Sinds het voor een andere veldbezetting koos, verloor AA Gent geen enkele wedstrijd meer. Bryan Ruiz kon dominanter worden, Bernd Thijs was het al. Hij blijft de echte leider.
Zo wisselvallig als AA Gent aan de competitie begon, zo gestaag bouwt het al zes speeldagen in een andere veldbezetting aan zijn remonte. De 1-1 van zaterdag tegen Dender, die een einde maakte aan een reeks van drie overwinningen, ten spijt.
Door de schorsing van Bryan Ruiz debuteerde Yassine El Ghanassy afgelopen weekend in de basis, eerst centraal zoekend, maar na een paar minuten door een omwisseling met AdekanmiOlufade snedig op de linkerflank. Daarmee lijkt de missing link gevonden om afwezigheden op links op te vangen.
Na de 1-2-nederlaag tegen KV Mechelen – de vijfde speeldag was het – legde Michel Preud’homme de vinger op de wonde. “We hebben niet genoeg creativiteit getoond in de laatste dertig meter.” En: “Je kunt op een bepaalde manier spelen om te winnen, maar ik probeer spelers in te werken in een bepaald systeem.”
Met andere woorden, het middenveld van zijn 4-4-2 (Ruiz- Thijs– Maric/ Azofeifa– Rosales) deed niet wat het moest doen en Ruiz uitspelen als linkermiddenvelder “om hem beter te maken” bleek niet de beste keuze. Sinds de wedstrijd daarop, uit bij Germinal Beerschot (2-2), speelt Ruiz centraal achter de spitsen in een 4-2-3-1 en bleef Gent zonder nederlaag.
Tegen Lokeren greep Preud’homme nog één keer terug naar de vertrouwde 4-4-2 zoals hij die bij Standard speelde, met – bij balbezit – naar binnen komende flankmiddenvelders. Aleksandar Mutavdzic, die weinig rust in het spel brengt, kwam na één wedstrijd (op Germinal Beerschot), tegen Lokeren alweer op de bank terecht. Ruiz’ openlijke frustratie voor en na die partij (“Ik kan toch niet alles zelf doen?”) werd gehoord. Nadat in een besloten oefenwedstrijd tegen Charleroi nog eens op het nieuwe systeem was geoefend (met links op het middenveld Moia) is de ploeg, AA Gent bis, in een nieuwe plooi gevallen.
Verlossende blessure
De wedstrijd tegen KV Mechelen luidde op wel meer vlakken een ommekeer in. Door het uitvallen van Adriano Duarte na twintig minuten bijvoorbeeld. Om de verdediging op orde te krijgen leek de spierscheur die de bij Bergen gehaalde Braziliaan tegen KV Mechelen opliep meer een zegen dan een tegenslag. Duarte, voorheen sukkelend als rechtsachter, want tegen zijn voetbalnatuur, en nadien op de dool centraal, werd zo rust gegund. Daardoor kon Jonas De Roeck debuteren in de competitie met Marko Suler, wiens snelheid hem complementair maakt met de andere centrale verdedigers, ook al laten zijn inspeelpass en positiespel soms te wensen over. Het duo, dat ook onder Trond Sollied vaak speelde, werd alleen uiteengehaald door het uitvallen van Suler, wegens geschorst (GBA), op de bank (Lokeren) en geblesseerd (Tubeke). Hij werd telkens door Bernd Thijs vervangen, tot de wedstrijd tegen Club Brugge, omdat Thijs met zijn loopvermogen onontbeerlijk bleek op het middenveld.
NV Thijs & Ruiz
Bernd Thijs is met Bojan Jorgacevic de enige speler die nog geen minuut van de competitie heeft gemist. Hij is, ook door zijn verbale inbreng, de echte leider: hij is het die de aanwijzingen van Preud’homme tijdens de wedstrijd overbrengt, hij is het die ploegmaats keer op keer de mantel durft uit te vegen en daarin gerespecteerd wordt. Thijs is altijd aanspeelbaar en laat de bal rondgaan, want hij heeft in tegenstelling tot Maric niet de neiging zich in de tegenstander vast te dribbelen of te lang met de bal te lopen – play the ball, Milos! Ook speelt Thijs met meer loopvermogen en snedigheid dan Azofeifa, die het mede door zijn gebrek aan tempoversnelling moet afleggen tegen de anderen. Alleen als Thijs in de verdediging speelde, kwam de Costa Ricaan met de goede traptechniek nog in de ploeg. Thijs’ en Maric’ balrecuperatie centraal op het middenveld houdt ook de druk van de verdediging, die sinds Suler en De Roeck er spelen alleen tegen Dender één doelpunt doorliet.
Het geeft bovendien Ruiz de kans zijn creativiteit en scorend vermogen centraal en dichter bij het doel van de tegenstander optimaal te laten renderen. Dominic Foley werd zo de diepste man met daarachter Ruiz, geflankeerd door twee aanvallende middenvelders, Roberto Rosales op rechts en Olufade – of als die niet fit is MassimoMoia – op links. Ironisch genoeg komt Olufade daardoor weer meer op de zijkant terecht, wat onder TrondSollied niet zijn gevaarlijkste positie bleek. Tegen het gesloten spelende Dender bleek ook nog eens dat de Togolees vooral ruimte nodig heeft om zijn snelheid uit te buiten. Olufade vormt met Ruiz en El Ghanassy het trio dat bal aan de voet een versnelling heeft.
Zlatan Ljubijankic, de met tromgeroffel ingehaalde Sloveense Speler van het Jaar, is door de vleeswonde boven de knieschijf die hij tegen KV Mechelen opliep en een bij de nationale ploeg opgelopen enkelblessure uit beeld verdwenen. Dominic Foley, door zijn beperktere werkkracht en veelvuldig terugleggen van de bal naar het tweede plan verwezen, ziet zich zo ondanks een paar makke prestaties onverhoopt in de basis verschijnen als diepste speler.
Tegen Dender stond door het late inkomen van Ernest Nfor en het vroege uitvallen van Kenny Thompson, twee ex-uitgeleenden van Gent, daarna slechts één nieuwkomer in de ploeg, Yassine El Ghanassy, en één speler, Christophe Grondin, noodgedwongen in een andere as van het veld.
In de laatste vier wedstrijden incasseerde AA Gent amper één doelpunt en bleef het zoals in elke wedstrijd deze competitie scoren. Oók met dank aan Bernd Thijs.
door raoul de groote – beelden: michel gouverneur (reporters)
