De verzamelde media lijken de jongste weken en maanden een nieuw motto te hanteren: een dag niet bericht over Vincent Kompany, is een dag niet geleefd… Toegegeven: zowat elke ingezetene van het Lotto Park die zichzelf enig belang toedicht draait volop mee in deze uiterst vermakelijke carrousel. Laat ik het eerst over het sportieve aspect hebben. Het concept van Vince the Prince is duidelijk: voetballen volgens het evangelie van Pep Guardiola. Op zich een lofwaardig streven. Maar of dat realistisch is?

Over naar het extrasportieve. Paars-wit ging met de billen bloot in de transfersoap rond MbayeDiagne. Handig gedribbeld door Club Brugge. Wat meteen aanleiding gaf tot een zware reactie van Michael Verschueren. Een opportunistisch staaltje selectieve verontwaardiging, me dunkt. Want hij vergat gemakshalve dat in vroegere tijden Constant Vanden Stock, met in diens kielzog vader Michel Verschueren, het spelletje ‘ met alle mogelijke middelen de tegenstanders verschalken’ tot in de perfectie beheerste. Vandaag is voetbal keiharde business geworden. En in zaken schenkt men de concurrentie geen cadeaus.

Al maanden rolt er een tsunami ontslagen doorheen Neerpede. Jarenlange trouwe medewerkers kregen via een kurkdroge mail hun C4. Herstructureren, zoals dat tegenwoordig heet. Of is het een nietsontziende afrekening met het ancien régime? Marc Coucke weet het en hij mag het ons zeggen. En meteen ook uitleggen waarom hij zijn forse statement (Anderlecht stopt elke samenwerking met Mogi Bayat) zonder verpinken inslikte. Omwille van de smeer likt de kat de kandeleer… Eén opluchting bij dit alles: hij twittert (bijna) niet meer. n Johan De Maeyer, Westende