Hoe heb je Alexandre leren kennen ?

Wil je de lange of de korte versie ( lacht) ? Ik werkte in een boetiek van mijn oom in Charleroi. Hij passeerde elke dag voorbij de winkel. In het begin vond ik het raar. Toch was hij me opgevallen. Mijn tante was heel goed bevriend met Raymond Mommens, maar ik hield helemaal niet van voetbal. In die tijd zat Alex bovendien op de bank. En ik ben niet op hem gevallen omdat hij een voetballer was. Ik heb hem pas leren kennen toen ik mijn tante vergezelde op een feest ter ere van de zeshonderdste wedstrijd van Mommens.

Hoe zou je Alex omschrijven ?

Hij is eerlijk, openhartig en slordig ( “Mijn slechtste eigenschap”, lacht Alex). Hij houdt niet van schijnheilige personen. Hij is heel vrijgevig. Hij houdt zich bovendien heel veel bezig met de kinderen. Ik geef mezelf wel eens de schuld dat ik teveel van hem vraag. Maar hij doet het meestal spontaan, dus moet ik me eigenlijk geen zorgen maken. Soms probeert hij ook te kuisen, maar dan houd ik hem tegen. Dan staat het hele huis onder water.

Hou je van muziek ?

Ja, maar niet van hetzelfde genre als hij. Ik heb het meer voor het Franse chanson en de populaire deuntjes. Roch Voisine, Patrick Bruel, maar veel minder dan voorheen. Alex luistert naar Pearl Jam en Metallica. Toen ik jong was, keek ik naar het Eurosongfestival. De puntentelling fascineerde me.

En de bioscoop ?

We hebben net het tweede deel van Lord of the Rings gezien. Magnifiek. Spijtig dat je een jaar moest wachten op het vervolg. Ik hou van romantische films, horror en waargebeurde verhalen. Ik lees ook veel. Not Without My Daughter is één van mijn lievelingsboeken.

Als verkoopster moet je ook graag winkelen.

Ja, maar ik koop bijna nooit iets. Soms stel ik een aankoop uit en als ik dan de volgende keer ga winkelen, ligt het er niet meer ( Alex : “Ze is gierig.”). Ik koop ook graag decoratiestukken. Moeskroen heeft deze meubels gekozen, maar ik denk al na over hoe ik later mijn huis ga inrichten. Ik neem Alex dikwijls mee uit winkelen. En wanneer ik dan iets moois zie, koopt hij het voor mij. Kunst fascineert me. Ik heb een zwak voor Salvatore Dalí. Zie hier een reproductie. De verloofde van Christophe Grégoire, Camille, heeft ze geschilderd. Zij wist dat ik van Dalí hield. Ze heeft talent. Een gallerijuitbaatster heeft me verteld dat het schilderij wel wat waard is.

Kom je ook uit Charleroi, net als Alex ?

Neen, ik kom uit de Ardennen. Ik woonde in een rustige gemeente. Ik hou niet van Charleroi. In het stadscentrum is het echt gevaarlijk. Alex houdt van de sfeer in de stad. De mensen hier in Moeskroen vertonen veel gelijkenissen met de Nordisten. Ze zijn zelfzekerder en een beetje koeler. Wij kennen hier weinig mensen. In de Ardennen is het veel beter. ( Alex : “Schrik niet. De enige keer dat ze mij bestolen hebben, was in de Ardennen. Ik had mijn portefeuille in de wagen laten liggen. In Charleroi zou men de wagen ook meepakken…”).

Heb je geen zin om opnieuw te gaan werken ?

Enorm veel zin. Maar de uren schrikken me af sinds de geboorte van de kinderen. Je werkt van 9 tot 19 uur, soms zelfs tot 20 uur. Bovendien zit er maar twee jaar tussen onze kinderen. Tot nu toe heb ik geen spijt van die beslissing. Vooral omdat we ver van de familie wonen. Youri had veel last van oorontstekingen en hij sliep niet vast. Over vier maanden wordt hij twee jaar. Vanaf dan kan het alleen maar beter gaan.

Je houdt niet van voetbal. Hoe beleef je dan zijn beroep ?

Ik zit graag thuis, dus moet ik weinig laten vallen voor zijn beroep. Juli en augustus zijn lange maanden. Alle andere mensen gaan dan op vakantie, maar Alex is dan op trainingskamp. Dat is het enige wat me stoort. Maar ik ben trots op hem en ga naar zijn wedstrijden kijken.

door Pascale Piérard