Mehdi Carcela kan – vooral op het mentale vlak – nog heel wat vooruitgang boeken. Hij deemstert nog te vaak weg in een wedstrijd en komt vaak iets té frivool of nonchalant voor de dag. Er zit ook behoorlijk wat arrogantie in zijn spel en dat wordt hem samen met zijn nukkige gedrag wel eens verweten.

“Hij toont het misschien niet altijd, maar Mehdi is heel blij dat hij geslaagd is bij Standard. Hij houdt echt van de club”, verzekert jonge broer Adam. “Maar het is waar dat ze al van bij de jeugd achter zijn veren moesten zitten”, zegt zijn manager José Vidal het wel heel eufemistisch. Philippe Dallemagne, die Carcela trainde bij de U17 en de U19, verwoordt het zo: “Mehdi kon nogal ongeïnteresseerd en soms zelfs onrespectvol overkomen. In zijn puberteit hebben we hem soms wat harder moeten aanpakken. Het heeft bij Mehdi wat langer geduurd vooraleer hij zijn carrière serieus begon te nemen. Dat is ook de reden waarom hij later dan Witsel in de eerste ploeg is opgenomen. Ze zijn allebei 21, maar Axel was al veel vroeger volwassen. Daar komt nog eens bij dat Mehdi zich moest zien te onttrekken aan zogenaamde ‘jeugdvrienden’ waarvan er op z’n minst enkelen hem mee in de afgrond wilden sleuren. Maar Mehdi is een goeie jongen, hoor. Ik geef les in de basisschool van Ans en hij voelt zich heus niet te chique om zijn kleine fans af en toe eens te komen begroeten.”

José Jeunechamp, Carcela’s trainer bij de beloften, kan dat alleen maar beamen: “Zijn eerlijkheid apprecieer ik het meest van al. En als je iets voor hem doet, zal hij je dat altijd dubbel en dik teruggeven. Natuurlijk kreeg ik soms grijs haar van hem en heb ik hem meer dan eens een schop onder zijn kont moeten geven, maar Mehdi heeft echt een groot hart.”

“Al van zijn zevende kreegt Mehdi het etiket ‘moeilijke jongen’ opgekleefd, gewoon omdat hij uit Droixhe komt”, zegt vader Francisco. “Ik heb daar nooit op gereageerd. Ik wou niet dezelfde fout maken die mijn vader destijds met mijn broer Constant heeft gemaakt. Voor Constant lag misschien wel een grote carrière in het verschiet, maar mijn vader vond het nodig om hem te transfereren nadat hij amper één keer op de bank moest zitten. Hij verkaste naar Lorca, een kleine Spaanse club, en hij geraakte er nooit meer weg. Daarom zweeg ik liever als Mehdi eens op de bank werd gezet. Ik leed in stilte.”