Club Brugge heeft besloten om voor zichzelf een nieuw verhaal te schrijven. Ivan Leko begon eraan met een 3-4-3 die nog beperkingen vertoont, maar op Lokeren al zijn waarde bewees.
Eigen aan het 3-4-3-systeem is dat het moeilijk snel te leren valt. Het vereist immers voor de loopbewegingen, met of zonder de bal, extra denkwerk. Zelfs Hein Vanhaezebrouck, voor dit schema nochtans een referentie in ons land, borg vorige winter zijn favoriete veldbezetting op toen Yuya Kubo en Samuel Kalu in Gent neerstreken. Er moesten dringend resultaten worden behaald, en de coach van de Buffalo’s plukte die met een meer klassieke 4-2-3-1, tot zijn nieuwe aanwinsten zich de 3-4-3 eigen hadden gemaakt.
Ivan Leko staat dus voor een allerminst eenvoudige opgave. De Kroaat heeft beslist om zijn mannen vanuit een driemansverdediging te laten spelen, een weg die Michel Preud’homme uitsluitend als ‘reactie’ bewandelde, als er een antwoord moest worden geboden op het Gentse spel via individuele en krachtige overnames. Het voetbal van MPH zocht het contact op – wat nog te merken valt aan de houding van bepaalde Clubspelers – zijn opvolger vermijdt het.
Leko overweegt niet één seconde zijn spel permanent aan te passen aan dat van de tegenstrever, het handelsmerk van zijn voorganger. Hij is evenmin de man van één spelsysteem, zoals hij vorig seizoen al bewees op Sint-Truiden. Zijn keuze voor de moeilijke weg van de 3-4-3 berust op iets anders. Het gaat er hem om de kwaliteiten van de belangrijkste spelers in zijn kern uit te spelen. De Kroaat beschikt ook niet over spelersprofielen die hem verplichten om de zaken anders te bekijken.
Koning Lior
Zonder José Izquierdo, die zit te wachten op een transfer, hoopt de Brugse staf nog altijd dat een nieuwe matchwinner zal landen, een die even bepalend is in de laatste dertig meter als de Colombiaan. Tot zolang is het Lior Refaelov die het statuut geniet van keyplayer, wiens kwaliteiten door het Brugse spel worden uitgespeeld. Een gewoonte van Leko, die afgelopen seizoen op Stayen al een tweespitsensysteem had neergezet om de troeven te verzilveren van Yohan Boli, tot de winterstop de meest beslissende Truienaar.
Refa, in theorie op de rechtervleugel, verplaatst zich systematisch naar de as, en maakt zo de flank vrij voor de sprints van Palacios. De Israëliër laat dan zijn vista spreken, en maakt gebruik van de sprintsnelheid van Emmanuel Dennis, tegen Basaksehir door de Brugse spelleider gelanceerd om de score te openen en ook op Lokeren goed voor twee goals. Met Ruud Vormer en Palacios vormt Refaelov bij Brugge ook de driehoek die het succesvolst is in de combinaties. Zo maken ze het mogelijk voor hun ploeg, die met een schrijnend gebrek aan snelle dribbelaars kampt, om een verschil te maken op de flanken.
Het probleem is dat dit spel met drie te vaak in actie treedt ter hoogte van de middellijn, en zelden in de laatste dertig meter. Dat komt omdat Brandon Mechele in balbezit voorlopig nog te weinig lef en kwaliteiten vertoont. De Bruggeling verkiest vaak de pass achteruit in plaats van het duel op te zoeken met de bal aan de voet, nochtans noodzakelijk om numeriek overwicht op de flank te creëren en zo het blok van de tegenstander te ontwrichten.
Zonder 6 en zonder bal
Achterin springt het verdedigerstrio er nog niet uit. Mechele laat in de opbouw al snel zijn beperkingen zien, terwijl Benoît Poulain en Stefano Denswil onmiskenbaar problemen hebben om hun automatismen van de jaren onder Preud’homme uit te vlakken. Na enkele laterale passes gaan ze allebei te vlug over tot de lange bal, liever dan systematisch met hun middenveld te combineren. Het voetbal van Leko is ontzettend gericht op de middencirkel, een zone die MPH het liefst vermeed.
Dat de Kroatische coach voor deze driemansverdediging opteerde, komt door het gebrek aan een waardige nummer 6. Timmy Simons heeft de benen niet meer om deze rol op lange termijn te verzekeren, in een Club dat neigt naar de wederopbouw en het nieuwe project. Marvelous Nakamba van zijn kant heeft niets van een defensieve middenvelder en leunt meer aan bij het profiel van Vormer dan bij dat van een Leander Dendoncker. Ook Jordi Vanlerberghe vormt door zijn gebrek aan snelheid van uitvoering duidelijk een onoverkomelijk obstakel om ambitieus voetbal te brengen. Het benenspel van Nakamba en Vormer had nochtans beschutting nodig, door een extra centrale verdediger toe te voegen heeft Leko hen die gegeven.
Die oplossing veroorzaakt echter een ander probleem. Omdat de Zimbabwaan en de Nederlander niet in staat zijn om op balbezit te spelen als ze onder druk worden gezet, moeten ze vaak de bal terugleggen naar hun defensie, waar het dogma van de lange kruisbal heerst. Onmogelijk dus om voldoende balbezit te creëren om na een fase van pressing op adem te komen. Brugge gaat constant tot op de bodem en heeft niet voldoende benzine in de motor om een volledige wedstrijd het gaspedaal in te drukken. Club was vorige woensdag tegen de Turken een halfuur soeverein, maar viel zonder brandstof na de rust. Leko’s ideeën kunnen niet los worden gezien van zo’n herstelfase met balbezit, maar dit Brugge, zonder kwalitatieve nummer 6, heeft daar op dit ogenblik nog de wapens niet voor.
‘Push, push’
Op Lokeren toonde het zich al in een heel andere gedaante dan tegen Basaksehir waar in de spits de geïsoleerde Jérémy Perbet achter een bal moest lopen die hij nooit raakte. De Fransman dook alleen tijdens de eerste helft op, toen het hoger opgestelde blok hem toeliet te combineren met Dennis, in een spelregister dat hij graag heeft.
Toch liet Perbet, die tegen Basaksehir de voorkeur kreeg op Jelle Vossen maar op Lokeren de Limburger sterk zag spelen, zien dat hij op een intelligente manier voor pressing kan zorgen. De fase ging bijna onopgemerkt voorbij, maar het was Perbet die aan de oorsprong lag van het tweede Brugse doelpunt tegen Istanbul. Het begon met een onschuldige pass naar Clichy en een schreeuw vanaf de bank: ‘Push, push‘. Leko zette zijn mannen aan om druk te zetten, en het intelligente lopen van Perbet dwong Basaksehir in de fout. Brugge heroverde de bal en kreeg een vrije trap. Die belandde tegen de netten dankzij Stefano Denswil.
Ivan Leko wil zijn ploeg in het kamp van de tegenstander zien. Ambitieus, met of zonder de bal. Een voetbal dat zijn mannen nog niet helemaal in hun hoofd hebben, en evenmin in hun longen. Maar het verwoede en minutieuze repeteerwerk begint zijn vruchten af te werpen. Tegen Basaksehir toonde Mechele al meer durf dan tegen Bilbao en zaterdag presteerde Club tegen een erg zwak Lokeren gewoon sterk. Vandaag moet het in Turkije bevestigen in een match waar veel druk rond hangt. Dit Brugge heeft twee dingen nodig: tijd en titularissen. Een vroege Europese uitschakeling kan het in dat proces missen als kiespijn.
DOOR GUILLAUME GAUTIER – FOTO BELGAIMAGE
Het voetbal dat Leko wil, hebben zijn spelers nog niet helemaal in hun hoofd, en evenmin in hun longen.
