Communistisch

Hans Vanaken volgt vanavond waarschijnlijk zichzelf op als Gouden Schoen. De spelmaker van Club Brugge zou een verdiende winnaar zijn, maar zijn uitverkiezing deels ook danken aan het kiessysteem. Er wordt immers zowel in de zomer als de winter gestemd en dat betekent dat spelers die slechts een deel van het jaar in ons land actief zijn nauwelijks een kans maken. Dat Pozuelo, Trossard, Malinovski en Mignolet dus niet in aanmerking komen. Vanaken moet daarom alleen Dieumerci Mbokani vrezen.

Het is van 1986 geleden dat een speler twee keer op rij de meest prestigieuze nationale voetbaltrofee wint. Jan Ceulemans was toen veruit de beste voetballer van het land. Een tweede Gouden Schoen voor Hans Vanaken zou de dominantie van Club Brugge in de verf zetten. De Limburger werd immers voorafgegaan door José Izquierdo en Ruud Vormer. Het is nooit eerder gebeurd dat één club vier jaar op rij de laureaat levert.

Er worden straks een hele rist individuele prijzen uitgereikt, maar vreemd genoeg zit daar geen bekroning bij voor ‘Club van het Jaar’. Ook al is dit een ploegsport. Indien de trofeeën worden uitgereikt op basis van een seizoen zou dat niet onlogisch zijn, want de kampioen is de beste ploeg van het land. Wie was echter de beste ploeg van 2019? KRC Genk dat de titel pakte? Of Club Brugge dat in deze jaargang nauwelijks tegenstand duldde? Of Charleroi dat, welke spelers er ook vertrekken en welke trainer er aan het roer staat, bovenin meedraait?

Internationaal kan er geen discussie bestaan over wie de ploeg van het jaar is: Liverpool FC, dat de Champions League won en in deze campagne ongeslagen is in de Premier League. Met voetbal dat een traktatie is voor alle zintuigen.

Maar voetbal is niet alleen winnen en zelfs niet alleen winnen met zwier. Mijn keuze voor ploeg van 2019 valt daarom op het Braziliaanse EC Bahia. Esporte Clube Bahia uit Salvador, de bespeler van de Arena Fonte Nova, waar de Rode Duivels op het WK 2014 een heroïsche wedstrijd wonnen tegen de Verenigde Staten.

Bahia eindigde elfde in de Serie A. Ver achter landskampioen Flamengo, maar voor onder andere Fluminense en Botafogo. Een prestatie als je weet dat de rood-blauwen twaalf jaar geleden nog in derde klasse speelden en de club een paar jaar geleden virtueel failliet was.

Het nieuwe bestuur voer een heel nieuwe koers. In de statuten werd opgenomen dat EC Bahia op alle vlakken een toonbeeld van democratie moet zijn. De voorzitter wordt verkozen door de leden en voetbal moet een kanaal zijn om integratie en liefde te propageren.

Bahia is een van de armste regio’s van Brazilië en Salvador een ‘zwarte’ stad. De plaatselijke voetbalclub wil niet alleen presteren op het veld, maar ook een baken van hoop zijn. De club zet zich in voor de rechten van vrouwen, de inheemse bevolking en de LGBTQ-community.

Bahia is een van de twee clubs van de Serie A met een gekleurde coach en zet volop in op het milieu. Toen een paar maanden geleden honderden ton ruwe olie aanspoelde op de stranden van Bahia, bracht de club het probleem onder de aandacht door te spelen in een shirt met onder de kraag een zwarte vlek waar druppels naar beneden rollen.

EC Bahia creëerde een WhatsAppgroep – 45 fans met een specifieke achtergrond: sociologen, antropologen, leraars, advocaten, vrouwen, mannen, gekleurde mensen, mensen met een beperking, die beslist over de socioculturele standpunten die de club inneemt en de acties die ze opzet. EC Bahia heeft geen enkele band met een politieke partij, maar wordt door tegenstanders van de sociale rol die ze vervult ‘een communistische club’ genoemd. Ook al omdat er zeer democratische toegangsprijzen worden gevraagd.

Bahia boert goed met de nieuwe politiek. Het toeschouwersgemiddelde groeide dankzij de goedkope tickets naar 25.000, waarmee het zesde is in Brazilië, en het aantal leden (die acht euro per jaar betalen) van 14.000 naar 45.000. In twee jaar tijd zijn de inkomsten verdubbeld en de schulden afgebouwd van 34 miljoen naar 28 miljoen euro. Misschien een beleid waar ook een aantal van onze clubs wel bij kunnen varen.