Hoe hebben jullie elkaar leren kennen ?

Door het voetbal. Ik ben van Visé, mijn vader heeft daar een drankwinkel. Ik interesseer me voor voetbal, ik ging geregeld naar de thuismatchen van CS Visé. Toen hij geblesseerd was, kwam Olivier er ook vaak rondhangen om naar het voetbal te kijken. Zo kruisten we elkaar voortdurend. Bleek dat we gemeenschappelijke vrienden hadden. Een vriendin zei dat we een mooi koppel zouden zijn. Ze heeft ons om het zo te zeggen gekoppeld.

En toen ging je naar Anderlecht naar het voetbal kijken.

De eerste keer toen ik hem bij Anderlecht bezig zag, schrok ik nog geen klein beetje. Ik ken hem als een kalme, vriendelijke gast, maar op een voetbalveld vliegt hij erin, ongelooflijk. Ik herkende hem bijna niet. Hij gebruikte zijn armen, zijn ellebogen, Olivier is keihard als hij voetbalt. Ik dacht : “Dat is niet mogelijk. Zo’n crème van een jongen en zo onverbiddelijk als voetballer”. Toen ik de eerste keer ging kijken zat ik de eerste helft aan de kant van de verdediging van Anderlecht. Dus, ik kon alles goed zien.

De octopus noemen ze hem.

Is het waar ? Zeker omdat hij zo aan zijn tegenstander kan hangen en aan hun truitje trekt. Ja, dat beeld is niet slecht gekozen. Het kan me niet schelen, hoor, ik weet dat hij teder kan zijn.

Als er dan in de tribune kritiek op zijn manier van spelen komt, trek je je dat aan ?

In het begin wel, toen deed dat pijn. Nu lach ik ermee. Na de match vertel ik hem wat ze allemaal geroepen hebben. Maar eerlijk, welke verdediger probeert zich niet fysiek op te dringen ?

Hij is geregeld langdurig geblesseerd geweest. Hoe ervaar je dat ?

Ik ben kinesiste, dat is een voordeel. Ik kan hem echt helpen, niet alleen door hem op te peppen en mentaal te steunen, maar ook door hem raad te geven. Een lange afwezigheid veroorzaakt altijd bijkomende letsels. Als de eigenlijke blessure genezen, duiken er bijna altijd probleempjes op. Pijn hier en dan weer pijn daar. Als hij me dat vertelt, kan ik hem zeggen dat zoiets perfect normaal is en dat hij geduld moet oefenen. Hij weet dat ik niet zo maar wat uit mijn nek klets, hij luistert dus wel naar wat ik zeg. Toen hij aan zijn buikspieren werd geopereerd en aan zijn adductoren, heb ik me geïnformeerd. Ik kende zijn dossier, op die manier kon ik hem ook psychologisch helpen. Ik kon hem zeggen waar zijn pijn vandaan kwam en waarom hij pijn voelde en dat stelde hem gerust.

Je bemoeit je toch niet met de aanpak van de medische staf bij Anderlecht ?

Natuurlijk niet. Maar tijdens de vakantie kijk ik nauwgezet toe dat hij het programma volgt dat ze hem meegegeven hebben. Olivier heeft problemen met inactiviteit. Na een week wordt hij zo ongeveer zot.

Eigenlijk heb je aan Olivier een geweldig studieobject.

Dat kan ik alleen maar bevestigen. Ik weet graag op welke manier ze bij Anderlecht een blessure behandelen. Voor mij is dat interessant. Zo kan ik voor mijn eigen job profiteren van de ervaring en de knowhow van de kinesisten bij Anderlecht.

Hoe ziet jullie toekomst eruit ?

Ik zie ons niet vlug trouwen. Maar dat betekent niet dat er geen kinderen zullen komen. Daarvoor hoef je tegenwoordig niet meer eerst langs het gemeentehuis en de kerk te passeren. We hebben een goede verstandhouding, we praten enorm veel met elkaar. En we zijn allebei een tikkeltje prettig gestoord, dat geeft kleur aan het leven. Een ring aan je vinger heeft toch niets te betekenen, ik zie niet goed welke toegevoegde waarde dat kan geven. Maar je weet natuurlijk nooit.

door Daniel Renard