Onder Frank Vercauteren speelt en scoort Nenad Jestrovic weer. Maar of hij ook bij Anderlecht blijft, weet hij nog niet : ‘Ik denk dat de club en ik quitte staan.’

Negen doelpunten in acht wedstrijden. Dat is de balans die Nenad Jestrovic kan voorleggen sinds Frank Vercauteren tot hoofdcoach van Sporting Anderlecht is opgetild.

Is er voor jou een nieuwe periode aangebroken sinds Vercauteren het team overnam ?

Nenad Jestrovic : “Ja, en om meerdere redenen. Hugo Broos liet al van bij het begin van het seizoen weten dat hij niet echt op me rekende. Bij de allereerste training nam hij me apart en zei : Nenad, je moet niet schrikken als je niet in de ploeg staat. Als weerzien na de zomerpauze kan dat tellen, nietwaar ( grijnst). Maar ik wist tenminste waaraan ik me kon verwachten. In de vriendschappelijke wedstrijden tijdens de voorbereiding was het mijn eerste en belangrijkste ambitie om de coach te bewijzen dat hij zich vergiste. Bij meerdere gelegenheden ben ik daar ook in geslaagd, vind ik. Ik denk bijvoorbeeld aan de oefenpot tegen Lyon, waarin ik het enige doelpunt van de wedstrijd maakte.

“Ondanks mijn prima vormpeil wenste Broos duidelijk niet af te stappen van zijn keuze voor het duo Aruna Dindane – Mbo Mpenza. Nochtans kon een blinde zien dat die twee aanvallers niet complementair waren. Na de topper tegen Club Brugge, op het einde van de heenronde, dacht ik dat ik eindelijk gelanceerd was. Anderlecht moest die wedstrijd absoluut winnen, het bestuur was daar zeer duidelijk in : Broos kon alleen maar als hoofdcoach behouden worden als Club Brugge geklopt werd. Club Brugge wérd geklopt, in extremis heb ik Anderlecht de overwinning bezorgd en zo het vel van Broos gered. Elke andere trainer zou zich dankbaar hebben getoond, maar in plaats van een bedankje werd ik weer naar de bank verwezen. Als Frank Vercauteren de ploeg niet had overgenomen, zat ik daar waarschijnlijk nu nog altijd.”

Maar hoe verklaar je die kortsluiting met Broos ? Bij Moeskroen en nadien Anderlecht hebben jullie vier seizoenen goed samengewerkt.

“Eerlijk gezegd, ik weet het niet. In totaal heb ik onder Broos zo’n zeventig doelpunten gemaakt en bij twee gelegenheden heb ik hem gewoon gered. Een eerste keer tegen Girondins Bordeaux, in de herfst van 2002, toen de ploeg in slechte papieren zat. En de tweede keer dus tegen Club Brugge. In plaats van me daarvoor erkentelijk te zijn gaf Broos me veeleer de indruk me af te breken.

“Op verschillende momenten zaten we dit seizoen niet op dezelfde golflengte. Eerst was er het misverstand toen ik ging trainen met de nationale ploeg van Servië en Montenegro terwijl ik daar zogezegd zijn toestemming niet voor had gekregen. Een andere keer gaf hij me een boete omdat ik me tien minuten te laat in de kleedkamer zou hebben gemeld, hoewel ik mooi op tijd en samen met alle anderen het veld ben opgestapt. Hij zocht me.

“Ik moet wel zeggen dat ik me niet alleen in het oog van de storm bevond. Ook Vincent Kompany, Walter Baseggio, Pär Zetterberg en alle aanvallers zijn op een moment in aanvaring met Broos gekomen. Zelfs de brave Oleg Iachtchouk revolteerde op een gegeven ogenblik, daarmee is toch alles gezegd. Los van zijn problemen met die andere spelers kon Broos zich helemaal niet in mij inleven. Hij was niet bekwaam om te begrijpen hoe ik me voelde. Ofwel ging hij tegen me tekeer omdat ik me volgens hem niet helemaal gaf op training, ofwel kreeg ik een uitbrander omdat ik er te fel invloog. Het was nooit goed. Maar wat telt er uiteindelijk ? Goede punten scoren op training of doelpunten maken in wedstrijden ? De vraag stellen is ze beantwoorden.”

Met Frank Vercauteren waren die spanningen er niet ?

“Neen, behalve toen ik op Lierse per se die tweede strafschop wou nemen, terwijl ik eerder in die match al een penalty had gemist. Vercauteren wilde dat Zetterberg trapte of om het even wie. Maar geen enkele van mijn ploegmaats maakte aanstalten om zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Dus heb ik me niet laten pramen. Die gemiste strafschop op Lierse was mijn eerste gemiste strafschop sinds mijn komst naar België in 2000. Ik was niet van plan om me twee keer op rij te vergissen ( lacht). De feiten hebben me gelijk gegeven. Maar met terugwerkende kracht, toen ik de beelden op televisie opnieuw bekeek, begreep ik wel dat ik met vuur had gespeeld. Toen ik die bal nam om hem op de stip te leggen, maakte Vercauteren zich kwaad zoals ik hem nog nooit kwaad heb gezien. Stel dat ik gemist had en we zonder punten naar huis moesten : misschien had ik dan wel alle krediet verloren in de ogen van de nieuwe trainer. Maar dat is gelukkig niet gebeurd en intussen heeft Anderlecht een mooi serietje van goede resultaten opgebouwd. En zelf was ik ook vaak aan het feest, zie maar hoe ik ben opgeklommen in de stand van de doelschutters.”

Dat serietje van goede resultaten liet wel even op zich wachten. Na het gelijkspel tegen Lierse verloor Anderlecht thuis van Oostende. Iets wat jullie op het einde van het kampioenschap wel eens zuur zou kunnen opbreken.

“Zo zou je het inderdaad kunnen analyseren. Vooral die thuisnederlaag tegen Oostende doet pijn. Volgens mij zijn die vijf punten die we in die twee wedstrijden verspeelden, de tol van een verandering van systeem. We zijn toen van een 4-4-2 overgestapt naar een 4-3-3 – een tactiek die aansluit bij de huisstijl van Anderlecht. Die aanpassing in volle seizoen heeft ons vijf punten gekost en, op het einde van de rit, misschien de landstitel. Maar op lange termijn zal Anderlecht er wel voordeel uit halen. Als Anderlecht daarmee verder gaat, en met Vercauteren als hoofdcoach, ziet de toekomst er zonnig uit.

“Zelf rendeer ik alvast het best in zo’n systeem. Het is onvoorstelbaar plezierig om voortdurend in het strafschopgebied te kunnen opduiken en daar op een goede voorzet van de flanken te wachten. Niet te verwonderen dat ik me in dergelijke omstandigheden weer helemaal in de rol van prijsschutter kan uitleven. Ik wil nu niet de steen naar Broos gooien, maar met hem beperkte mijn actieterrein zich niet tot het strafschopgebied van de tegenstander. Hij wilde dat ik meewerkte aan de opbouw en meehielp aan de balrecuperatie. Zo schakel je mijn grote kracht uit en mijn grote kracht ligt in de zestien meter van de tegenstander. Geef me daar een bal en ik jaag hem in het doel. Vercauteren heeft daar een klaardere kijk op. Als gewezen verdediger had Broos een overwegend defensieve perceptie van voetbal. Vercauteren was een offensieve middenvelder en kiest meer voor aanvallend voetbal. Des te beter voor mij.”

Twee keer al eindigde je tweede in de stand van de doelschutters. Wordt het derde keer goede keer ?

“Die derde keer is eigenlijk al voorbij : ook bij OFK Belgrado ben ik eens tweede geëindigd in de stand van de doelschutters. Ik heb natuurlijk geen zin om de Poulidor van het voetbal te worden. Ik hoop dat ik deze keer de eerste plaats kan pakken. Hoewel ik me er niet op fixeer, zou het zonde zijn, mocht ik ernaast grijpen. Als ik het aantal minuten dat ik hier in België op het veld stond, deel door het aantal doelpunten, kom ik aan één goal per match. Met zo’n gemiddelde zou het jammer zijn om nooit eens die prijs binnen te halen. Jestrogoal moet een spoor achterlaten in het Belgisch voetbal en dat kan alleen door tot beste doelschutter bekroond te worden. Zo kom je in de statistieken. Dit is misschien het seizoen van nu of nooit. Want ik weet niet of Anderlecht me wel wenst te behouden.”

Als het waar is dat ze een prijs van 1,7 miljoen euro op je hoofd hebben gezet, is het waarschijnlijk dat je weggaat. Naar PSG ?

“Die geruchten doen de ronde, maar ik weet niet of ze waar zijn. Ik heb ook gehoord dat ze tien miljoen euro voor Christian Wilhelmsson vragen. Vind jij dat Wilhelmsson tien keer meer waard is dan Jestrovic ( lacht) ? Maar het klopt, voor die prijs moet ik zeker bij een andere club onderdak kunnen krijgen. Als ik vertrek, tenminste. Want zelf voel ik me gelukkig bij Anderlecht, ik verberg dat niet. Dankzij Anderlecht ben ik international geworden, dat zal ik nooit vergeten. Aan de andere kant : ik ben bijna 29 jaar. Als ik nog een laatste lucratieve transfer wil versieren, is het nu of nooit.”

Je was vaak geblesseerd tijdens je verblijf bij Anderlecht. Heb je het gevoel dat je tegenover paars-wit nog een schuld af te lossen hebt ?

“De laatste jaren heb ik vijftien maanden verloren door blessures aan mijn scheenbeen, mijn knie en mijn arm. Dat is ook niet mijn schuld, dat is gewoon het lot. Elke keer ben ik teruggekeerd, terwijl sommigen geen euro meer durfden te verwedden op een volledig herstel. Aimé Anthuenis bijvoorbeeld dacht op een moment dat ik voorgoed voor het voetbal verloren was. Maar ik sta er nog altijd en dat dank ik aan mijn wilskracht en aan het geloof in mezelf. In de perioden dat ik speelde, denk ik dat ik telkens gebracht heb wat men van mij verwachtte. Dus denk ik dat Anderlecht en ik quitte staan.”

Heb je niet de indruk dat het publiek van Anderlecht je meer waardeert dan het bestuur ?

“Laat ik het zo formuleren : het bestuur doet niets om me naar de uitgang te duwen, maar doet ook niets om me van de uitgang weg te houden. Als de mensen van het bestuur geld willen slaan uit mijn talent, zal ik hen niet tegenhouden. Maar één ding is zeker : als ik hier vertrek, zal het langs de grote poort zijn.”

Met het shirt van beste doelschutter.

“Inderdaad.”

Bruno Govers

‘Tegen Brugge heb ik het vel van Broos gered. Elke andere trainer zou zich dankbaar tonen, maar ik vloog weer op de bank.’

‘Toen ik op Lierse die tweede strafschop nam, speelde ik met vuur.’

‘Vind jij dat Wilhelmsson tien keer meer waard is dan Jestrovic ?’