Union Sint-Gillis heeft de terugkeer naar eerste klasse in eigen huis gevierd met de supporters. Een nipte thuisnederlaag en een grillig weertje konden dat feestje niet verstoren.
Precies 17.675 dagen was het geleden dat Union en Club Brugge mekaar nog eens ontmoet hadden in de competitie. Op die 11 maart 1973 won blauw-zwart met 0-2. Een paar weken later vierde het met de Nederlandse trainer Leo Canjels, aangevoerd door topschutter Ruud Geels, de landstitel. Dat was toen nog maar de tweede uit zijn geschiedenis. Een pak minder dan de elf die Union er toen al op zijn palmares had staan. Union eindigde dat seizoen als vijftiende. Het liet enkel nog die andere Brusselse club, Crossing Schaarbeek, achter zich en degradeerde zo uit de hoogste klasse.
Tegen zo’n ploeg gaan er hier weinigen komen winnen’, zegt een fiere supporter.
Achtenveertig jaar later heeft Club al zeventien titels verzameld, wanneer beide ploegen elkaar opnieuw in het Joseph Marienstadion treffen, waar de supporters voor het eerst sinds bijna tien maanden terug welkom waren.
De voortekenen die zondag voorspellen weinig goeds, met een donkergrijze hemel die bakken regen belooft. De rust waarin de buurt rond het Dudenpark normaal op een zondagochtend baadt, wordt op dit moment enkel verstoord door de al aanwezige politieagenten en de eerste stewards die een paar uur later de wedstrijd in goede banen moeten leiden.
Minder dan twee kilometer verder gaat aan de Parvis van Sint-Gillis, in het Nederlands het Voorplein, de wekelijkse zondagsmarkt door. Alleen een paar geel-blauwe supporterssjaals aan een aantal terrassen verraden dat hier straks in de buurt nog een ander evenement gepland is. Naarmate je dichter bij het stadion komt, worden die geel-blauwe kleuren talrijker, tot een eerste fikse bui iedereen onder de balkons en afdakjes jaagt.
Een uur voor de aftrap is de Brusselse Steenweg na het wegtrekken van de bui helemaal geel en blauw gekleurd. Het is vooral aanschuiven bij de ‘Union’s Tavern’ en ‘Chez Kathy’. Opmerkelijk minder bij het ‘Club House’ onderaan de hoofdtribune, de traditionele place to be voor de fans voor, tijdens en na de wedstrijd, een plek waarvan het beheer sinds kort overgenomen werd door de club zelf.
Voor de mythische voorkant van de hoofdtribune, een geklasseerd monument, heeft Christophe, vergezeld van zijn dochter, zijn breedste glimlach op. Hij is Unionfan sinds lang en heeft met ongeduld op deze historische dag gewacht: eindelijk nog eens een eersteklassewedstrijd in zijn stadion. Hij ziet het helemaal zitten, ook al beseft hij dat het niet simpel wordt, met de kampioen die op bezoek komt. De openingswedstrijd tegen Anderlecht bekeek hij nog vanuit zijn vakantieoord via een troebele streaming.
Er is amper tijd om een eerste Belgisch pintje na de vakantie te drinken, want de file voor ingang nummer twee is al lang. Het gaat echt niet vooruit, en er wordt al wat gemompeld wanneer een supporter die zichtbaar al een beetje in de wind is met een uitstekend voorstel komt: ‘ Allez, jongens, laten we wat zingen, voor ons is dit vandaag een Champions Leaguewedstrijd: de kampioen van 1A tegen de kampioen van 1B!’
Al snel is de sfeer uitgelaten. De neergutsende regen kan de traditionele Unionfans niet deren, gewend als ze zijn om jaar in jaar uit samen te troepen op een onoverdekte staantribune. Robert, één van de cultfiguren op de niet-overdekte supporterstribune, heeft alleen een T-shirt aan dat al helemaal doorweekt is. ‘ Allez, Robert, ge gaat ziek worden’, roept iemand bezorgd. ‘Maar nee, ik ben dat gewoon. Als het regent op de spelers, regent het toch ook op de supporters? Als zij onder de sneeuw zitten, dan wij ook.’
Het blijft wel erg lang aanschuiven om binnen te geraken, ook wanneer scheidsrechter Wim Smet de eerste thuiswedstrijd in de hoogste klasse sinds 48 jaar op gang heeft gefloten.
Thibaut Courtois
Eindelijk binnen, het scorebord geeft aan dat er al vier minuten afgewerkt zijn. Een ideale timing, want net op dat moment verovert Deniz Undav de bal op Clinton Mata en stuurt Dante Vanzeir de diepte in. Die is sneller dan Stanley Nsoki, net overgekomen van Nice en meteen bij Club aan de aftrap gebracht door Philippe Clement. De topschutter van 1B van afgelopen seizoen komt alleen voor de herstelde Simon Mignolet maar ziet zijn bal net naast gaan.
Intussen valt de regen opnieuw met bakken neer. In de supporterstribune gaan een aantal paraplu’s open, maar dat is niet naar de zin van iedereen, omdat het sommigen het zicht belemmert. Op het veld zijn de spelers van Felice Mazzu evenmin als een week voordien op Anderlecht ook maar enigszins onder de indruk van de tegenstander en het historisch belang van zo’n eerste thuiswedstrijd in de hoogste klasse in 48 jaar. De ene kans na de andere is voor Union. In minuut 22 opent Undav bijna de score, maar zijn schot op voorzet van Vanzeir wordt door de Brugse keeper gepareerd. Mignolet staat pal, al proberen de Unionfans hem op de zenuwen te werken door ‘ Thibaut Courtois, Thibaut Courtois, …‘ te scanderen. Goed geprobeerd, jongens.
Drie minuten later zet Undav Nsoki van de bal, speelt kapitein Teddy Teuma aan, die net naast besluit. Union is baas in eigen huis, maar kan zijn kansen niet omzetten in goals. Op zijn trapje overtuigt Dylan, de capo van de thuisaanhang, de Union Bhoys om nog wat meer sfeer te laten maken met ‘ Bruxelles, ma ville, je t’aime‘. Iedereen zingt mee. Mooi, maar een doelpunt levert dat niet op.
Wanneer de regen ophoudt, komt de dorst. Even proberen bij de drankstandjes bovenaan de staantribune, maar ook daar staat, net als aan de ingang voor de match, een lange file. Wachten dan maar, en missen hoe tien minuten voor rust Undav zich ontdoet van Brandon Mechele en krachtig besluit in de winkelhaak. Gejuich alom, maar het is van korte duur, want de lijnrechter vlagt voor buitenspel van de Duitse nummer negen. De VAR geeft de man met de vlag gelijk.
Intussen is het onze beurt in de rij. Eindelijk drank, net op het moment dat Casper Nielsen een zoveelste kans niet benut, om net voor de rust opnieuw te aanschouwen hoe thuisdoelman Anthony Moris knap redt op een trap van Ruud Vormer.
Gele poncho’s
Terwijl het gebruikelijke ‘ Born in the USA‘ van Bruce Springsteen door het Marienstadion galmt, daagt Ignazio Cocchiere op, de Italiaanse spits die een paar jaar geleden nog de lieveling was van de Unionfans maar die daarna andere oorden opzocht omdat het profvoetbal niet meer te combineren was met zijn job bij de Europese Commissie.
In plaats van aan te schuiven voor een nieuw drankje gaat het naar een stand waar ze plastieken poncho’s in de clubkleuren verkopen. Dat is nog eens een ideaal attribuut om de Brusselse drasj op de niet-overdekte staantribune mee te trotseren, een idee dat veel anderen vandaag ook uitgevoerd hebben, zo te zien. Dan maar de match uitkijken verkleed als een grote gele vuilniszak.
Bij het begin van de tweede helft zet Charles De Ketelaere met een grote kans de toon voor een speelhelft die langzamerhand gedomineerd zal worden door de bezoekers. Op het uur slalomt Noa Lang door de Uniondefensie, maar de bal van De Ketelaere belandt nog in het zijnet. De Brugse aanvallen blijven aanrollen en Moris moet meer dan eens tussenkomen. Dat kan het enthousiasme bij de thuisaanhang, die blijft zingen en scanderen, niet temperen.
Tien minuten voor tijd komen Vanzeir en Felipe Avenatti nog eens dreigen voor de thuisploeg, maar het wordt duidelijk dat Club hier nog gaat winnen. Meteen na de kans van Avenatti belandt een door Loïc Lapoussin afgeweerde kopbal bij Edoeard Sobol die bij de rust Bas Dost is komen vervangen. Thuisdoelman Moris, 28 A-interlands voor Luxemburg, kan de volley van de Oekraïense spits niet tegenhouden: het staat 0-1.
Even later is de wedstrijd afgelopen. Geen ontgoocheling bij de thuisaanhang, maar fierheid dat de eigen jongens in het spel tot het einde konden rivaliseren met de regerende kampioen. ‘Tegen zo’n ploeg gaan er hier weinigen komen winnen’, zegt een fiere supporter alvorens de eigen spelers te gaan groeten.
Na afloop komt er zelfs een straaltje zon door het wolkendek en is niemand gehaast om naar huis te vertrekken. Een uur na affluiten staat de straat nog vol en moet de politie tussenbeide komen opdat er weer verkeer mogelijk is op de Brusselse Steenweg.
Over tien dagen wordt die weer voor een paar uur voetgangersgebied, naar aanleiding van de volgende thuiswedstrijd tegen KV Kortrijk. Dat is de ploeg van ex-Unionisten Mathias Fixelles, Faïz Selemani en ex-trainer Luka Elsner die Union met een fantastische bekercampagne voorbij Anderlecht en Genk loodste, tot KV Mechelen de weg naar de finale versperde.
Nog een wedstrijd om naar uit te kijken dus.
De basis is gebleven
Ondanks het verlies tegen Club Brugge, de eerste thuisnederlaag sinds 11 januari 2020, maakte Union een uitstekende start met drie op zes tegen Anderlecht en Club. In de voorbereiding experimenteerde Felice Mazzu even met een viermansverdediging, maar in de competitie doet hij het nog steeds met de 3-5-2 waarmee Union vorig seizoen in 1B zo succesvol was.
Ook behoudt hij voorlopig het vertrouwen in de kern van vorig jaar want zowel bij de elf die zondag aan de aftrap kwamen als bij de ploeg die Anderlecht klopte stond geen enkele nieuweling in de basis. Een keuze die helemaal overeenstemde met wat Mazzu in januari 2016, toen hij nog trainer was bij Charleroi, verklaarde, toen hij zei: ‘Als morgen de beste speler ter wereld bij mijn ploeg komt, speelt hij daarom overmorgen nog niet. Mijn principe is: als een groep je veel heeft gegeven, kan je dat niet zomaar weggooien en met één vingerknip een of twee spelers opzij zetten omdat er een nieuweling is bij gekomen. Ik vind dat een gebrek aan respect.’
Dus bleef de 3-5-2 overeind, met het verdedigende trio Jonas Bager-Ismaël Kandouss-Siebe Van der Heyden, waarbij Christian Burgess, vorig jaar nochtans sterk bezig, op de bank verzeilde.
Op de linkerflank bevestigde Loïc Lapoussin in de eerste helft tegen Club zijn sterke prestatie van tegen Anderlecht. Aan de andere kant gaf Guillaume François zich weer helemaal. In beide wedstrijden werd hij afgelost door de Nederlander Bart Nieuwkoop van Feyenoord, die zich telkens een goeie vervanger toonde.
Het middenveld is in vergelijking met vorig jaar enigszins bijgestuurd. In 1B mocht de Deen Casper Nielsen zich meer aanvallend uitleven, in 1A is hij verdedigende middenvelder naast Teddy Teuma terwijl Senne Lynen iets hoger voetbalt.
Tegen Club maakte Lazare Amani, ooit een grote belofte bij KAS Eupen, opnieuw minuten, nadat hij op Anderlecht een prachtig doelpunt maakte. Met zijn prestaties krijgt hij de komende weken ongetwijfeld nog meer speelkansen.
Voorin blijft het duo Dante Vanzeir– Deniz Undav erg complementair en in staat om ook de komende weken tal van verdedigingen pijn te doen.
