‘Wij zijn pacifisten’, zegt Luc Misson. De van het arrest-Bosman bekende advocaat heeft een alternatieve wereldvoetbalbond opgericht. Het eerste WK komt eraan in 2005, misschien.

Hij is tegenwoordig vooral bezig met de regelgeving over doping, waarvoor hij onlangs nog werd gehoord in de Senaat, maar het is op ander terrein dat Luc Misson uitpakt met een wereldprimeur. Samen met een paar vrienden richtte de Luikse advocaat onlangs de N.F.-Board op, een nieuwe wereldvoetbalbond voor minderheden en staatloze naties, met maatschappelijke zetel in Luik. De oprichting dateert van december 2003, maar ging met weinig ruchtbaarheid gepaard. “We hadden een persconferentie belegd in Brussel,” lacht secretaris-generaal Misson, “maar er daagde niemand op. Vreemd, vonden wij. (Lacht luider.) Bleek dat onze vice-voorzitter vergeten was de e-mails te versturen ! (Lacht nóg luider.)”

Die vice-voorzitter is de Fransman Jean-Luc Kit. Voorzitter is zijn landgenoot ChristianMichelis, voormalig president van AS Monaco, club voor wie Misson optreedt als advocaat in haar verzet tegen een eventuele toetreding van de Monegaskische voetbalbond tot de Fifa. “Monaco vreest, volgens mij ten onrechte, dat het dan niet meer aan de Franse competitie zal mogen deelnemen.” Het was uit dit contact dat het idee rijpte voor een nieuwe wereldvoetbalbond.

“De Fifa groepeert een aantal federaties”, legt Misson de noodzaak van een alternatieve bond uit. “Ze accepteert niet dat die federaties wedstrijden spelen tegen federaties die niet door haar erkend zijn. En dat zijn er nogal wat, verspreid over de hele wereld. Sommige landen willen graag lid worden van de Fifa, maar kunnen dat niet. Zij kunnen nu bij ons terecht. Let op : wij zijn niét tegen de Fifa. Wij willen gewoon de landen of gemeenschappen verzamelen, die er geen lid van kunnen worden en toch wedstrijden willen spelen.”

Het gaat niet altijd om kleine landen, benadrukt Misson. Eén van de stichtende leden is Lapland, dat zich uitstrekt over vier landen : Finland, Noorwegen, Zweden en Rusland. Ook het Polisariofront overschrijdt landsgrenzen : van Marokko, Algerije en Mauretanië. Tibet is wel groot, maar Vaticaanstad het kleinste staatje ter wereld. “We corresponderen met het Vaticaan. Een monseigneur is op dit ogenblik bezig inlichtingen in te winnen over onze plannen.”

Tibet, bijvoorbeeld, is geen onafhankelijk land. Het lijkt wel alsof de N.F.-Board weg wil van het begrip ‘natie’. “Neen”, antwoordt Misson. “De Fifa ook niet, denk ik, maar zij is wel erg inconsequent. Waarom mogen Schotland, Wales en Noord-Ierland lid worden, en Monaco en Gibraltar niet ? Ze erkennen Malta, maar Groenland niet. Sommige van onze leden hebben geen territorium, dat klopt. België kan gerust lid blijven van de Fifa, maar een Vlaamse of Waalse federatie zou welkom zijn bij ons.”

De N.F.-Board kreeg ook een aanvraag van Tsjetsjenië, vernam Misson. “Zij willen officiële wedstrijden spelen. Voor de Fifa is dat een groot probleem : u begrijpt dat een groot land als Rusland, met een ondervoorzitter bij de Fifa, dat onmogelijk kan aanvaarden. Voor ons is dat geen enkel probleem, wij zijn politiek volstrekt neutraal. Al wie op een vreedzame manier zijn sport wil beoefenen, willen wij helpen.”

Want, zegt de Luikse advocaat, de oprichters van de N.F.-Board zijn allemaal pacifisten. “Misschien vinden we wel opnieuw het oorspronkelijke idee van de Olympische Spelen uit, waar het belangrijker is deel te nemen dan te winnen. In een vriendschappelijke sfeer.”

Sport betekent competitie, maar dat strookt niet helemaal met de opvattingen van de N.F.-Board. Luc Misson : “Wij spreken liever niet over voetbalwedstrijden, des matches, maar over voetbalontmoetingen, des rencontres. Het doel is niet winnen, maar elkaar ontmoeten. En waarom voetbal ? Omdat voetbal de populairste sport ter wereld is. Ik ben een Ardennai : wij hadden destijds weinig meer dan onze voetbalploeg om de identiteit van ons dorp uit te dragen. Er speelden in die tijd ook slechts spelers uit ons dorp in die ploeg. Dat blijft ook de kracht van een nationale ploeg : mensen identificeren zich met het succes of het geluk van hún voetballers. Die identificatie is misschien nog sterker in gemeenschappen die uitgesloten zijn van het internationale toneel. De mensen achter het Polisario hebben in geen van hun landen een meerderheid, maar toch vormen ze samen één volk, met een eigen geschiedenis, eigen gewoontes, een eigen culturele traditie. Voor hen is zo’n team van enorm belang.”

Het is de bedoeling om een eigen wereldkampioenschap op poten te zetten. “Misschien al in 2005”, geeft Misson aan. “Dat zal afhangen van de top die we op 19 mei houden in Parijs. Toevallig vergadert op diezelfde dag ook de Fifa, maar dat wisten we echt niet. In ieder geval zullen we dan een duidelijker beeld krijgen van ons ledenaantal. We pakken het ernstig aan, maar dit is nog de beginfase. Geld is één van de problemen, dat beseffen we. Sommige federaties zullen geld hebben, andere niet. Bij het organiseren van ontmoetingen zal er dan ook solidariteit moeten zijn tussen armen en rijken. En misschien kunnen er links of rechts subsidies worden gevonden.”

Misschien kan zelfs de Fifa helpen, zegt Misson, op voorwaarde dan dat ze de vrijheid van geest en onafhankelijkheid van de N.F.-Board respecteert. Het is geen cynische opmerking, de advocaat meent het : waarom zou de Fifa de nieuwe bond niet in haar structuren integreren ? Misson : “Ploegen uitsluiten van deelname, zoals nu gebeurt, is geen alternatief, vinden wij. De Fifa zal ook niet gauw nieuwe landen toelaten, vermoeden we, de overvolle kalender zorgt nu al voor problemen. Ze moeten ook niet bang zijn dat een van onze landen straks wereldkampioen zal worden. Ik denk echter dat ze veeleer politieke moeilijkheden vrezen. Hoe zou Israël reageren op een wedstrijd tegen Palestina ? Of China op een duel tegen Hongkong ? De Fifa wil zich vooral ver van zulke hete hangijzers houden.”

door Peter T’Kint

‘Een Vlaamse of Waalse federatie zou welkom zijn.’