Wat wist je van België voor je bij Genk tekende ?
“Van de competitie bitter weinig. Ik heb eens gebeld met Henrik Andersen en Per Frimann, twee Denen die hier gespeeld hebben, en zij bevalen me deze stap aan. Ik zit zeer goed bij Genk, een warme en familiale club, maar ik droom nog wel stilletjes van de Premier League. Vier jaar geleden speelde ik in Bradford met de nationale beloften tegen Engeland, toen maakten zij ons af met 4-1, maar vorig jaar speelden we met de A-ploeg op Old Trafford en mocht ik een helft meedoen tegen Beckham en co. Wij wonnen met 2-3, een absoluut gloriemoment !”
Hoe verliep de aanpassing aan België ?
“Erg vlot. Na twee weken had de club al een huis gevonden voor ons en alle mensen die ik tegenkwam, waren bijzonder vriendelijk en hulpvaardig. Een voorbeeldje : we woonden amper een maand hier en er stonden op een avond twee leraren voor onze deur. Ze hadden gehoord dat we een klein dochtertje hadden en ze stelden voor om haar naar hun kleuterschool te brengen. Ik zei dat onze papieren nog niet in orde waren, maar dat was voor hen geen enkel probleem, we moesten Amalie Sofie (3) de vrijdag daarop naar de school brengen. Ze heeft het daar nu uitstekend naar haar zin, ook al spreekt ze geen Nederlands. Haar klasgenootjes denken dat ze Franstalig is (lacht). Voor mezelf bleek het Nederlands trouwens gemakkelijk aan te leren : het lijkt op Duits en dat is in Denemarken een verplicht vak. Op de club volg ik tweemaal per week Nederlandse lessen en éénmaal per week komt er een privé-leraar bij ons thuis langs. Ik versta bijna alles en ik spreek het een beetje.”
Probeer je op de hoogte te blijven over je thuisland ?
“Elke avond raadpleeg ik het internet. We denken er ook aan een schotelantenne te plaatsen, maar voorlopig stellen we het prima met de Belgische zenders. Ik kijk bijna elke avond naar TV1, VT4 of Kanaal 2 : zeer goed voor mijn Nederlands, want je kan luisteren naar het gesproken Engels en dan de Nederlandse ondertitels lezen.”
Keren jullie nog vaak terug naar Denemarken ?
“Als ik voor de nationale ploeg word opgeroepen of tijdens de winterstop rijden we met de wagen tot ginder. Maar Tabitta en ik krijgen hier elke maand vrienden op bezoek. Ze zijn dikwijls verbaasd dat ik zo weinig tijd overhoud om met hen te spenderen. Hier hebben we elke dag training, op maandag en dinsdag zelfs tweemaal per dag. Dat betekent dat je van 8 . 30 uur tot 17 uur op de club bent, een heel verschil met het voetbal in Denemarken, waar we vaak maar twee keer per week trainden. Voetbal wordt in België veel serieuzer genomen, er is meer respect voor voetballers. In Denemarken overkwam het ons dat als we met de ploeg op stap gingen, we uitgemaakt werden door de mensen in de straat. Terwijl de supporters hier, en vooral in Genk, je privacy enorm respecteren en zich niet opdringen.”
Reis je graag ?
“Enorm graag. Godzijdank ben ik profvoetballer kunnen worden. Dankzij het voetbal kom je in allerlei culturen terecht : Argentinië, Paraguay, Bermuda, Kenia… Vooral de verplaatsingen met de nationale ploeg zijn erg fijn. Meestal blijf je drie dagen in een land, terwijl je daar maar één wedstrijd moet spelen. De federatie regelt dikwijls uitstapjes. Weet je, toen ik net achttien werd, heb ik mijn rugzak gepakt en ben ik twee maanden helemaal alleen door de Verenigde Staten getrokken. Zonder plan of organisatie. Van Washington, via Miami, naar Californië.”
Welke reis maakte de grootste indruk op jou ?
“Egypte ! Ik was echt zwaar onder de indruk van de piramides. Ik snap nog steeds niet hoe ze die ooit hebben kunnen bouwen.”
door Matthias Stockmans
