Fenerbahçe-Galatasaray is bijvoorbeeld echt oorlog. Bij een stevige tackle worden de fans helemaal gek en dus zijn harde ingrepen in zulke matchen schering en inslag.’

Is voetballen voor de fanatieke aanhang van Besiktas, Galatasaray of Fenerbahçe niet behoorlijk intimiderend?

VLEMINCKX:(schudt het hoofd) ‘Ik ben daar niet snel van onder de indruk. Al speelde ik wel tegen Besiktas toen hun stadion de dag nadien zou worden afgebroken. Die sfeer was waanzinnig. Besiktas heeft sowieso al de vurigste aanhang van Turkije, maar toen zaten er volgens mij ook 10.000 fans meer dan toegelaten in het stadion en die maakten ongelooflijk veel lawaai. Ik kon mezelf niet horen ademen. Nog nooit meegemaakt. Dat blijft me voor altijd bij.

‘Tijdens mijn periode in Turkije was er ook even interesse van Besiktas, maar toen koos ik ervoor om trainer Fuat Capa te volgen naar Erciyesspor. Capa werd snel ontslagen en ik belandde op een zijspoor. Maar misschien was ik bij Besiktas ook snel moeten vertrekken of was ik er juist topschutter geworden. Het heeft geen zin om daarover na te denken.’

Gençlerbirligi is de bekendste Turkse club op je cv. Je scoorde er bij je debuut vier keer. Kon je daarna nog rustig over straat lopen?

VLEMINCKX:‘Het fanatisme heerst vooral bij de grote clubs. De mensen in de straat herkenden mij wel, maar ik ondervond er geen hinder. Van mijn drie clubs had Göztepe de meest fanatieke aanhang. Ik speelde er wel slechts in de tweede klasse, maar soms zaten er 25.000 supporters in het stadion. Het tegenovergestelde maakte ik mee bij Erciyesspor. Naar het einde van het seizoen 2014/15 toe (de club degradeerde toen, nvdr) kwamen er vaak maar een paar honderd fans kijken.’

Heb je bij Göztepe ook kennisgemaakt met de minder leuke kant van de fanatieke aanhang? Want als het slecht gaat, durven die fans weleens over de rooie te gaan.

VLEMINCKX:‘Na de vierde nederlaag op rij vlogen we in het holst van de nacht terug naar Izmir en daar wachtten boze supporters ons op. Op zulke momenten moet je als speler je verantwoordelijkheid nemen en jezelf in geen geval wegsteken. Want als je dat doet, geef je toe dat je niet recht in je schoenen staat. Ik ging dus met enkele andere spelers daarnaartoe. Borst vooruit. De sfeer was best vijandig, maar ik was niet bang. Meestal waren zulke brandjes na tien minuten geblust. ‘Sorry mannen, maar wij verliezen ook niet voor ons plezier. Hopelijk staan jullie volgende week weer achter ons.”

Je moet in Turkije ook leuke dingen beleefd hebben.

VLEMINCKX:‘Mijn gezin en ik hebben een nieuw land en een andere cultuur ontdekt. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen met hun eigen ogen gezien hebben dat de levensomstandigheden niet overal zijn zoals in België. Mijn dochter ging er drie jaar naar school en spreekt vlot Turks. Ze was de vertaler in ons gezin. Mijn zoontje van twee begrijpt Turks en ikzelf spreek het ook een beetje.’

Wat was de grootste aanpassing aan leven in Turkije?

VLEMINCKX:‘In Ankara en Izmir (waar Gençlerbirligi en Göztepe voetballen, nvdr) verliep de aanpassing zeer vlot. Die steden zijn te vergelijken met Amsterdam en Antwerpen. In Kayseri (waar Erciyesspor speelt, nvdr) was het moeilijker, maar tegelijkertijd ook leuker, want daar werden we ondergedompeld in een echte moslimcultuur. Als ik typisch westerse producten wilde, moest ik echt op zoek naar winkels die dat hadden. Dat kon soms even duren.’ (lacht)

Stel dat je de klok 3,5 jaar terugdraait en weet wat je nu weet. Stap je dan opnieuw op het vliegtuig richting Turkije?

VLEMINCKX:‘Ja. Ik zou zelfs bijna alles hetzelfde doen, op enkele clubkeuzes na. Ik moet er als voetballer op korte tijd – zowel sportief als financieel – zo veel mogelijk uithalen. Ik heb voor het sportieve gekozen tot en met mijn periode in Brugge. Daarna primeerde het financiële luik. Aangezien ik nog hoogstens tien jaar profvoetbal voor de boeg had toen ik in Brugge vertrok, zou ik dus opnieuw voor Turkije kiezen.’

GROTE MOND

Het blijft achteraf bekeken vreemd dat het niet gelukt is bij Club Brugge, want als iemand ‘No Sweat No Glory‘ verpersoonlijkte, was jij het.

VLEMINCKX:‘Ik vind het ook vreemd dat het misgelopen is. Wat er daar gebeurd is… (zwijgt even) Deels mijn fout, deels die van anderen. Ik werd zelden gebruikt op mijn sterkte: flankvoorzetten. Alleen Nabil Dirar pakte uit met goede voorzetten en daarop scoorde ik ook geregeld. Maar toen hij tijdens de winterstop naar Monaco trok, veranderden we van systeem en dat lag mij niet. Vraag mij niet om vier man te dribbelen en in de hoeken te duiken om op snelheid wat te forceren. Als de spelers van Barcelona voortaan Lionel Messi alleen met lange ballen bedienen, haalt hij ook minder rendement.’

In hoeverre speelde de doorbraak van Carlos Bacca een rol?

VLEMINCKX:‘Hij was helemaal geschikt voor het systeem dat we speelden, ik niet. Carlos anticipeerde met zijn snelheid uitstekend op de flankaanvallers die naar binnen kwamen. Hij was ook een topper in wording en ik schaam me er dus niet voor dat ik voor hem op de bank zat. Zeker als je ziet welke carrière hij gemaakt heeft. Het is wel jammer dat we nooit met twee spitsen speelden. Misschien waren Carlos en ik wel complementair.’

Je zei zonet dat die mindere passage bij Club voor een deel ook jouw fout was. Wat verwijt je jezelf?

VLEMINCKX:‘Ik ga daar niet te diep op in, omdat ik niet wil natrappen. Laat me zeggen dat ik mijn grote mond niet altijd kon houden. Soms is die grote mond een voordeel, soms een nadeel. Toen was het dat tweede.’

Is er veel veranderd tussen de Vleminckx die 3,5 jaar geleden naar Turkije trok en degene die eind augustus opnieuw in België landde?

VLEMINCKX:(lacht) ‘Misschien wat bruiner geworden. Beetje ouder, wijzer en rustiger ook. Maar op het veld ben ik nog altijd dezelfde en geef ik me volledig. Dat is ook mijn handelsmerk. Als ik dat niet meer doe, verlies ik veel mogelijkheden.’

En hoe zit het met die grote mond?

VLEMINCKX:‘Die is er nog altijd, al ben ik minder een flapuit dan vroeger. Ik zal hoe dan ook nooit zwijgen. Iedereen mag tegen mij zeggen wat hij wil, zolang dat respectvol gebeurt. Zo behandel ik de mensen ook. Je zult me nooit op schijnheilig gedrag betrappen.’

Antwerp, waarvoor je al volop scoort, mikt op de titel. Waarom ben jij er zeker van dat jullie kampioen worden?

VLEMINCKX: ‘Kijk eens naar de kwaliteit die we hebben. Als je die ziet, kan het gewoon niet misgaan. Dat kan ik me echt niet inbeelden.’

VLEMINCKX:‘Moeilijk om dat over mezelf te zeggen… Wat wel zo is: deze club ademt voetbal en nostalgie en de supporters zien graag spelers die 90 minuten lang vechten voor de ploeg. Dat past bij mij.’

DOOR PHILIPPE CROLS – FOTO’S BELGA- CHRISTOPHE KETELS

‘Ik ga niet liegen: ik ben naar Turkije gegaan voor het financiële en ik heb dat doel bereikt.’ BJÖRN VLEMINCKX

‘Als je kijkt naar de kwaliteit die we hebben, dan kan Antwerp de titel niet mislopen.’ BJÖRN VLEMINCKX

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content