Evangalitsa Moens is geboren aan de oevers van de Mersey, onvoorwaardelijk fan van Liverpool Football Club én de vriendin van Björn Engels. Een monoloog.

‘In de aanloop naar de match tegen Anderlecht was Björn toch zenuwachtiger dan anders. Hij wist geen weg met zichzelf. Plagerig en leuk ambetant, maar dat kan ook niet anders. Kampioen kunnen worden met de club waar je al sinds je vijf jaar supporter van bent. In die tijd verkochten ze nog geen tenuetjes voor kleine mannekes, maar zijn pa had een blauw-zwart vestje van Adidas gekocht, waarop het embleem van Club Brugge werd genaaid.

‘Hij ging als jong gastje naar de spelers om een handtekening te vragen, nu moet hij zelf zijn krabbel zetten of op de foto gaan. De dag voor Kerstmis ging Björn in Brugge nog een paar cadeautjes kopen. ‘Een uurtje.’ Maar hij heeft drie uur in ’t stad rondgelopen. Babbelen met supporters, een fotootje… Soms is het schattig om te zien hoe kindjes staan te beven of rood worden als ze naast hem staan. Ik was niet anders, hoor. Toen ik in Liverpool Glen Johnson, een verdediger, tegen het lijf liep, had hij de kans niet om een foto te weigeren. Ik had hem al vast. (lacht) Ik was nog geen zes maanden en had al een truitje van The Reds. In Liverpool word je in een blauwe of een rode familie geboren. De mijne is donkerrood.

‘Op zaterdag volgen we de Engelse competitie – soms drie matchen na elkaar. En elke wedstrijd van Club wordt opgenomen, zodat hij thuis bepaalde fases kan herbekijken. Na de 1-4 in Gent, op moederdag, heeft hij samen met zijn mama in de zetel naar de match gekeken, in de slaapkamer nóg eens. Ik moest de dag erna werken in de bistro van mijn ouders, rond één uur vroeg ik aan Björn of hij alsjeblieft de televisie wou uitzetten of beneden voort wilde kijken. Extreem kritisch voor zichzelf en heel sterk gefocust op de nul houden. En hij wil winnen, zelfs als we Monopoly spelen.

‘Veertien maanden geen competitievoetbal, natuurlijk heeft Björn aan zijn toekomst getwijfeld. Heel pessimistisch, terwijl ik uit alles het positieve probeerde te halen. ‘Stop met jezelf te kwellen, Björn. De zielenpoot uithangen helpt niet!’ We gingen nog amper buiten. ’s Avonds zaten we elk aan een kant van de zetel en soms werd er de hele avond geen woord gezegd, maar dat ik naast hem zat, was voor Björn genoeg. Zijn selectie voor het EK is een prachtige afsluiter van die periode.’

GOD VAN MANICE

‘We kennen elkaar zeven jaar, van op school. Een romantische ziel, die nog altijd verrassend uit de hoek kan komen. Onlangs nog met een verrassingsdiner in restaurant Hertog Jan, bijvoorbeeld. We zijn echte foodies, maar in de keuken kan Björn niets. Ik had graag een stoomoven gehad, maar Björn wilde absoluut een microgolf. Om een bord soep op te warmen, want op het fornuis zou dat niet lukken… (lacht) Poetsen, stofzuigen of de wasmachine aanzetten, dat doet hij wel.

‘We wonen sinds twee maanden samen, nadat we lang bij zijn mama en zijn broertje hebben gewoond. Björn is een familiemens én een lieve jongen, die sinds ik hem leerde kennen nul komma nul is veranderd. Manice, zijn broertje die tien jaar jonger is, had het er heel moeilijk mee dat we verhuisden. Voor hem is Björn een god, maar hij mag elke donderdag komen slapen. Mooi om die twee bezig te zien.

‘Als Club op verplaatsing speelt, dan sta ik met Manice in het vak voor de bezoekers, tussen de supporters. Helemaal vooraan, want we zijn alle twee klein. Dat vindt hij geweldig, zeker wanneer de supporters in het Engels beginnen te zingen. ‘Wat roepen ze, Litsa?’ Björns mama vertelde dat hij ook altijd probeerde mee te zingen, alleen kende hij de tekst niet. Toen ze tegen de scheidsrechter ‘het lief van Verschueren‘ begonnen te zingen, maakte Björn daar ‘frieten van de frituur’ van… Als hij dit leest, zal hij me vermoorden. (schatert)

DOOR CHRIS TETAERT – FOTO BELGAIMAGE