Een jaar geleden beloofde Gianni Infantino dat hij het voetbal zou redden, maar de nieuwe FIFA-voorzitter ontpopte zich tot een kopie van zijn voorganger. Het FIFA-congres, dat vandaag begint, zou weleens pittig kunnen worden.
Op een avond in februari komt Gianni Infantino (47), de voorzitter van de FIFA, goed op dreef. In het vijfsterrenhotel Rainbow Towers in Harare, de hoofdstad van Zimbabwe, schudt hij met de heupen en klapt hij in de handen. Ook de man die naast hem swingt op Afrikaanse popmuziek, amuseert zich duidelijk. Phillip Chiyangwa (58) is de gastheer van het feestje. Hij is multimiljonair en pronkt graag met zijn rijkdom op YouTube. Zijn villa in Harare doopt hij om tot White House, hij rijdt in een Rolls-Royce of in de uitgebouwde limousine Hummer H2. Ook binnen draagt hij een zonnebril en hij verafgoodt dictator Robert Mugabe (93), die sinds 1980 over Zimbabwe heerst.
Met voetbal heeft de playboy uit Harare lange tijd weinig te maken. Toch werd hij vorig jaar voorzitter van de COSAFA, een federatie van veertien voetbalbonden uit het zuiden van Afrika. Op die avond in februari wil hij die triomf vieren, tegelijk met zijn verjaardag. Infantino draagt een feestrede voor.
De FIFA-baas vertelt dat hij en Chiyangwa bevriend raakten tijdens een busrit in Johannesburg eind 2015 en hij werd ‘geïnspireerd’ door Chiyangwa’s ideeën over voetbal. Hij noemt de Zimbabwaan een ‘dierbare vriend en broer’. Zo deed zijn voorganger Sepp Blatter dat ook om mensen voor zich te winnen. Enkele van Blatters ‘broers’ belandden nadien achter de tralies wegens corruptie en omkoperij.
Hij lijkt alsof Infantino niets uit die historie geleerd heeft, want precies vanwege de vriendschap met Chiyangwa voert de ethische commissie van de FIFA een onderzoek tegen de voorzitter. Infantino wordt er onder meer van verdacht om de voorzittersverkiezing van de Afrikaanse voetbalbond (CAF) beïnvloed te hebben. Met geheime afspraken tussen hem en stemgerechtigden, met verboden beloftes en met plezierreisjes zoals dat naar Harare.
Het onderzoek komt op een slecht moment. Vandaag en morgen, 10 en 11 mei, vindt in Bahrein het FIFA-congres plaats. Voor Infantino had dat een triomfantelijke show moeten worden waarop hij zou vertellen hoe alles er ernstig aan toegaat bij de FIFA sinds hij voorzitter is, hoe de FIFA zich weer uitsluitend op het voetbal concentreert.
Daarvan kan geen sprake zijn. Achter de schermen broeit de opstand tegen Infantino en zijn vrouwelijke secretaris-generaal Fatma Samoura (54). Toen Blatter moest opkrassen, was het personeel van de FIFA opgelucht. Wie zei dat hij voor de FIFA werkte, werd aangekeken alsof hij ‘voor de Taliban’ had gezegd. Dat moest gedaan zijn, de mensen wilden een bescheiden voorzitter die ervoor zorgde dat de FIFA niet langer corrupt is. Maar in de plaats daarvan kregen ze Infantino. Enkele trouwe personeelsleden werden ontslagen, velen stapten zelf op. Uit angst. Uit frustratie. Uit ontgoocheling. Sommigen sloten het hoofdstuk FIFA af, anderen stapten naar de ethische commissie, of naar de pers.
Die commissie is gevreesd. Ze hebben prominente schurken uit de voetbalwereld verbannen: Sepp Blatter, Michel Platini, Jérôme Valcke… Ze kunnen geldstraffen, waarschuwingen en stadionverboden opleggen en veroordeelden zelfs wereldwijd uit het voetbal weren. Nu nemen ze Infantino op de korrel, uitgerekend de man die ervoor moest zorgen dat de FIFA geen synoniem meer is voor corruptie en zelfbediening.
Pikante mails
Een van de oud-FIFA-medewerkers die naar de ethische commissie stapten, is de Afrikaan Yuri Jakande. Dat is een schuilnaam, want de man wil in het voetbal blijven en vreest dat met Infantino als vijand dat moeilijk zou worden. Jakande beweert dat Infantino onlangs de verkiezing van Ahmad Ahmad tot CAF-voorzitter gestuurd heeft, wat uiteraard verboden is. De commissie vindt de bewering van Jakande geloofwaardig en wil met hem spreken.
Zijn verhaal gaat zo: Infantino heeft een plan bedacht om Afrika, met zijn 54 nationale bonden, bij de volgende FIFA-voorzittersverkiezing achter zich te krijgen. Daarvoor is een CAF-baas nodig die tot helpen bereid is, iemand anders dan Issa Hayatou, die de functie al jaren bekleedt en rond wie een schandaalsfeertje hangt. Infantino’s keuze valt op Ahmad Ahmad, de bondsvoorzitter van Madagaskar. De vraag is: hoe kan Ahmad op het schild gehesen worden?
Volgens Jakande ontzette Infantino enkele invloedrijke managers van de FIFA uit hun ambt en creëerde hij de positie van afdelingshoofd voor de aangesloten bonden. Als hoofd voor Afrika werd ene Véron Mosengo-Omba ingezet, een Zwitser met Congolese roots. ‘Hij was waterdrager voor Infantino bij de FIFA-verkiezing’, zegt Jakande. ‘Die job was een bedankje voor bewezen diensten.’
Hoe dan ook: in juli 2016 reist Mosengo-Omba met Infantino naar Nigeria, waar hij zeventien bondsvoorzitters achter de keuze voor Ahmad weet te verenigen. Onder hen Chiyangwa, de playboy uit Zimbabwe, die kort nadien campagnemanager van Ahmad werd. Op het feestje in Harare klonken Infantino en Chiyangwa op hun nieuwe vriendschap en drie weken later werd Ahmad Ahmad inderdaad met 34 stemmen tegen 20 verkozen.
Infantino wil geen commentaar geven op de aantijgingen, maar het moet hem toch ook opgevallen zijn dat er pikante mails uit 2010 circuleren waarin Ahmad naar de Qatarees Mohamed Bin Hammam schrijft, die ondertussen wegens corruptie levensgang geschorst is. Bin Hammam belooft Ahmad ‘hulp’ en vraagt hoe hij die kan leveren. Ahmad stelt een banktransfer of een persoonlijke overdracht in Parijs voor. Kreeg Ahmad dat geld om zich achter de kandidatuur van Qatar voor het WK 2022 te scharen? Neen, zegt Ahmad, hij heeft dat geld alleen ‘voor de organisatie van de verkiezingen’ gebruikt. Geloofwaardig?
Kopie van Blatter
Infantino was zesenhalf jaar secretaris-generaal van de UEFA en werd vooral bekend als moderator van de Europacuplotingen. Dat hij ooit het hoogste voetbalambt zou bekleden, was een paar jaar geleden ondenkbaar.
Maar dan lichtte in mei 2015 de Zwitserse politie enkele corrupte FIFA-functionarissen van hun luxehotelbed in Zürich, vlak voor het FIFA-congres. Blatter zelf werd niet aangeklaagd, maar zijn positie was onhoudbaar.
Zo was plots de weg vrij voor Infantino. Dat die niet deugde als witte ridder, bleek al vlug, want hij had een paar dingen van Blatter afgekeken. Hij verzekerde zich van de steun van kiesgerechtigden door twee beloftes: meer deelnemende landen op de WK-eindronde en een verhoging van de fondsen voor ontwikkelingshulp. Amper vijf minuten na zijn verkiezing, terwijl het intern onderzoek nog gaande was, riep hij uit: ‘De crisis is voorbij!’ Toen was al duidelijk dat hij de werkelijkheid ontkende, net als Blatter. En dat hij evenmin als Blatter een geloofwaardige voorzitter zou zijn.
DOOR TIM RÖHN – FOTO BELGAIMAGE
