De eerste speelweek van de knock-outfase van de Champions League was ontzettend leerrijk. De groepsfase maakte al duidelijk dat er vaak een behoorlijk niveauverschil bestond tussen de top twee van de poules en de andere teams. Vorige week zagen we dat er ook een behoorlijke kloof gaapt tussen de groepswinnaars, die allemaal uit speelden, en de nummers twee. De meeste returns lijken gewoon overbodig. Geen vrolijk signaal, want de onvoorspelbaarheid – gedurende decennia de grootste aantrekkingskracht van het voetbal – dreigt te verdwijnen.

De eerste Europese wedstrijden van het jaar gaven ook aan dat de dominantie van het Engelse voetbal totaal weg is. Tussen 2006 en 2009 leverde Engeland drie jaar op rij drie van de vier halvefinalisten. Gezien de financiële kracht van de Premier League werd voor een volledige overheersing gevreesd.

Sinds 2009 haalden de Engelse teams echter nog slechts twee keer de halve eindstrijd van het kampioenenbal: Man United (verliezend finalist in 2011) en Chelsea (winnaar in 2012). En ook al blijven de petrodollars naar de Britse eilanden vloeien, drie halvefinalisten zitten er weer niet in. Chelsea en Man United kunnen als groepswinnaars een ronde verder raken, maar geloven in de halve finales doen de Red Devils van David Moyes niet en Arsenal en Manchester City liggen al met meer dan één been uit het toernooi.

Die laatste twee hadden onmiskenbaar pech bij de loting. Barcelona en Bayern München zijn wellicht de twee beste teams van het continent. Ik volgde beide duels toevallig op de Engelse televisie. Een aantal zaken viel mij op. Om te beginnen: het afstandelijke commentaar van Clive Tyldesley en analist Andy Townsend. Even neutraal als wanneer Barça en Bayern tegenover elkaar hadden gestaan.

Merkwaardig was ook dat de Engelse toppers in eigen huis behoorlijk afwachtend speelden. Vooral Manchester City, dat in de aanloop nochtans geroepen had dat Barcelona “passé” was. De twee duels leken een kopie van elkaar. De Engelsen moesten ongeveer één helft met een man minder spelen en werden kansloos geklopt. Achteraf werden de gelijkenissen doorgetrokken: beide coaches waren van oordeel dat ze geklopt waren door de scheidsrechter.

Volgens Manuel Pellegrini was Jonas Eriksson partijdig en de wedstrijd ’too big’ voor iemand uit Zweden. Of dat ook gold voor iemand uit Chili op de bank van de club met de hoogste uitgaven van de Premier League vertelde hij niet.

Arsène Wenger moest iets anders verzinnen. De partij tussen Arsenal en Bayern stond immers onder leiding van Nicola Rizzoli uit Italië. “De ref nam een beslissing die de wedstrijd onthoofde”, zei de Fransman. “De regels zijn in ieder land verschillend. In Italië word je voor dit soort overtredingen uitgesloten.”

Vroeger leerden trainers hun spelers bij Europese wedstrijden dat ze zich moesten aanpassen aan buitenlandse scheidsrechters, omdat in het ene land meer werd toegelaten dan in het andere. Het positieve van de huidige arbitrage is dat over de hele wereld een strafschop wordt gefloten én een rode kaart moet worden getrokken als een keeper een aanvaller in de zestien ten val brengt. De uitsluiting van doelman Szczesny was onbetwistbaar.

Opmerkelijk was dat de kranten (ik las er vier) een dag later zelfs geen zweempje chauvinisme vertoonden. Iedereen was het erover eens dat Wenger geen poot had om op te staan. Pellegrini werd met de grond gelijkgemaakt. Er werd op gewezen dat Eriksson een fout van Busquets op Navas had kunnen fluiten even voordat Demichelis Messi onderuit haalde, maar de rode kaart en de strafschop werden niet betwist. “De tackle van de Argentijn begon centimeters buiten de zestien maar ging binnen de box door en dan kan de ref de bal op de stip leggen”, heette het. Verder werd in volstrekte objectiviteit gemeld dat City aan een penalty ontsnapte (hands Clichy) en een Spaans doelpunt ten onrechte werd afgekeurd voor buitenspel. De uitval van Pellegrini naar de arbiter werd “absurd, belachelijk en beschamend” genoemd. Van de Engelse pers valt dezer dagen meer te leren dan van de Engelse clubs.

DOOR FRANÇOIS COLIN

Van de Engelse pers valt dezer dagen meer te leren dan van de Engelse clubs.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content