Club Brugge heeft er een goeie stage op zitten in Marbella. Juan Carlos Garrido zag niet bijster veel nieuwkomers, maar maakte vooral met individuele gesprekken zijn bedoelingen duidelijk.
Arnar Grétarsson had ervoor gewaarschuwd toen hij de eerste keer overvloog naar Marbella. De transferperiode in januari is een zeer moeilijke. Het leek veel op een verwittiging, dat hij op de bede van de Brugse coach Juan Carlos Garrido, die vroeg om versterking, moeilijk direct zou kunnen ingaan. Dat was ook de realiteit vorige week. Elke dag werd in de kranten wel een naam gelinkt aan Club Brugge – een nieuwe doelman, een spits, een middenvelder – maar uiteindelijk trainde Garrido de hele week met ‘slechts’ twee nieuwe verdedigers, van wie er eentje niet eens direct inzetbaar leek.
De namen die vorige week werden genoemd en de transfers die werden gerealiseerd – DarrenKeet, LaurensDe Bock, Junior Malanda, EidurGudjohnsen – spelen achter de hoek. Grétarsson weet immers als geen ander dat je, wil je direct rendement, beter een speler haalt die bekend is met de Jupiler Pro League. Dat hun deals moeizaam tot niet rond raakten, daar waarschuwde hij bij zijn eerste optreden in Marbella ook voor: clubs willen nu tot het uiterste gaan op financieel vlak. Zeker als je, zoals Club Brugge, al een zekere reputatie hebt in het uitgeven van geld, of als het gaat om een directe buur. Bij Club noemen ze dat “business”, elders hoorde je dat Club daarmee Cercle “nu echt wel dood deed. Als Gudjohsen vertrekt, wie moet dan de goals maken bij Cercle?”
En Óscar Duarte dan, de 23-jarige Costa Ricaan die op proef was? Hij bewees op stage het gelijk van de IJslander. Sportief is hij nog niet gewapend voor een plaats in de basis, te veel spelend op zekerheid in zijn eerste oefenmatch en alle initiatief doorschuivend naar anderen, te traag voorlopig ook in de uitvoering, de snelheid van inspelen, van reageren… Wel relatief goedkoop en met groeipotentieel, hij is tenslotte international bij een land dat het de voorbije jaren aardig deed. Eerder een transfer zoals die van Carlos Bacca een jaar geleden, iemand op termijn. Overigens merkte hij direct hoe hard het leven bij een Europese (top)ploeg is. Toen de hele spelersgroep vorige woensdag na de oefenmatch tegen Nürnberg de rest van de middag en avond vrijaf kreeg – Garrido profiteerde ervan om met de fysiektrainer van Málaga op stap te gaan – bleef Duarte alleen achter in het hotel. Hij kende nog niemand van de groep echt goed en niemand nam hem op sleeptouw.
Duracellkonijntje
Niet de verwachte nieuwkomers, maar verder verliep de hele stage bijzonder positief en was ze heel leerrijk. Gewonnen van Feye-noord en Nürnberg en zonder een slippertje in de slotminuut tegen Mainz was die partij een gelijkspel. Schitterende werkomstandigheden in het Marbella Football Center. Er waren veel ploegen uit verschillende culturen, en dat is ook leerrijk op het vlak van trainingsaanpak. Van zijn vrije ochtend op donderdag maakte de keeperstrainer van Zulte Waregem, Gianny Devos, gebruik om even te kijken hoe andere ploegen het doen. En dat is op veel vlakken toch totaal uiteenlopend. Duitsers hechten veel belang aan kracht en lopen, nog steeds. Die van Mainz moesten na hun wedstrijd tegen Club nog vier keer één kilometer lopen met een gemiddelde snelheid van 14 per uur. En op maandag kregen de spelers van Fortuna Düsseldorf ’s ochtends een hele circuithap te verteren. Dat leek een echte lijdensweg.
Zij die hier vorig seizoen met Brugge waren, kunnen ervan meespreken. Christoph Daum legde netjes alle wetenschappelijke papieren over lactaat en polars naast zich neer en beulde de spelers af. Dat doet Garrido ook, maar totaal anders. Elke trainingssessie wordt ingeleid met stabilisatie- en lenigheidsoefeningen, en daarna is er kort werk, met bal. Ontzettend veel rondootjes – ‘kutbal‘ pleegt Jan Boskamp dat te noemen – om spelers op de kleine ruimte te laten werken aan techniek. Ook de doelmannen deden daarbij mee, zodat keeperstrainer Philippe Vande Walle meer dan eens werkloos moest toekijken. Club trainde zogoed als altijd op twee velden tegelijk, en daarbij werd voortdurend van plaats gewisseld. Dat leverde soms wat zenuwachtig gedoe en geroep op, als het naar de zin van Garrido niet snel genoeg ging tijdens de verplaatsingen.
En nog een laatste opvallend feit: Garrido hecht veel belang aan het bij elkaar houden van de groep. Zo gingen de geblesseerden Jim Larsen, MaximeLestienne en JonathanBlondel mee op stage (Blondel vertrok wel vroeger naar huis), en van de technische staf was iedereen ook wel even in Marbella, inclusief psycholoog Rudy Heylen, tolk Dévy Rigaux, én zelfs scout Stephan Van der Heyden. Sportief manager Arnar Grétarsson vloog twee keer over, net als voorzitter Bart Verhaeghe. Ook algemeen manager Vincent Mannaert kwam even langs. Maar zeer veel veldwerk – behalve het specifieke met de doelmannen – wordt verdeeld onder slechts twee mensen: Garrido zelf, en zijn assistent Jorge Simó, een wat gesloten, zwijgzaam Duracellkonijntje, dat voortdurend fysiek bezig is. Staan de spelers onder de douche, dan kruipt hij nog even de fitness in voor wat extra krachtoefeningen. En op een vrij moment, tussen twee trainingen in, kwamen we de ex-turnleraar van Juan Carlos Garrido al joggend tegen. Ervaring heeft hij zat, Simó werkte vroeger nog voor Valencia en Real Madrid, en fanatiek is hij zeker. Als de spelers grappen dat hij zelfs aan tafel tijdens het eten nog buikspieroefeningen doet, lijkt dat niet eens onwaarschijnlijk.
Ook voor ons is een weekje professioneel de vergrijsde versie van hangjongere spelen, zeer leerrijk. Blijkt dat het voor een geblesseerde op zo’n oefenkamp niet altijd even leuk is. How are you going, Jim? Larsen: “You asked me the same question two days ago. Still the same.” Langzaam beter ging het met Maxime Lestienne, die na drie dagen toekijken op dag vier mocht… stappen. Verder miste Víctor Vázquez wel wat trainingen door allerhande pijntjes, net als Thomas Meunier, is Lior Refaelov tijdens oefeningen zonder bal niet altijd even geconcentreerd, is stretchen en stabilisatie ook niet het lievelingswerk van Vadis Odjidja, praatte Garrido heel veel individueel met Ryan Donk (steevast als middenvelder uitgespeeld) na de trainingen, én heeft Club een zeer stille groep. Echte coachers zitten er amper tussen. Dat merk je vooral tijdens de oefenwedstrijden: Niki Zimling, Donk, Odji-dja, toch de leiders, doen het meeste in stilte. Carl Hoefkens stuurt luidop, en dat doen ook de doelmannen VladanKujovic en SvenDhoest. BojanJorgacevic, die in de oefenmatchen het meeste weerwerk kreeg en zich met name tegen Mainz onderscheidde, is eerder stil.
Geen stappen overslaan
Laurens De Bock, telkens links centraal in de verdediging, nooit linksachter, toonde zich op dat vlak ook zeer terughoudend. Stilzwijgend haast, in het begin van de week vrij vaak de beloften opzoekend. De Bock: “Ik hou me inderdaad nog wat op de achtergrond, je moet als nieuweling niet direct een grote mond opzetten. Dat was bij Lokeren toch ook de goeie weg.”
Woensdagmiddag gingen we langs bij Lokeren, dat in Benahavís op stage was. Peter Maes kent De Bock door en door. Is hij klaar voor de stap hogerop? Maes: “Laurens heeft dit jaar laten zien dat hij qua maturiteit enorm is gegroeid. Vooral in coaching, leiding geven, de groep op sleeptouw nemen. Daarin was hij aan het groeien, ook op training. Nu, daar kan hij bij Brugge alleen maar aan winnen op het moment dat hij een basisplaats heeft en zijn weg heeft gevonden. DerrickTshimanga had bij RC Genk ook zijn tijd nodig. Daar ging het altijd over: hoeveel initiatief heb je in die positie van het elftal? Als je bij een topclub te passief bent en je wilt alleen maar verdediger zijn… Voor mij is dat niet genoeg, zo heb ik hen eigenlijk niet opgeleid. Timide? Laurens is niet iemand die zichzelf opdringt. Je hoort hem niet, hij overleeft door zijn kwaliteiten.”
De Bock lacht, als we hem een dag later met die woorden confronteren. “Als je onder Peter Maes traint en speelt, moet je sterk op je benen staan. Ik denk dat hij een zeer groot aandeel heeft in deze transfer. Hij heeft me sterk gemaakt op het moment dat het moest en me daarna laten doen. Ook stimuleerde hij om veel te praten op het veld.”
Voor Maes is het feit dat ze in Brugge De Bock als centrale verdediger uitspelen, maar een tijdelijk fenomeen. “Laurens is voor mij een echte linksachter. Laat daar geen twijfel over bestaan. Hij kan centraal spelen, maar het is een echte linksachter.” Nog anderen zijn daarvan overtuigd, vanwege duelkracht, het mindere kopspel, de snelheid en het aanvallend vermogen. De Bock: “Dat is hoe Maes me ziet als voetballer, er zijn ook andere opinies. Offensief kan je je als linksachter wel wat beter uitleven, maar ik denk dat ik ook kwaliteiten heb als centrale verdediger…”
Waar het op aan komt, is nu een basisplaats afdwingen, op een positie die de coach voor hem kiest. Je hoort hem geen eisen stellen. Met FredrikStenman en sfeermaker Bart Buysse heeft Brugge al twee linksachters, centraal ligt er een plaats open nadat Michael Almebäck met een onvoldoende werd gequoteerd, Jordi Figueras naar Rayo Vallecano is (en daar vrijdag in Bilbao mocht invallen) en Larsen nog out is. De Bock: “Mijn doelen? Eerst proberen die basisplaats af te dwingen. En dan zien we wel hoe het kampioenschap en play-off 1 verder verlopen, hopelijk doen we tot het einde mee voor de titel. Door goed te spelen in Brugge wil ik mij ook bij de Rode Duivels in de kijker spelen.”
Misschien, zegt hij, speelde dat ook wel mee in zijn keuze om niet naar het buitenland te trekken. “Ik heb hier iets meer speelkansen dan bij pakweg Reading. Vooral geen stappen overslaan leek mij belangrijk. Als ik nu al naar het buitenland was vertrokken, had ik een stap overgeslagen. Op je twintigste in Engeland gaan zitten… Ik denk dat dat niet ideaal is.”
DOOR PETER T’KINT IN SPANJE – BEELDEN: IMAGEGLOBE
Club heeft een zeer stille groep. Echte coachers zitten er amper tussen.
“Je moet als nieuweling niet direct een grote mond opzetten.” Laurens De Bock
