Heel mooi klonk het bij Club Brugge voor het begin van de competitie. De klemtonen die Adrie Koster legde, bleken voor iedereen duidelijk, zijn manier van werken ook, de automatismen waren in het elftal geslepen, Koster kende de Belgische competitie beter dan een jaar geleden. Dat moest Club in vergelijking met vorig seizoen een grote voorsprong geven. Het optimisme wolkte op, de voorbereidingsperiode verliep goed, over de transferpolitiek bestond er niets dan tevredenheid.

Maar hoe anders blijkt dan telkens weer de rauwe realiteit van de competitie te zijn. Club Brugge startte zaterdag op KV Kortrijk behoorlijk, wrong in het eerste kwartier overhaast en nonchalant enkele kansen de nek om, maar de acties verzandden, het spel werd stroef en steriel. Absoluut onduidelijk werd het dan wat eigenlijk de bedoeling was. Club pakte uit met een soort holderdeboldervoetbal dat absoluut niet meer van deze tijd is. Vanuit de defensie stuurde het lange ballen naar voren en sloeg het middenveld over. Geen opbouw van achteruit, geen combinatiespel in het middenveld, terwijl juist daar de kracht van het elftal ligt. Niemand die bij machte bleek dat bij te sturen. En Club telde nogal wat spelers die er als ongeïnteresseerde toeristen bijliepen. De ingevallen Ronald Vargas voorop. Dat eerder Nabil Dirar om disciplinaire redenen naar de B-kern werd gestuurd en Stijn Stijnen zijn aanvoerdersband inleverde, pleit ook al niet voor een eenheid van denken binnen de groep. Niet iedereen bij Club lijkt op het kompas van Adrie Koster te varen.

Op de persconferentie na de wedstrijd vroeg de moderator aan Adrie Koster of het sommige spelers bij Club niet aan inzet ontbrak. Een terechte bedenking. Koster ontkende dat, maar vroeg zich meteen af of dat soort vragen niet door de pers moeten gesteld worden. Het tekende het ongenoegen bij de Nederlander. Als er een vereniging in het land is waar de moderator op de persconferenties veel vragen stelt, dan is dat juist Club Brugge.

Natuurlijk mogen er na negentig minuten geen verregaande conclusies worden getrokken. Maar bizar is het wel om de trainer na een goede voorbereidingsperiode te horen vertellen dat er problemen waren met de positionering in het middenveld en dat de ploeg te vaak de lange bal had gebruikt. Het klonk alsof alle elementaire voetballessen plots waren vergeten. En niemand op en naast het veld die bij machte bleek om dat bij te sturen. De tijd dat de spelers van Club dat soort zaken zelf corrigeerden, behoort al lang tot het verleden. Echte leiders telt deze groep niet.

Club miste in Kortrijk ook zuiverheid in de acties. Een onrustwekkende vaststelling. Wat dat betreft maakte blauw-zwart geen enkele vooruitgang in vergelijking met de dramatisch verlopen play-off van vorig seizoen. Het ontbreekt de ploeg aan evenwicht. Veel werk zal er voor Adrie Koster zijn om de neuzen weer in dezelfde richting te krijgen.

In zijn zoektocht naar de juiste puzzelstukken staat Club Brugge niet alleen. De koortsachtige manier waarop er hier en daar nog naar versterking wordt gespeurd, is daar een indicatie van. Herbeginnen is het credo. Bij AA Gent bijvoorbeeld, dat een belangrijke sleutelspeler als Roberto Rosales verloor. Of bij SV Zulte Waregem, dat niet bij machte is om een talent als Bart Buysse verder aan zich te binden. Zelfs een club als FC Twente, een paar jaar geleden nog een Nederlandse middenmoter, heeft inmiddels een budget dat bijna zes miljoen euro hoger ligt dan dat van Anderlecht.

Dat België op internationaal vlak achterop hinkt, is niet nieuw. Twintig jaar geleden was Anderlecht qua begroting nog het nummer veertien in Europa. Nu zijn er al meer dan 200 clubs met een groter budget dan paars-wit. Het heeft zijn weerslag op de competitie. Het WK mag dan sportief onder de verwachtingen zijn gebleven, wie een volle maand lang het toernooi in Zuid-Afrika volgde, heeft nu wel eens de indruk naar een vertraagde film te kijken.

door JACQUES SYS

“Niet iedereen lijkt op het kompas van Adrie Koster te varen. “