Cuauhtémoc Blanco

Niet altijd de allergrootsten, maar toch bewonderd. Omdat ze net dat ietsje meer hebben. Humor. Een uitgesproken mening. Of iets tragisch. Cultfiguren in het voetbal, aflevering 11: Cuauhtémoc Blanco.

De verwoestende volley van Jean-Pierre Papin ging de geschiedenis in als Papinade, een gestifte strafschop door het midden uit 1976 wordt nog altijd naar Antonin Panenka genoemd en Johan Cruijff verbond zijn naam aan De Draai, een passeerbeweging waarbij hij de bal in volle draai achter zijn steunbeen speelde. Op het WK in 1998 verbaasde een Mexicaanse spits de voetbalwereld met de Cuauhtemiña, in Angelsaksische landen herdoopt in Blanco Trick of Blanco Bounce, het handelsmerk van Cuauhtémoc Blanco die de bal tussen beide benen klemde en zo tussen twee Zuid-Koreaanse verdedigers glipte.

Een kleurrijk figuur, rechttoe rechtaan. Eigenzinnig en controversieel, met een levensverhaal dat leest als een script voor een telenovela, het in zijn land immens populaire televisiegenre waarin thema’s als armoede, tegenslag en geluk, geweld, politiek en corruptie naadloos in elkaar vloeien. Cuauhtémoc Blanco groeide op in Tepito, een wijk in… Cuauhtémoc, een van de armste en meest gewelddadige stadsdelen van Mexico City. De kleine en kloeke Blanco had één troef: hij kon voetballen. Als het maar in Mexico was, zou later blijken. Twee keer trok hij naar het buitenland. Zijn uitleenbeurt aan Real Valladolid, op zijn 27e, kende één schaars lichtpuntje – een magistrale vrije trap op bezoek bij Real Madrid – in twee seizoenen, waarin hij met een beenbreuk lang aan de kant zat en door heimwee werd geplaagd. Hij deed iets beter in zijn drie seizoenen bij Chicago Fire, waar hij op zijn 34e werd verkozen tot… Newcomer of the Year, maar de Major League Soccer was vooral zijn laatste kans om te cashen: 2,4 miljoen euro per jaar.

Bij Club América, waar hij op zijn 19e in het eerste elftal debuteerde en na zijn vertrek drie keer zou terugkeren, was hij tot zijn verbazing niet meer welkom. Er vielen harde woorden, maar stoppen wilde de koppige spits niet en na een ellendig lange reeks van kleine clubjes werd hij door Las Águilas (De Adelaars) in de armen gesloten. Op 5 maart 2016, 43 jaar oud, mocht hij als burgemeester van Cuernavaca nog één keer het shirt van zijn grote liefde aantrekken. Hij pakte uit met een (vertraagde versie van de) Cuauhtemiña, trof nog een keer de lat en nam onder een staande ovatie definitief afscheid.

‘Dat ik voor mijn land kon spelen, maakt me nog altijd trots. Telkens ik het volkslied hoorde, moest ik mijn tranen bedwingen’, blikte hij terug op zijn carrière bij El Tri, die hij in 1999 als gedeeld topschutter naar de Confederations Cup leidde. In de zomer van 2010 werd hij op zijn 37e geselecteerd voor zijn derde WK, nadat bondscoach Ricardo La Volpe hem vier jaar ervoor thuis had gelaten. Tot grote wanhoop van zijn fans, die met honderden voor het bondsgebouw protesteerden. ‘Blanco is de meest populaire voetballer uit de geschiedenis van ons land’, werd hij door journalist Carlos Puig ooit omschreven. ‘We hebben zeker betere voetballers gekend, maar populairdere? Neen. Nooit.’

Die populariteit lanceerde zijn politieke carrière, die begon bij de kleine Partido Socialdemócrata. ‘Een weinig gecultiveerde man die opgroeide in een achterbuurt en niet eens deftige zinnen kon maken, maar op dat moment had de bevolking genoeg van beroepspolitici’, keek journalist Juan Villoro terug op zijn succesvolle campagne (2016) om burgemeester van Cuernavaca te worden.’ Hij werd al snel beschuldigd van corruptie en ging in hongerstaking toen hij uit zijn ambt zou worden gezet, maar stapte in 2018 zelf op om zich te mengen in de strijd om het gouverneurschap van Morelos. En opnieuw met succes.