Ik wil even terugkomen op Cristiano Ronaldo en hoe hij afgelopen zomer Europees kampioen werd met Portugal. Ikzelf ben een Barçasupporter. Verliefd op het stadion, verliefd op de ploeg en misschien stiekem zelfs – sorry, schat – een beetje veel verliefd op Andrés Iniesta. Naast fan van FC Barcelona ben ik ook een liefhebber van mooi voetbal. Bijgevolg kan ik dus zonder enige moeite toegeven dat er behalve jongens in blauw-roodgestreepte truitjes nog wel een paar tegen een bal kunnen trappen. Een van die jongens is Cristiano Ronaldo.
Ga je mij Ronaldo dus een slechte voetballer horen noemen? Nooit. Heb ik respect voor Ronaldo? Massa’s. Was Portugal erin geslaagd de EK-finale te bereiken zonder Ronaldo? Ik betwijfel het.
Ronaldo afschilderen als de bepalende factor in die finale, zoals bekende analisten en met hen duizenden mensen op sociale media deden, gaat me dan weer een Ponte Vasco da Gama en nog enkele andere bruggen te ver.
Net als elke voetballiefhebber was ik lichtjes teleurgesteld toen de Portugese ster al na 25 minuten het veld in Saint- Denis noodgedwongen moest verlaten. Of je nu voor of tegen bent, het merk CR7 staat gelijk aan entertainment. Mijn teleurstelling maakte al snel plaats voor een clichématige ‘da’s voetbal, hé’ en ach ja, Pogba, Quaresma en Payet zullen wel voor het spektakel in deze finale zorgen. Dacht ik. Dat was zonder CR7 gerekend. In de loop van de tweede helft zette meneer Ronaldo zich, wild gesticulerend, naast de Portugese bondscoach, Fernando Santos. Een knap staaltje synchrooncoachen ontstond zowaar. Gelukkig. Want hoe kon een Europese finale in godsnaam beslist worden zonder enige inbreng van de Portugese oppergod himself?
Natuurlijk had Ronaldo last van de nodige stress tijdens de EK-finale. Natuurlijk wou Ronaldo zijn ploeggenoten aanvuren opdat hij een uur later die mooie beker in de lucht zou kunnen steken. Natuurlijk had Ronaldo’s theater langs de lijn ook te maken met liefde voor het spelletje. Maar op het moment dat meneer Ronaldo zichzelf naast, of beter gezegd boven, Fernando Santos zette, handelde hij vooral uit eigenbelang, uit eigenliefde. Goed wetend dat het nieuws bij een eventuele Europese titel voornamelijk over hem zou gaan, en niet over zijn ploegmaats die twee uur lang op het veld hebben gestaan. Want laten we even eerlijk zijn: er bestaan echt wel andere, minder om aandacht schreeuwende manieren om je ploeg te motiveren en bij te staan.
Als het je echt enkel om het teambelang te doen is, houd je datgene dat je in het oor van de invaller hebt gefluisterd gewoon voor jezelf. Als het je echt enkel om het teambelang te doen is, spreek je je ploeg toe in de kleedkamer en ga je niet als een halve gare naast de coach staan springen. Als het je echt enkel om het teambelang te doen is, ga je na het laatste fluitsignaal meteen mee vieren met je ploegmaats en niet op de grond liggen alsof jij de zwaarste inspanning van de avond hebt geleverd, terwijl je ploegmaats 120 (!) minuten lang hebben gezwoegd om die Europese titel binnen te halen.
Een gemiste kans dus, Cristiano.
Yanko Beeckman, Burcht
