Met supportersclub ‘Blue Army on Wheels’ zijn wij naar de wedstrijd Anderlecht-Genk gaan kijken. Ieder jaar hebben wij problemen op Anderlecht, maar dit jaar spande écht de kroon ! De ellende begon toen ons ineens een aantal tickets geweigerd werd. Anderlecht gaf maar tien tickets voor onze supportersclub, terwijl er toch negenhonderd bezoekende supporters werden toegelaten. De rolstoelgebruikers/-patiënten hadden geen ticket nodig. Lopende mindervaliden en begeleiders wel. Er kon dus een aantal gehandicapten meegaan, vergezeld van een beperkt aantal begeleiders. Na veel heen en weer bellen tussen Anderlecht en KRC Genk werden ons negen extra tickets beloofd. In Anderlecht aangekomen bleven we voor een gesloten poort staan, men wist ineens niets meer van de overeenkomst die Erik Gerits voor ons had geregeld. We konden onze rolstoelgebruikers wel binnen sturen, maar mochten zelf niet mee binnen. Dat kan dus niet, want meer dan de helft van die rolstoelpatiënten is gewoon niet in staat om alleen naar het stadion te gaan. Zij zijn namelijk mentaal én fysiek gehandicapt. Onze lopende mindervaliden, die op de bus al die eerste tien tickets hadden gekregen, mochten wel binnen. Die waren dus zonder begeleiding weg. In het kader van deze wedstrijd en de sfeer is het onverantwoord om hen alleen binnen te laten. Anderlecht had geen oren naar onze argumenten en wij waren onze lopende mindervaliden kwijt. Uiteindelijk mochten we binnengaan, na opnieuw een aantal telefoontjes.
Eens in het stadion, met onze rolstoelpatiënten, bleek dat we in een Anderlechtvak moesten staan. We kregen de melding : hou hen onder controle. Gehandicapten met spasmen hebben geen controle, of slechts beperkte controle, over hun bewegingen. Een minuut later kregen we de melding dat we allemaal weg moesten en de rolstoelgebruikers moesten achterlaten. Twee begeleiders mochten blijven staan voor acht rolstoelen. Dat is ten eerste onverantwoord en ten tweede onwettig, want de wet voorziet dat élke rolstoelgebruiker begeleid moet worden. Leg maar uit aan een verstandelijk gehandicapte dat je niet bij hem mag blijven.
Deze rolstoelgebruikers konden niks drinken en er was geen sanitaire voorziening. Gesteld dat drie à vier van hen naar het toilet moesten gaan tijdens de rust, was dat niet eens mogelijk, want er waren maar twee begeleiders. De andere begeleiders konden vanuit de staantribune slechts toekijken. De mentaal gehandicapte rolstoelgebruikers hebben ook hun eigen begeleider nodig, niet zomaar iemand anders. Een MS-patiënt die met ons meegaat, krijgt regelmatig spasmen, die alleen onder controle gehouden kunnen worden als een begeleider, die weet hoe hij moet reageren, op zijn benen duwt. Zoniet blijft hij spasmen trekken en heeft hij pijn.
Tijdens de rust zijn wij dan onze andere lopende mindervaliden, die eerder waren binnengelaten, moeten gaan zoeken. Alle begeleiders stonden onderaan in de staantribune. Een ‘gevaarlijke’ plaats voor gehandicapten wegens de overenthousiaste supporters en al die drukte, maar wij mochten niet naar boven, dus moesten zij naar beneden komen. Gelukkig voor Genk werd het 1-4, twee goals na de rust, maar alle supporters van Genk stormden natuurlijk naar onderaan de tribune. Een mentaal gehandicapte kan daardoor in paniek raken. Net daarom is in élk stadion (behalve in Anderlecht en Brugge) een aparte plaats voorzien, waar zij veilig de wedstrijd kunnen volgen. Eenmaal de match werd afgefloten, hebben wij een hele tijd moeten wachten eer we onze rolstoelgebruikers konden gaan halen. Wij mochten hen niet gaan halen, tot men doorhad dat die rolstoelgebruikers niet zomaar met hun rolwagen een helling naar boven kunnen rollen. Na veel heen en weer gediscussieer zijn we met zes begeleiders de rolstoelen mogen gaan halen.
Onze supportersclub is er dan misschien wel één voor mindervaliden, maar zij zijn daarom niet minder mens of minder supporter. De stewards verwijten we niks. Zij deden ook maar hun job. Wij willen Anderlecht écht niet tegen de schenen trappen, we willen wel proberen om op een meer begripvolle manier behandeld te worden. Het kan, want met andere uitwedstrijden (op enkele uitzonderingen na) hebben wij nooit problemen. Lierse heeft speciaal een plaats aangepast (opgehoogd), nadat vorig jaar onze rolstoelgebruikers bijna niet over de panelen heen konden kijken. Lierse is dan nog een club in geldnood. Cercle Brugge bood aan om de factuur van onze supportersbus te betalen. Wij willen de noden en rechten van gehandicapte supporters in het voetbal aankaarten, en helaas kan dat niet anders, dan door aan te tonen waar sommige clubs falen. Met alle geld dat in het Astridpark binnenkomt, moet het mogelijk zijn om mensen met speciale behoeften ook een plaatsje te geven en hen ook gelukkig te maken (waarschijnlijk zelfs gelukkiger dan andere ‘normale’ supporters) want voor deze mensen is er vaak niets anders dan uitkijken naar het weekend. De meesten leven voor het voetbal en hebben niets anders. Hopelijk komt er een oplossing, waaraan wij als supportersclub heel graag willen meewerken !
LIES CEUPPENS, GENK
