Vijfvoudig olympisch schaatskampioene Claudia Pechstein (42) werd in 2009 betrapt op afwijkende bloedwaarden en is sindsdien verwikkeld in een juridische strijd met de internationale schaatsunie (ISU). Ze werd onlangs opnieuw Duits kampioene, maar ze wil meer.
Waarom blijf je nog schaatsen?
“Omdat ik de spanning nodig heb. Ik hou nog altijd van de competitie, ook op mijn leeftijd. Mocht ik een tennisser of golfer zijn, dan deed ik wellicht verder voor het geld, maar in mijn sport gaat het in de eerste plaats om de eer. En: ik wil blijven vechten. ‘Ze’, de internationale schaatsunie, krijgen me niet klein.”
Zonder kamp geen leven, zei Otto von Bismarck. Kan je je in die uitspraak vinden?
“Heel zeker. Vroeger streed ik op het ijs tegen de klok en mijn concurrenten, nu tegen het onrecht. Ik wil gerechtigheid en eerherstel. Ik wéét dat ik geen doping heb genomen en toch werd ik als sjoemelaar gebrandmerkt. Dat zal me altijd blijven achtervolgen, ook al heeft de Duitse vereniging van hematologen en oncologen aangetoond dat ik sferocytose heb, een erfelijke ziekte die mijn ‘verdachte’ bloedwaarden verklaart. Bepaalde waarden zijn nog altijd verhoogd, maar deze keer hebben de ISU en het WADA géén zaak tegen mij geopend. Ik vind het schandalig dat ze zich nooit verontschuldigd hebben voor die twee jaar schorsing.”
Je strijd duurt al vijf jaar. Hoe diep heb je gezeten?
“Héél diep. Kort na de dopingbeschuldiging, in 2009, dacht ik zelfs aan zelfmoord. Ik wilde mezelf van een brug gooien. Maar mijn manager, Ralf Grengel, en Matthias (Grosse, haar nieuwe vriend, nvdr) hebben mij erbovenop geholpen. Zonder hen zat ik hier niet meer.”
Binnenkort spreekt het gerechtshof van München zich uit over de schadeclaim. Je eist 4,4 miljoen euro voor gederfde inkomsten en beschadiging van je goede naam.
“Een pak geld, ja, en we denken echt dat de rechter mijn klacht ontvankelijk zal verklaren. Ik hoor dat het financiële voortbestaan van de ISU in het gedrang zou komen, mocht ik in het gelijk gesteld worden. (lacht) Tja… Ze hebben mijn imago volledig verwoest. Het gevecht voor rehabilitatie beheerst mijn leven. We hebben allebei nog een kinderwens, maar we wachten tot na de uitspraak. Tot na onze ultieme overwinning.”
Sebastian Kienle, winnaar van de Ironman, stelt voor om alle atleten met een gps te volgen, zodat controleurs altijd weten waar ze zijn. Beter dan het online invullen van de tijdrovende whereabouts, vindt hij. Akkoord?
“Ik zeg het al jaren: ‘Plant mij een chip in zoals bij een hond, dan weet je altijd waar ik ben.’ Geen enkel probleem.”
DOOR MICHAEL EDER
