Een nieuwe cyclus, daar was Sporting Lokeren naar op zoek. Dat het tijd zou vragen voor Bob Peeters om succestrainer Peter Maes te doen vergeten, was ingecalculeerd. Een gedeelde laatste plaats en de eigen fans die in opstand komen, was dat niet.

‘Eenzaam. Eenzaam is de spits die niet scoort.’ De zoetgevooisde stemmen van cabaretduo Kommil Foo druppelen uit de luidsprekers tijdens een rit naar een training van Sporting Lokeren. Alsof er een hogere macht mee gemoeid is. Daknam is dezer dagen een eenzamehartenbureau.

Filip Starzynski, Cyriel Dessers, Lewis Enoh, Mohammad Ghadir, Marko Miric, Besart Abdurahimi. Zes van de negen offensieve spelers in de kern van Sporting Lokeren wachten na elf speeldagen nog steeds op een eerste goal in deze campagne. Enkel Serhiy Bolbat, Ayanda Patosi (2) en Eugene Ansah wisten al eens te scoren. Het resultaat is navenant: Lokeren bezit, samen met Kortrijk, de slechtste aanval van eerste klasse. Slechts negen goals in elf wedstrijden.

Dat manifest gebrek aan efficiëntie voor doel, en bij uitbreiding het gebrek aan kwaliteit in het aanvallende compartiment, wordt aangehaald als dé reden voor de mislukte competitiestart. Maar wat is het aandeel van de trainer daarin?

COHESIE

In tegenstelling tot wat Bob Peeters graag vertelt, ligt het probleem niet louter bij het gebrek aan efficiëntie. ‘Voetbal is een kwestie van momenten grijpen’, voerde Peeters meermaals aan. Dat klopt, maar hoe meer je er creëert, hoe makkelijker te grijpen natuurlijk. Lokeren serveerde tot nog toe ongeïnspireerd, traag voetbal.

Tactisch valt er weinig op Peeters aan te merken, vinden de anciens uit de spelersraad, net zoals op zijn trainingsinhoud. Er wordt wel degelijk op offensieve patronen geoefend, en dit in functie van de zwaktes bij de tegenstander. Zo konden we ook met eigen ogen vaststellen in aanloop naar de belangrijke wedstrijd tegen OHL.

Wel frappeert de gemoedelijkheid op die trainingen. Iets wat ook een speler opmerkte na de match tegen Oostende: ‘Velen, vooral de nieuwkomers, lijken de ernst van de situatie niet te beseffen.’ Gezien de ontgoochelende resultaten is de sfeer verre van slecht, maar het grote contingent nieuwkomers (10!) en de zestien verschillende nationaliteiten in de kern werken beperkend voor de cohesie binnen de ploeg.

Een grote homogeniteit was de kracht van Lokeren onder Peter Maes. Dat en de scherpte die het elftal bijna wekelijks etaleerde. Hoewel Bob Peeters zeker niet altijd de gezellige beer is waar hij voor doorgaat – dat imago werd hem opgespeld dankzij zijn tv-optredens tijdens zijn carrière als actieve voetballer – en best humeurig kan reageren, is hij een trainer die uitgaat van de zelfdiscipline van zijn spelers en veel vrijheid laat. Dat werkt als een ploeg goed draait, maar wanneer de mayonaise niet pakt, zoals nu het geval is, zorgt dat voor een (te) gelaten sfeertje. Dan hebben spelers een (bege)leidende hand nodig.

Op de trainingen is het Patrick Van Houdt, assistent en tegelijkertijd schoonbroer van Peeters, die het hoge woord voert. De T1 zelf kijkt vooral toe, legt sporadisch het spel stil om aanwijzingen te geven, of slaat her en der een praatje met de spelers. Een aanpak die in schril contrast staat met de manier waarop Maes voortdurend, elke training opnieuw, zijn spelers de huid vol schold wanneer een pass niet aankwam of ongeconcentreerd op doel werd geschoten. Net dát is wat dit Lokeren nu ontbeert. Dat mag je Peeters dus wel aanrekenen. Of is Willy Reynders de hoofdaansprakelijke? Hij is het immers die voor die duidelijke stijlbreuk koos na het vertrek van Maes, terwijl zijn voorzitter een ervaren trainer met ijzeren discipline verkoos.

Hij is het ook die het transferbeleid bepaalt. Reynders heeft absoluut een neus voor talent, dat bewees de sportief directeur voldoende tijdens de voorbije vijf succesvolle jaren, maar afgelopen zomer sloeg hij de bal (voorlopig) mis. Van de tien transfers draagt er voorlopig slechts één de stempel ‘voldoende’: rechtsachter Mario Ticinovic.

Al de rest zoekt nog naar zijn plek, op en naast het veld. Zoals Starzynski, een Poolse spelmaker met goede voeten – de gedoodverfde opvolger van Hans Vanaken -, maar te schuchter, kampend met een taalprobleem (hij spreekt nauwelijks Engels) en worstelend met het snellere tempo in de Belgische competitie. Of zoals Enoh, opgevist uit de beloftekern van Sporting Lissabon. ‘Die jongen zit helemaal aan de grond, heeft nul zelfvertrouwen’, vertelde een ploegmaat. En zo zijn er wel meer, voegde diezelfde speler eraan toe. ‘De meesten verstoppen zich, durven amper een actie te maken, dan is het moeilijk om tot kansen te komen.’

Om niet aan de bal te hoeven komen gaan sommigen zelfs tegen de richtlijnen van de trainer in. Zoals Abdurahimi tegen Oostende: hem was duidelijk ingepeperd diep te gaan, om de ruimte in de rug van Jordan Lukaku te benutten, maar toch haakte de Macedoniër voortdurend af om de bal in de voeten te vragen… en telkens simpel terug te tikken.

Door het vertrek van Mbaye Leye en Nill De Pauw, twee spelers die zonder bal enorm van waarde waren door hun slimme looplijnen, kwam één euvel alvast pijnlijk bloot te liggen tijdens deze eerste maanden van het ‘new look’ Lokeren: een gebrek aan spelintelligentie. Spelers die noch de creativiteit, noch het lef tonen om zelf oplossingen te zoeken wanneer ze vastgezet worden. Nochtans is net dat een stokpaardje van Bob Peeters. ‘Zijn voetbalvisie is gestoeld op spelers die meedenken’, vertelde T2 Van Houdt eerder.

COELHO EN HARBAOUI

Een ander pijnpunt is het voetballende niveau van de centrale verdedigers. Zeker, Mijat Maric is verdedigend een betrouwbare pion en scoort makkelijk, maar het is niet de man van wie je splijtende passes of infiltraties moet verwachten. Van kompanen Sverrir Ingason en Branislav Ninaj evenmin. De tegenstanders weten ondertussen: laat de centrale verdedigers opbouwen en dan kom je al een eind. Ofwel hanteren ze de lange bal – die meteen terugkeert door het gebrek aan balvastheid voorin -, ofwel spelen ze kort in op de middenvelders, die op hun beurt al te vaak de bal moeten komen halen en dus, met de rug naar doel, te veel tijd verliezen in de opbouw. Het is een probleem dat zich ook in de tweede helft van vorig seizoen al manifesteerde onder Peter Maes. Ook hij zag zijn systeem wankelen na het vertrek van de voetballend sterke Alexander Scholz (naar Standard) in de winterstop.

De offensieve versterking met Jaja Coelho – die tegen OHL een sterke indruk liet – en straks mogelijk ook Hamdi Harbaoui ten spijt is de Lokerse aanhang het beu. Met slogans als ‘Wij hebben schijt aan het beleid’, ‘Peeters buiten’ en ‘Wij zijn te zwak voor eerste klas’ gaven de supporters afgelopen weekend op niet mis te verstane wijze hun visie op de situatie. Bestuur, spelers en trainer werden woedend opgewacht aan de poorten van het eigen Daknam.

Eén ding is duidelijk: met een bezoek aan Westerlo staat dit weekend een cruciale match op het programma.

DOOR MATTHIAS STOCKMANS FOTO BELGAIMAGE

Eén euvel kwam pijnlijk bloot te liggen bij het ‘new look’ Lokeren: een gebrek aan spelintelligentie.