Jacques Sys zag deze week dat Club Brugge niet onoverwinnelijk is en dat Mazzu nog veel moeite heeft met zijn KRC Genk.
Soms is het goed om eens hard wakker geschud te worden. Wat kon er Club Brugge dit seizoen eigenlijk overkomen? Het raast als een tornado door de competitie, 26 goals in tien matchen, vijf overwinningen op vijf buitenshuis, thuis alleen een halve misstap tegen Eupen, fris en snel voetbal, met veel beweging en vloeiende acties.
De vraag was alleen: met hoeveel punten voorsprong zou Club aan play-off 1 beginnen? En toen blauw-zwart voor de Champions League op Real Madrid 2-2 gelijkspeelde, verhoogde dit het aureool van onkreukbaarheid. Club had zichzelf op de Europese kaart gezet, het zweefde op een wolk, al zit bezonnenheid in de ziel van de club.
Van die wolk is het vorige week dinsdag tegen PSG gedonderd. Een club met een budget dat tien keer hoger ligt, dat moet uiteraard op het veld te zien zijn, maar zo’n klassenverschil had niemand verwacht. Pijnlijk was het hoe de Fransen met een weergaloze Kylian Mbappé door de defensie sneden, alsof daar een stel koorknapen stonden. Club kreeg een les in bescheidenheid. Het botste op zijn grenzen.
Maar op hetzelfde moment zijn dat soort wedstrijden ook leerprocessen. Het kan de club helpen om verder te groeien, het geeft de trainer veel werkpunten. Philippe Clement, de voorbije maanden net niet verpletterd onder de lofbetuigingen, zal die ervaring ongetwijfeld gebruiken.
Club was zondag van de Parijse opdoffer nog niet hersteld. Het leek, zeker in de eerste helft, mentaal en fysiek niet klaar en creëerde tegen Standard nauwelijks kansen. Dat had ook te maken met de manier waarop Michel Preud’homme zijn pionnen op het schaakbord had neergezet. Club vond amper een antwoord. Dat frustreerde Clement die erover moet waken in dat soort situaties zijn rust niet te verliezen.
Club kreeg vorige week een les in bescheidenheid.
Het 1-1-gelijkspel is een goeie zaak voor de competitie. Club blijft natuurlijk een geoliede machine en Standard moet constanter worden om de echte uitdager te worden van blauw-zwart. En de andere topploegen? Antwerp mist de nodige gemoedsrust om zich in het titeldebat te mengen, altijd sijpelt er wel iets naar buiten. En AA Gent is buitenshuis (drie op vijftien en vier doelpunten) maar een schim van het team dat in de Ghelamco Arena zes opeenvolgende wedstrijden won en achttien doelpunten maakte. Zondagavond werden in Sint-Truiden wel een aantal kansen de nek omgewrongen.
Felice Mazzù krijgt vooralsnog geen regelmaat in het spel van KRC Genk. Hij rouleert veel en zoekt naar iets wat hij vooralsnog niet vindt. Soms zijn er goeie periodes, dan zit er weer te veel afval in het spel. Mazzù ligt voorlopig nog niet onder vuur, al kan dat snel veranderen als de supporters zich beginnen te roeren. Hij doet er niettemin goed aan zich zo snel mogelijk in het Nederlands uit te drukken, om iedereen de indruk te geven dat hij zich helemaal in de Genkse gemeenschap heeft ingewerkt.
Dat soort zaken wordt vaak onderschat. Tijdens de persconferentie die de Duitse PSG-trainer Thomas Tuchel vorige week op Club Brugge gaf, verbaasde hij door in vlekkeloos Frans heel nauwgezet te analyseren. Het wordt door de club aanzien als een teken van betrokkenheid en integratie.
Beheerst was Frank Vercauteren na het bloedloos 0-0-gelijkspel van Anderlecht op Eupen. Er wordt langzamerhand een systeem in de ploeg gebeiteld, een organisatie neerzetten is Vercauteren op het lijf geschreven. Maar er was amper dreiging en weinig diepgang. Uiteindelijk bleek er een sterke Hendrik Van Crombrugge nodig om nog een punt te redden. De doelman van Eupen werd achteraf ook door zijn vroegere supporters in de armen gesloten.
Ontroerend was het zondag ook in Brugge dat de 75-jarige Raoul Lambert, die de aftrap van de match tegen Standard gaf, een orkaan van toejuichingen kreeg. Zo hoort het ook te zijn: dat monumenten worden gekoesterd.
