28 juni 1980 – Brugge – Voetballer bij Club Brugge

“Als kind al droomde ik ervan profvoetballer te worden bij Club Brugge. Bij de beloften, toen we in een kleedkamer zaten vlakbij die van de mannen van de eerste ploeg, is de kans om eens op het eerste veld te staan echt reëel begonnen te worden. Ik leerde op dat moment voor automecanicien, iets wat ik trouwens graag deed.

“Ik ben geboren in een arbeidersgezin in Varsenare waar het al voetbal en Club Brugge was wat de klok sloeg. Mijn vader voetbalde op lager niveau, mijn vijf jaar oudere broer speelde bij Club en leerde mij het voetbal een beetje aan. Mijn vader is al 46 jaar supporter van Club, mijn moeder is het ook. Samen zijn ze in 1978 naar de EC1-finale in Wembley geweest. Mijn broer is genoemd naar Kurt Axelsson en ik naar Birger Jensen. Thuis heb ik nooit veel anders gezien dan blauw. Toeval of niet, maar de toiletbril is er zelfs blauw. Zelf ben ik niet zo extreem. Maar zelfs al speel ik op een dag in het buitenland, dan nog zal mijn hart altijd voor Club Brugge kloppen.

“De reden waarom ik het haalde en vele anderen niet is, denk ik, omdat ik weet wat ik kan en wat ik niet kan én omdat ik altijd de mentaliteit heb kunnen opbrengen om door te gaan. Ik ben niet van het technische niveau van Vincent Kompany, maar met een beetje karakter kan het ook lukken. Er lopen er in derde klasse, bevordering en zelfs eerste provinciale genoeg met voldoende techniek voor eerste klasse, maar zonder het doorzettingsvermogen en de kracht om er alles voor te doen. Ik ben zoals iedereen ook uit geweest, een periode met Thomas Buffel, inderdaad, maar ik zag tijdig in dat het op bepaalde momenten niet kon. Toen kreeg ik mijn kans in het eerste elftal en greep ik die met beide handen. Ik wist ook hoe het mijn broer vergaan was. Hij kon niet neen zeggen tegen zijn vrienden en bij hem is het slécht afgelopen. Dat opende mijn ogen : oké, zo moet het niét. Maar je hebt ook geluk nodig om door te breken.

“Ik speel al bij Club van toen ik veertien jaar was en ik voel er mij goed. Er zijn natuurlijk momenten dat het minder gaat en dat je wel eens andere gedachten hebt, maar nu ik weer speel, zijn die weg. Ik vernam dat ze mij een nieuw contract zullen aanbieden. We zullen zien of we het met elkaar eens raken, maar mijn voorkeur gaat alleszins uit naar Club Brugge. Met het vertrouwen van de trainer voel je je meer op je gemak en gaat het beter, maar je moet het natuurlijk nog altijd zelf doen. Ik probeer eenvoudig te spelen en zo goed mogelijk uit te voeren wat hij vraagt. Aan hem de keuze. Stelt hij mij niet op, dan ben ik ontgoocheld en probeer ik de volgende kans te grijpen.

“Er zijn er al veel gekomen en ook al veel weer gegaan bij Club Brugge. Je moet durven in het leven, wat bij mij misschien wel niet het probleem is, maar ik zal zeker geen grote mond opzetten. Ik weet dat alles heel snel kan veranderen.

“Het belangrijkste dat ik in het voetbal heb moeten leren, is omgaan met de pers en met negatieve commentaren. Je moet je daar overheen kunnen zetten, maar ik heb daar wel een beetje van afgezien, moet ik bekennen. Het komt op je af en je kunt er helemaal niets tegen doen. Ik prijs mij zeer gelukkig dat in die korte tijd dat ik drie keer werd uitgesloten mijn vrouw eens in mijn plaats de pers te woord heeft gestaan en het deed ook deugd dat de trainer mij toen in de ploeg liet staan.

“Ik leerde altijd zo vriendelijk mogelijk te zijn tegen journalisten, maar ook niet meer mijn hart en ziel bloot te geven in de pers. Van nature heb ik de spontaniteit van mijn moeder, die rechtuit is, nooit zal zwijgen, altijd haar gedacht zegt. Maar door ervaring ben ik meer geworden zoals mijn vader, die zwijgt, alles bekijkt en zijn mening alleen in besloten kring zal laten horen.

“Of ik gelukkig ben ? Wel, momenteel ben ik beroepsvoetballer, maar het kan nog altijd beter, hé. Ik bedoel : het is niet omdat ik nu prof ben dat alles vanzelf gaat. Het doel is vaste waarde te worden bij Club Brugge en het tot international te schoppen. Dat is waar ik in het voetbal naar streef en waar voor mij het ultieme geluk ligt.”

door Christian Vandenabeele