Een ongelooflijke sfeer voor de opening van Eurohockey: 7000 mensen leefden mee met de prestaties van de Red Lions tegen olympisch kampioen Duitsland en de voorbeeldige instelling van de Red Panthers.

Saturday Night Fever op de Schorre in Boom: Belgium 2 – Germany 1. Hartlijders meten na afloop hun polsslag, de Duitse spelers blijven verweesd achter, de handen achter het hoofd gevouwen. Terwijl de geluidsinstallatie zijn decibels uitspuwt, ontspint zich in de voor het eerst dit toernooi goed bezette perszaal een dialoog tussen twee Nederlanders. Een verslaggever van een Nederlandse krant: “Marc, in Nederland regent het reacties op Twitter. Mensen hebben nog nooit zo’n sfeer gezien bij een hockeywedstrijd.”

De familienaam van de Marc in kwestie is Lammers. Hij is de coach van de Red Lions. Op zijn cv staat onder meer de olympische titel die hij in 2008 behaalde met de vrouwenploeg van Oranje. Hij mag dan wel hard proberen om zich het bij Belgen zo geliefde low profile eigen te maken, even na afloop surft hij nog voort op de hevige emoties. “Te gek! Wat kan ik zeggen? Het Belgische publiek was gewoonweg formidabel, ongelooflijk om dit mee te maken. Het hockey heeft me al veel vreugde bezorgd en ik heb als speler en als coach al het een en ander meegemaakt qua spannende momenten, maar iets als vandaag heb ik nog nooit beleefd. De laatste drie minuten had ik gewoon kippenvel. Hoe moet je dan zelf nog het hoofd koel houden en je rol van mentor spelen? Ik ben er fier op dat we dit met de fans hebben kunnen delen.”

De sportieve dubbelslag – de meisjes van de Red Panthers hadden eerder op de dag Wit-Rusland met 5-1 ingeblikt – betekent dat deze zaterdag 17 augustus 2013 een van de glansrijkste pagina’s werd bijgeschreven in het grote boek van het Belgische hockey. De sport blijft sinds een kleine tien jaar de internationale successen aaneenrijgen. Sleutelwoorden: geplande progressie, structuur en precies gestelde doelen.

Krop in de keel

Voor hun intrede op ‘hun’ Euro op eigen bodem waren de Red Lions allesbehalve verlamd. Ondanks een achterstand op het scorebord gaven ze Duitsland hockeyles op aanvallend, tactisch en fysiek vlak. De huidige nummer 1 op de wereldranking en gouden medaillewinnaar op de Spelen in Londen kwam er niet aan te pas. Belangrijker nog was dat de Red Lions zich eindelijk konden tonen aan het grote publiek, dat steeds meer warm loopt voor een ‘amateuristische’ sport, die lang genegeerd werd door de grote media. De camera’s van Sporza en RTBF draaiden bij de twee scudraketten die Tom Boon op strafcorner afvuurde, de adembenemende eindsprint en de vreugdetaferelen achteraf. Ook de zwart-geel-rode vlaggen, trompetten en de min of meer geïmproviseerde polonaises en volksdansen op de tribune hebben het scherm gehaald. Het doet denken aan de Breugeliaanse folklore die nu ook bij elke uitstap van de Rode Duivels hoort, en die in het buitenland vaak nauwelijks begrepen wordt. Mensen komen onder vrienden feest vieren en hoe meer succes op het veld, hoe meer rondjes er gegeven worden. Mannen weten waarom? De vrouwen hier ook!

Het zijn vooral families die ingegaan zijn op de oproep van de organisatoren (de Boomse hockeyclub Braxgata en de Belgische en Europese hockeyfederaties) om kennis te maken met een ’totale hockeybeleving’ en die naar Boom afgezakt zijn. De organisatoren hebben jarenlang onderzocht wat een toernooi geslaagd maakt, en hebben al hun vergaarde knowhow toegepast op het evenement op de Schorre in Boom. Het dorp wist veel bezoekers te verrassen met kwaliteit (een warm onthaal door breed glimlachende hostessen), diversiteit (signeersessies, initiaties, een Kid’s Corner), en een gemoedelijk karakter (met buffetten en heel wat gesponsorde standjes op het centraal gelegen terras). Hier vind je geen traditionele hamburger met ketchup of halflauwe frieten, zo populair in de voetbalwereld, maar gezonde salades, pasta’s, pannenkoeken, en multivitamine smoothies. Duur, dat wel, maar niet buitensporig. Sommigen klaagden over de toegangsprijs van 20 euro per dag – in de Belgische Ereklasse is de toegang gratis – maar het hockey, zij het in Boom (Braxgata), in Brasschaat (Dragons) of in Waterloo (Watducks) houdt er nu eenmaal van een zekere traditie te cultiveren. Een zekere wellevendheid en etiquette staan daarbij centraal. Diep verankerd zit het respect voor de ziel van de sport, te beginnen met fair play. Hier is het ondenkbaar dat het publiek tijdens het volkslied van de tegenstander zou fluiten. Over dat volkslied gesproken: zowel de Red Lions als de Red Panthers verrasten voor aanvang van hun matchen iedereen, tot Marc Coudron, de voorzitter van de Belgische hockeybond, toe, met een ontroerende a capella gebrachte uitvoering van de Brabançonne. “Ik wist hier op voorhand niets van”, geeft Coudron, die aan zijn derde mandaat van vier jaar bij de Belgische hockeyfederatie bezig is, toe. “Het was een spontaan initiatief van de spelers en de speelsters. Het zorgde alleszins voor een erg ontroerend moment in de tribune, waar ik naast zijne majesteit koning Filip en zijn zoon Gabriël zat. Ik had een krop in de keel…”

Eén rampzalige minuut

De meisjes van Pascal Kina zorgden dus niet voor een valse noot door korte metten te maken met het bescheiden Wit-Rusland, van wie zelfs de technische staf vooraf weinig wist… Een bevrijdend doelpunt kwam nog voor de rust op naam van Stephanie De Groof. In het tweede bedrijf zorgden het fysieke overwicht en een gebalanceerde aanval – de afgelopen jaren nochtans het terugkerende probleem van de Red Panthers – voor de rest met vier verschillende speelsters op het scorebord: Jill Boon, Erica Coppey, Louise Versavel en Charlotte De Vos (5-1). Sinds de Olympische Spelen in Londen in 2012 hebben de meisjes hun voorbereiding stelselmatig geprofessionaliseerd en vooral hun uithoudingsvermogen zwaar opgedreven. De factor herstel zou bepalend zijn voor de tweede match op het toernooi, de volgende dag tegen Nederland. In dat opzicht doorstond deze jonge groep met verve de test tegen de professionele en fysiek impressionante Nederlandse meisjes. Maar op het einde viel niets af te dingen aan een logische 2-0-nederlaag. Het was een derby die na één rampzalige minuut te snel in zijn plooi lag.

“Onze start was echt niet goed”, zegt coach Pascal Kina, die zich meestal voor niemand inhoudt als hij praat. “We willen allemaal toewerken naar een winnende mentaliteit, en daarom kan ik, ondanks de complimenten over ons spelpeil in de tweede helft, niet tevreden zijn. We stonden vandaag tegen een Nederlandse ploeg die volgens mijn Nederlandse collega-bondscoach misschien wel haar beste hockey ooit speelde. Dat zijn nu eenmaal de harde wetten van sport op het allerhoogste niveau.”

Uitgeput nadat ze zich een wedstrijd lang de sticks hadden kapotgeslagen op de oranje muur, hielden de Belgische meisjes desondanks hun lot nog in eigen handen aan de vooravond van de derde en laatste speeldag in de poule, het treffen tegen Ierland, een tegenstander van wie ook al weinig geweten is. Winst betekende een plek in de halve finales.

Mentale sterkte

In een kolkende sfeer waren de mannen ’s avonds dus wel goed voor winst tegen de nummer één van de wereld. De cijfers (2-1, met tien afgedwongen strafcorners tegen één weggegeven) spreken voor zich, maar vooral de manier waarop was indrukwekkend. “Onze eerste helft was groots”, stelde coach Marc Lammers vast. Doelman Vincent Vanasch was erg ongelukkig bij de enige geslaagde aanval van de olympische kampioenen, maar kon zich voor de rest beroepen op een stevige defensieve gordel, aangevoerd door een sober spelende Loïck Luypaert. Met een hoge pressing en sterke aanvallers als Tom Boon en Cédric Charlier, maakten de Belgen indruk bij hun binnenkomst in het toernooi. Charlier illustreert perfect de sfeer die in de groep van Marc Lammers hangt, sinds die na de Spelen van 2012 het commando nam. De aanvaller van Racing Brussel viel enkele maanden uit de groep, maar herpakte zich en schopte het snel tot basisspeler. “Onder Lammers staat iedereen op gelijke voet”, stelt Yvan Charlier, vader van, en goed bekend in het hockeywereldje. Sinds de Nederlander het roer overnam, is de discipline fel opgeschroefd. Hij eist van elke speler het volle pond op vlak van investering en beschikbaarheid. Enkelen namen het tandenknarsend op. De meeste Red Lions blijven immers amateurs….

“Lammers is de baas, hij is diegene die alle beslissingen neemt, maar het wonderbaarlijke aan zijn manier van werken is dat hij altijd zijn volledige staf raadpleegt. Elke keuze is vooraf goed doordacht en geanalyseerd”, zegt Jef Brouwers, de psycholoog die naast de Red Lions, ook Club Brugge en topatleten als de Borlées opvolgt. “Ik kan u verzekeren dat ik het werk van de hockeyploeg vaak aanhaal als voorbeeld bij andere professionele contacten.”

Ook al zit het woord presteren in de top drie van zijn woordenschat, Jef Brouwers hoedt er zich voor om al te zwaarwichtige conclusies te trekken. Maar zou het enthousiasme van het Belgische publiek in Boom geen tweesnijdend zwaard kunnen zijn? “Ik denk het niet, omdat het spelniveau en de inzet van de spelers er echt een boost van krijgen”, oordeelt de psycholoog. “Ik kan u vertellen dat deze groep niets anders wil: ze willen communiceren met een publiek. Ze zijn er trots op verenigd en Belg te zijn. Dat is allemaal tot in het kleinste detail doorgenomen met de groep.”

De collectieve mentale sterkte van de Red Lions kenden we al sinds de vijfde plaats op de Olympische Spelen van Londen en de recente overwinning op de World League in Rotterdam, met als kers op de taart de onverwachte stunt tegen een vroeger ongenaakbaar Australië. Maar wat frappant was tegen Duitsland was de ontegensprekelijke fysieke aanwezigheid. De dominante spelinstelling. Het doorzettingsvermogen. Zowel in de duels als in de sprints, zowel het defensieve als het aanvallende werk was sensationeel. “We zijn er klaar voor en we zullen niet van ons plan afwijken”, beloofde Tom Boon, uitblinker tegen de Mannschaft en toekomstig speler van het Nederlandse HC Bloemendaal.

Maandagavond stonden de Red Lions als zware favorieten genoteerd bij de bookmakers voor hun duel tegen Tsjechië, op de openingsspeeldag nog met 6-1 ingeblikt door de Spanjaarden. Voor het publiek zonder twijfel louter een formaliteit. En in werkelijkheid?

DOOR ALEXANDRE CHARLIER – BEELDEN: IMAGEGLOBE

Hier is het ondenkbaar dat het publiek tijdens het volkslied van de tegenstander zou fluiten.

“De Red Lions willen communiceren met een publiek. Ze zijn er trots op verenigd en Belg te zijn.” Jef Brouwers

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content