door Jacques Sys
Binnen een paar weken wil Hugo Broos met de bestuurstop van Anderlecht rond de tafel gaan zitten om de krachtlijnen voor volgend seizoen te bepalen. Dat is een mooi voornemen maar het blijft af te wachten in welke mate er naar de trainer zal worden geluisterd. Sinds Broos vorige zomer met de nodige poeha het Astridpark binnenwaaide, zag hij zijn krediet niet bepaald groeien. En dan sta je in een resultaatgevoelig huis als dat van Anderlecht nooit in een sterke positie. De fout die Broos tijdens het tussenseizoen maakte, is dat hij de kans niet greep om op een resolute manier de bezem door de selectiegroep te halen. Zo blij was Broos met die overstap dat hij de kwalen er maar bij nam. Terwijl hij op dat moment, toen Anderlecht echt snakte naar een nieuwe trainer, meer dan wie ook recht van spreken had. Veel beter dan al zijn energie te steken in een transfer van Michal Zewlakow had Broos er goed aan gedaan de strijd aan te binden met de verwende vedetten Walter Baseggio en Gilles De Bilde. Terwijl de middenvelder steeds meer in lusteloosheid vervalt, lijkt De Bilde er een erezaak van te willen maken met zo weinig mogelijk inspanningen zoveel mogelijk geld te verdienen. Dat soort zwaar op de loonlast drukkende voetballers remmen de uitbouw van de ploeg. Ze zijn een frustratie voor de andere spelers, zelfs dan als ze incidenteel al eens spetteren.
Veel meer dan wat oplapwerk heeft Hugo Broos dit seizoen niet kunnen verrichten. Nu de euforische roes van de overgang is weggesijpeld, heeft de trainer duidelijke ideeën voor de toekomst. Maar nadat Anderlecht uit een virtuele wereld ontwaakte, blijft het afwachten in welke mate daarmee rekening wordt gehouden. Anderlecht heeft bijvoorbeeld nog altijd de hoop niet opgegeven om de door Roger Vanden Stock zo aanbeden Pär Zetterberg terug te halen, ook al laat Hugo Broos verderop in dit blad zonder iets te zeggen, duidelijk uitschijnen dat hij daar niet echt voor gewonnen is. Voor hem zijn er andere prioriteiten. Meer dan ooit moet Broos straks dan ook kleur bekennen. Of hij wordt gevolgd, of hij laat verder alles aanmodderen en tolereert dat er nieuwe strategische fouten worden gemaakt.
Misschien doet Hugo Broos er goed aan ook eens de jeugdwerking van Anderlecht door te lichten. Net zoals het geen kwaad kan om de manier waarop Franky Vercauteren functioneert onder de loep te nemen. Van de hulptrainer, die lang boog op een aura van ontastbaarheid, heette het dat hij de doorsluizing van talent moest bevorderen en versnellen. Maar Vercauteren heeft zo zijn eigen manier om met de jeugd aan het werk te gaan. De vroeger voor zichzelf zo veeleisende voetballer legt zijn norm bij anderen en hangt graag de harde jongen uit. Hij stopt spelers bij wijze van spreken onder de grond om te kijken of ze dan weer boven komen.
Het is goed om wat mentale hardheid te kweken, maar dat soort omgangsvormen zijn niet meer van deze tijd. Het is ook niet slecht om toe te kijken dat jonge voetballers niet gaan zweven, maar of het voortdurend benadrukken van het negatieve daarbij de juiste methode is, moet al evenzeer in vraag worden gesteld. Het blijft frappant dat Anderlecht slechts door een som van toevalligheden jong talent ziet doorstromen. Zo werd de op dit moment met veel flair spelende Olivier Deschacht dit seizoen in de eerste ploeg gedropt nadat Zewlakow geblesseerd uitviel. En zo maakte ook Goran Lovré, die vorige zomer mocht vertrekken, pas zijn opwachting toen Broos door blessures aan zijn middenveld moest sleutelen. Dat niemand acht maanden geleden kon inschatten dat beiden dit potentieel hebben, getuigt niet van veel doorzicht en inzicht.
Club Brugge, zo zegt Hugo Broos in een interview dat u in dit nummer vindt, heeft niet meer creativiteit dan Anderlecht. Maar, zo voegt hij eraan toe, ze spelen wel iedereen van het veld. Hoe dat kan, bleek afgelopen zaterdag nog maar eens tegen Standard. Club Brugge geraakte de eerste vijfentwintig minuten vrijwel gaan bal, maar klom in zes dolle minuten toch naar een 3-0 voorsprong. Omdat het kan terugvallen op looplijnen, omdat de ene speler weet waar de andere staat, omdat er duidelijkheid is, omdat hen als het ware het voetbalalfabet werd aangeleerd.
Bij Anderlecht zitten sommige spelers die manier van denken en werken in de weg. Maar ze mogen (voorlopig) wel blijven.
Veel meer dan wat oplapwerk is er bij Anderlecht niet mogelijk.
