Is er nu geen enkele trainer die de gemakzucht die bij tijd en wijle in de ploeg van Anderlecht sluipt, kan aanpakken? Aimé Anthuenis, Hugo Broos, Frank Vercauteren, Ariël Jacobs en John van den Brom,ze klaagden geregeld over de nonchalance die zich van sommige spelers meester maakt, het dedain waarmee soms wordt gevoetbald, als vertegenwoordigers van wat ooit een aristocratische hoogburcht genoemd werd. Vanuit zijn beleving moest Besnik Hasi dat rechttrekken. Toen hij Van den Brom opvolgde, stak hij een discours af over de nood aan meer arbeidscultuur en die, zegt Hasi verderop in dit blad, was vrij snel geïnstalleerd. Het ging hem om discipline, om jonge spelers die je rustig met de beide voeten op de grond moet houden, zeker als ze lezen hoeveel miljoen euro ze al waard zijn.

Maar telkens herhaalt de geschiedenis zich. Zoals zaterdag op Sporting Charleroi. Anderlecht speelde ongeïnspireerd en ongeïnteresseerd, het miste achteraan agressiviteit, het gaf te veel ruimte weg en dat nadat de ploeg Europees op Arsenal had gestunt en de lastige uitwedstrijd op AA Gent had gewonnen. En zo luister je op dat soort momenten telkens weer naar een refrein: soms mist Anderlecht vanuit een soort misplaatste zelfoverschatting gebetenheid en verbetenheid en niemand in de ploeg die dan corrigerend orde op zaken kan stellen. Het gebrek aan leiders op het veld is een algemeen verschijnsel bij vrijwel alle ploegen binnen de Jupiler League. Het maakt de taak voor trainers nog complexer.

Moeilijker dan ooit is het voor een trainer om een ploeg te maken. Ze worden geconfronteerd met een smeltkroes van culturen, met spelers die onder invloed van hun makelaar een te hoog zelfbeeld hebben, met voetballers die zich omringen met mensen die hen naar de mond praten. Ook Club Brugge, in wezen het bolwerk van eendracht en stabiliteit, ontsnapte daar niet aan. Niet eens drie jaar geleden is het dat sommige spelers eens na een verloren wedstrijd op Lokeren zaten te zingen op de bus.

Meer dan een jaar heeft Michel Preud’homme nodig gehad om de ploeg op zijn kompas te laten varen. Dat de Luikenaar, de apostel van het fanatisme, telkens weer zag dat zijn directieven niet aankwamen, zegt alles over de huidige mentaliteit in het voetballandschap. Nu staat Club Brugge weer op kop. Maar vooral: het heeft weer een ziel. Met stabiliteit als sleutel. Dat leidt niet altijd tot flitsend voetbal en tegen Waasland-Beveren was er zelfs even sprake van nonchalance, maar het neemt niet weg dat de fundamenten er staan. Dat moet ook zondag in de kraker op Anderlecht blijken. Het veelbesproken rotatiesysteem doet het rendement niet stokken. Club kiest meer dan ooit voor sportieve stabiliteit. Dat het nu heeft laten weten geen nieuwe speler te zullen aantrekken in januari is opmerkelijk, al wordt dat soort uitspraken in een grillige wereld als de voetballerij snel achterhaald.

Continuïteit blijft een loos begrip in de voetbalsport, zoals de meeste trainerswissels aantonen. Lierse dook met beperkte middelen de competitie in, maar vond toch dat Stanley Menzo niet voldeed. Zijn opvolger Slavisa Stojanovic trok het schip ook al niet recht en maakte zaterdag na het 2-1-verlies in Moeskroen zo’n radeloze indruk dat je je moet afvragen hoe hij zijn ploeg nog kan inspireren. De verantwoordelijke mensen voor het sportieve beleid, al dan niet gevangen binnen de financiële limieten, blijven buiten schot.

Het is bij Cercle Brugge niet anders. Lorenzo Staelens of Arnar Vidarsson, het maakt in de huidige situatie niets uit. AA Gent profiteerde zaterdag van het zwakke weerwerk van groen-zwart om voor de tweede keer dit seizoen vier doelpunten te maken. Het blijft bizar dat de Buffalo’s in eigen stadion tien punten te grabbel gooiden (14 op 24). Het hoort bij de ongerijmdheden van deze competitie waarin Standard buitenshuis dubbel zoveel punten pakte als thuis, de 3-2-nederlaag op KV Oostende ten spijt. Daar bleek dat de intentie van Ivan Vukomanovic om de ploeg dwingender te laten voetballen geen resultaat opleverde. Al is het wel de juiste weg die de trainer bewandelt: afwachtend voetbal hoort zeker op termijn niet bij de status van de Rouches.

DOOR JACQUES SYS

Telkens herhaalt de geschiedenis zich bij Anderlecht.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content