Ik kan het C-woord niet meer aanhoren. Eens was het een pintje, nu is het een oh, zo gevreesd virus. In feite is het een gemuteerde griep. Er gaan geen mensen áán dood, maar erméé. Toch een wezenlijk verschil: het virus ís niet dodelijk. Het kan de mensen die toch al zwak zijn te veel worden, dat wel. Meestal zijn die bejaard en is de kans groot dat een griep, of iets anders dat hun immuunsysteem had omzeild, hen ook fataal zou zijn geworden. Versta me niet verkeerd: een overlijden is altijd triest en mensen hebben het recht om beter te worden. Maar nu leggen we eerst het voetbal plat, dan de hele sportwereld, vervolgens het dagelijks leven en helpen we zo de economie in een razend tempo om zeep voor iets wat in wezen niet dodelijk is. De overheid en in hun kielzog de media roepen op tot hysterie en manen de mensen vervolgens tot rust omdat de ziekenhuizen de stormloop niet aankunnen.
Ondertussen vraag ik mij af wat nu meer schade berokkent: het virus zelf – dat nog een nut heeft om het lichaam, dat wij in ons dagelijks leven zoveel geweld aan doen, eens op te kuisen – of de angst die er gecreëerd wordt, die geen énkele toegevoegde waarde heeft. En dat alles omdat ze er in China mee begonnen. Daar stak een virusje de kop op dat ze nog niet kenden en ze begonnen te roeptoeteren dat er doden vielen. Waar was de context? Voor die er werd bijgehaald, was het kwaad al geschied: mensen met mondkapjes all over the place. Het irrationele in de mens wordt nu eenmaal sneller aangesproken, emotionele wezens als we zijn. De overheden hier konden vervolgens niet anders meer dan meedeinen op de golven van deze hysterie, en nu wordt een panikerend volk met zijn eigen middelen verslagen.
Over een paar maanden kijken we terug en zien we dat het hysterie om niks was. Er zal dan door onze beleidsbepalers geroepen worden dat de draconische maatregelen effect hebben gesorteerd.
