Bloed, zweet en wederom tranen. Sweat met hopen, maar alweer geen glory. Het pijnlijke verdict van een fantastisch voetbaljaar voor elke Clubsupporter. Het geblaat van een Calimero kun je het noemen, maar noem het vooral de tranen van een blauw-zwart hart. Een hart dat opnieuw bloedt. Net nu de wonde na tien jaar bijna volledig geheeld was. Het seizoen waarin het niet kon mislopen. Het seizoen waarin de sterren voorspelden: dit wordt jullie seizoen. De sterkste kern in jaren hadden we, en Michel ‘Messias’ Preud’homme aan het roer. Negentien jaar geleden was het bovendien dat Club de dubbel pakte. Een vorige dubbel dateerde van 38 jaar geleden, inderdaad 19 jaar voordien, en nu anno 2015, 19 jaar later op 21 maart zette Club op miraculeuze wijze zijn eerste stap richting dubbel. De geschiedenis zou zich met andere woorden simpelweg herhalen, daar was elke Clubsupporter, mede gezien de sterke prestaties van het team afgelopen seizoen, heel erg van overtuigd. En dat de geschiedenis zich herhaalde op Jan Breydel kunnen we niet ontkennen, al was het spijtig genoeg de geschiedenis van de laatste tien jaar.
‘Benfica wint de komende honderd jaar geen Europese titel zonder mij’, waren de laatste woorden van Béla Guttmann toen die in 1962 na twee Europese titels geen loonsverhoging kreeg, en zijn samenwerking met de Portugezen op een afknapper zag eindigen. Stilaan rijst bij elke Clubsupporter dan ook de vraag welke woorden de laatste waren van Trond Sollied toen hij in 2005 de Brugse deur achter zich dichttrok. Trond, wat je ook gezegd heb, hoe jammerlijk de samenwerking met Club ook eindigde, maak het alstublieft ongedaan. De laatste jaren doen we mee voor de titel tot de laatste speeldagen, en dan plots is daar dat ene moment waarop alles tegenslaat. Een afgeweken bal van Brecht Dejaegere, een bal die tegen wil en dank op het hoofd valt van de enige Buffalo in de kleine rechthoek, Benito Raman, om nog maar te zwijgen over de pijnlijke owngoal van Thomas Meunier het jaar voordien tegen Anderlecht. De zoveelste blauw-zwarte titeldroom werd aan diggelen geslagen.
De kelk tot de bodem ledigen, heet zoiets zeker? Al heeft Club Brugge wel dramatisch slechte play-offs gespeeld en zal dan ook op basis daarvan terecht de geschiedenisboeken niet induiken als landskampioen 2014/15. Alle respect voor Hein Vanhaezebrouck en AA Gent, en laat ons de ‘respectometer’ uitbreiden naar Ivan De Witte en Michel Louwagie, want wat AA Gent op korte termijn verwezenlijkt heeft is fenomenaal. Het is wel zuur dat de buren uit Gent stokken in de wielen komen steken, maar so be it. Ooit komt die titel er wel, en zijn we na tien magere jaren, vertrokken voor twintig, hopelijk dertig heel erg vette. Laat mij wel nog even duidelijk maken hoe ziek ik word van alle haatdragende Gentsupporters die feest vieren omdat ‘Club Brugge tien jaar zonder titel’ zit. Moet je als kampioen vooral niet heel blij zijn met je eigen ploeg en al de rest aan je laten voorbij gaan? Haat, gepest en geplaag horen bij het voetbal, daar moeten we niet flauw over doen. Wie daar niet tegen kan, koopt zich beter een vislijn en gaat hengelen. Ik wil alle Clubsupporters die na de bekerfinale een lachend berichtje gestuurd hebben naar hun Brusselse vrienden, geen pint trakteren. Je bent voor een ploeg, en bijgevolg tegen de andere. Zo simpel is het spelletje nu eenmaal. Al rijst bij mij de vraag in hoeverre van clubliefde sprake kan zijn, wanneer de haat tegenover de andere primeert.
Mijn hart blijft blauw-zwart, en daar zullen nog eens elf jaar zonder titel niets aan veranderen. Laat ons echter hopen niet zolang te moeten wachten…
Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be. De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.
Robbe Van De Velde, Maldegem
