De Belgische voetbalwereld bekroonde zondag zijn uitblinkers. Maar dé vraag bleef: wie wordt kampioen? Standard natuurlijk!

Eén vingertje, opgestoken door de publieksopwarmer van dienst, en zelfs de rijkste en machtigste voetbalbonzen klappen gedwee in de handjes. Een heel seizoen verdedigen ze met territoriale verbetenheid hun gelijk, maar luttele minuten voor de uitzending van de Profvoetballer van het Jaar begint, laten ze zich als een mak kleuterklasje de spelregeltjes opleggen.

Applaus!

Jacky Mathijssen, gezeten op de allerhoogste en laatste rij, naast zijn voormalige zaakwaarnemer en huidig technisch directeur van Genk, Dirk Degraen, zal de hele uitzending lang evenwel volharden in zijn passiviteit. Ook als de zaal Mbark Boussoufa als winnaar op een staande ovatie trakteert, blijft Mathijssen roerloos zitten. Hij is dompteur in zijn eigen circus, dat kunstjes als contramine en bluf op de affiche heeft staan. Hij is volgend seizoen geen trainer meer van Club Brugge, maar genoot het voordeel dat hij het seizoen mocht uitdoen. Zes andere trainers van eersteklassers dienden de ring voor het einde van de voorstelling te verlaten.

Voor prijzen of genomineerden hoefde Club Brugge zich overigens niet naar Lint – waar de studio’s van Alfacam zich bevinden – te begeven. Dat genoegen viel rivaal AA Gent wel te beurt met Bryan Ruiz en Michel Preud’homme. Al moest de ene het afleggen tegen Mbark Boussoufa en de andere tegen Laszlo Bölöni.

Club Brugges enige troost is dat het AA Gent de derde plaats wist af te snoepen. Dinsdag wou het een persconferentie geven, maar die werd alsnog afgelast wegens nog maar weinig concreet nieuws van het transfertoneel. Club Brugge, zo valt te horen, zag er onder andere van af om Nastja Ceh – die nochtans graag was gekomen – terug te nemen.

Oudere spelers, je moet er namelijk voorzichtig mee zijn.

Dat Dominic Foley bijvoorbeeld naar Cercle Brugge ging en er een contract van drie seizoenen kreeg, doet ze in Gent nog altijd grijnzend de wenkbrauwen fronsen: drie seizoenen voor een uitgebluste speler?!

Dan is Gent zelf, schatten zij die het menen te weten, veel beter af met Stijn De Smet, die van Cercle komt. En nu we toch aan het roddelen zijn: Mark Volders, zo wordt ook voor waarheid verteld, gaat van Moeskroen naar Cercle.

En Ruiz?

Na de uitzending, laverend tussen de dranken en hapjes (de crême brûlée!), lucht de voetbalwereld zijn frustraties en gedachten.

Herman Wijnants blijkt misnoegd dat de zoveelste topschutter die bij zijn club wist te ontbolsteren, niet eens werd vermeld. Zelfs zonder het omstreden doelpunt tegen AA Gent scoorde Jaime Ruiz er nog altijd een meer dan Tom De Sutter en Dieumerci Mbokani.

Dus?

Een persconferentie op vtm, om de VRT de duvel aan te doen, speelt door Wijnants’ hoofd. Ook al was Jaime Ruiz zondagochtend al vertrokken naar Colombia – een heen- en terugvlucht die de club, zuinig als die is, overigens voordelig vroeg, in december, al had geboekt.

Eerder die zondag, zo valt te horen, was het in Dender nog maar eens tot een conflict gekomen tussen Jan Boskamp en Patrick Asselman. Het bestuur zou de spelers eerst nog eens raadplegen alvorens een beslissing te nemen over hoe het nu verder moet. En Dender roert zich nog meer: samen met Roeselare willen de twee barrageploegen via Johny Maesschalck klacht indienen tegen de licentie die Moeskroen kreeg. De koorddansers dreigen hun evenwicht te verliezen: hoog tijd om het vangnet te spannen!

Her en der in de immense met zwarte stof aangeklede hal van de televisiegebouwen houden de prijswinnaars van de avond zich beschikbaar voor de pers. Mbark Boussoufa is voor de tweede keer winnaar. Eerder op de week werd hij ook al verkozen tot Ebbenhouten Schoen, wat Ruud Gullit de bedenking ontlokte dat Ajax hem niet heeft kunnen beoordelen op zijn eigenlijke niveau en toch beter had moeten opletten in plaats van hem te laten vertrekken. Gullit maakte Boussoufa mee in de jeugd van Ajax en trok tijdens een vakantie in Los Angeles met hem op.

Een speler die nauw verbonden is geweest met AA Gent, zo loodste Ivan De Witte zijn club nog gauw even mee de spotlights in toen hij Mbark Boussoufa als winnaar van de belangrijkste trofee van de avond bekendmaakte. “De circusartiest in hem komt naar boven als het lekker draait”, had de commentaarstem in de uitzending net bij een filmpje over Boussoufa gezegd.

Maar dé circusartiest van de avond heet Iya Traoré en speelt in het derde elftal van Paris Saint-Germain. Hij demonstreert de gekste kunstjes met een bal, maar … hij vindt geen ploeg. Nochtans zou hij, linkermiddenvelder, graag als voetballer na vijftien jaar voor vol worden aangezien. Maar de mensen hebben een vertekend beeld van hem. Zijn voetballers dan toch geen artiesten?

Boussoufa, Bölöni, Copa, Nzolo: de enige Belg in het rijtje winnaars is eigenlijk een Afrikaan die er als scheidsrechter niet zijn allerbeste seizoen op heeft zitten. En de enige niet-Afrikaan in het rijtje, de trainer, blijkt een Nederlands dankwoord van een briefje te kunnen aflezen.

De bemerking die Jérôme Nzolo kreeg toegeworpen was dan ook of hij nu de beste dan wel de populairste scheidsrechter was. De presentatoren deden het niet, maar ze hadden dezelfde vraag net zo goed aan Laszlo Bölöni kunnen voorleggen. Is de Roemeen nu de beste trainer of blijkt híj straks niet meer dan de buiksprekende illusionist te zijn geweest?

Links, rechts, Bolat

Doelman van het Jaar is Barry Boubacar Copa geworden. Net als Mbark Boussoufa mocht hij een week eerder op de Ebbenhouten Schoen ook al een trofee in ontvangst nemen. Le Prix du Mérite, voor zijn verdienste tegenover Afrika. Ook vanavond betrekt hij zijn roots, Ivoorkust en Guinee, in zijn dankwoord.

Als een clown, un gardien artistique, werd Copa in 2003 in België onthaald, herinnert hij zich. Maar dat imago, zegt de Ivoriaan, heeft hij ondertussen van zich afgeschud. Zijn soberheid is wat hij met deze trofee van beste doelman hoopt bewezen te hebben.

De vraag die insiders zich stellen, is: zal hij zijn niveau bij een topclub, waar de reddingen minder frequent zijn, ook kunnen volhouden?

Sinan Bolat, die Genk verliet voor Standard, heeft die stap al gezet. Van hem is de echte kenners een fait divers opgevallen: hij trapt met zijn linkervoet, maar gooit uit met zijn rechterarm. Bolat heeft de flair van Logan Bailly, maar zijn Turkse roots bezorgen hem een surplus aan naturel als het op omgaan met publieke druk aankomt. Hij is een groot talent dat misschien wel de doorslaggevende factor in de titelstrijd wordt. Of was die penalty van Bryan Ruiz beslissender? Veelzeggender in ieder geval, oordelen sommigen.

Weinigen hebben het zelf gezien of gehoord, maar hekelen toch dat Ariël Jacobs op de RTBf blijkbaar had laten verstaan zich vragen te stellen bij de gemiste penalty van Ruiz tegen Standard.

Beaucoup.

Standard zou een klacht willen neerleggen tegen de trainer van Anderlecht, want insinuaties van competitievervalsing, oordeelden ze, moeten bestreden worden.

Ondertussen staan hun spelers als opgenaaide beesten te trappelen om een eind te maken aan het kampioenschap. In de coulissen weliswaar, want behalve Boussoufa zijn geen voetballers van Standard of Anderlecht aanwezig. Ook Dieumerci Mbokani niet. Le Léopard du Congo, zoals de bijnaam luidt van de internationals in zijn thuisland, heeft er ondanks zijn nominatie als Profvoetballer net als op de Ebbenhouten Schoen voor gekozen om niet op te dagen.

Lak aan alles. Of krachten sparen.

Veel volgers en/of kenners leken eerst op Anderlecht te tippen als landskampioen, maar geven het voordeel dan toch maar aan Standard, dat de laatste van de twee testwedstrijden in eigen stadion met vurige supporters mag afwerken.

De spanning tussen beide ploegen hangt als een sluier over de avond. De individuele laureaten zijn gehuldigd, maar Circus Voetbal breekt zijn tenten nog niet op: de hoofdact, in twee delen, moet immers nog komen, met in de pauze zowaar een bekerfinale.

Komt dat zien, dames en heren, komt dat zien! S

door raoul de groote – beelden: reporters