Zijn proces met Antwerp leidde Wim Kiekens naar Nederlands Limburg. Daar werkt hij nu als jeugdtrainer bij Fortuna Sittard, een club die in meer dan één opzicht een keerpunt betekende in zijn leven.

“Een droom die nooit in vervulling is gegaan”, mompelt Wim Kiekens als we hem laten poseren voor het Pierre Cornelisstadion in Aalst. “Maar dat heb ik alleen maar aan mezelf te danken. Voor iemand uit de streek was spelen bij Eendracht het einde, zeker toen het nog een eersteklasser was. Op het moment dat de club interesse voor mij toonde, had ik al enkele watertjes doorzwommen. Ik wilde niet gaan testen, gewoon uit fierheid : ik had al bewezen wat ik kon. Terwijl die mensen er zich gewoon van wilden vergewissen dat mijn knieblessure voldoende hersteld was.”

Zijn koppigheid – gepaard aan familiale problemen – weerhield er hem ook al van een test bij Manchester City af te leggen. Hij kon ook naar RWDM, zijn eerste grote club, maar daar was het geld op. En dus kwam Wim Kiekens terecht bij IVS, de hoofdklasse amateurs in Nederland, derde klasse bij ons. “Ik mis het topvoetbal nu en dan nog wel”, mijmert hij, “maar tegenwoordig kan ik me uitleven als jeugdtrainer bij Fortuna Sittard, mijn laatste club op topniveau. Een club met een fantastische jeugdwerking, maar helaas geplaagd door financiële problemen en nu ergens achterin bengelend in de Nederlandse tweede klasse.”

Een avondje Fortuna, zegt Kiekens, was voor geen enkele grote club een pretje. “Toch niet zolang we in ‘de Baandert’ speelden, een stadion dat inmiddels plaats moest maken voor een woonwijk. Een heerlijk stadion met een heel aparte ambiance, een beetje zoals op Sint-Truiden, al was ons stadion nog sfeervoller. Sinds enkele jaren speelt Fortuna in een hypermoderne arena, die voor de club te groot en te vooruitstrevend was. Een probleem waar wel meer Nederlandse clubs momenteel mee geconfronteerd worden. Kijk maar naar Vitesse, dat amper de eindjes aan elkaar kan knopen.

“Enkele jaren geleden, nadat ik er mijn laatste seizoen door een blessure amper had gespeeld, maar de club in de nacompetitie toch nog mee in de eredivisie had gehouden, lag er een voorstel tot contractverlenging klaar. Ik moest er gewoon mijn handtekening onder zetten. Toen ik uit vakantie terugkeerde, had zich binnen de club echter een machtswissel voltrokken en bleek ik niet meer gewenst. Ik mocht naar een andere club uitkijken. Was ik niet zo kieskeurig en koppig geweest, dan speelde ik nu misschien nog.”

Fortuna betekende in meer dan één opzicht een keerpunt in het leven van Wim Kiekens. Niet alleen bood de club hem de kans om na zijn rechtszaak tegen Antwerp opnieuw voetballer te worden, Kiekens begon er ook privé een nieuw leven. “Het klikte nogal goed met één van de medewerksters op de club”, glundert hij “en van het ene kwam het andere. We vormen intussen een nieuw gezin, we hebben een dochtertje van twee en om de twee weken rij ik vanuit Sittard naar Haaltert (bij Aalst) om mijn twee kinderen uit mijn vorig huwelijk op te halen.”

Door naar Sittard te gaan nam hij financieel wel een groot risico. “In mijn contract stond een clausule dat, als ik het beroep dat Antwerp aantekende, zou verliezen, alles op mijn kop terechtkwam. Ik had pas gebouwd en er stonden nog enkele rekeningen open, maar ik wilde gewoon weer voetballen. Normaal gezien zou ik naar NAC Breda gaan, waar ik ten tijde van mijn proces tegen Antwerp kon trainen. NAC liet zich echter afschrikken. Als Antwerp het beroep won, zouden de Nederlanders nog een serieuze transfersom voor mij moeten betalen (450.000 euro) en dus ging de deal niet door.”

Vandaar dat ook Sittard voorzichtig handelende. “Volgens mijn advocaat kon Antwerp dat beroep nooit winnen en dus nam ik het risico. Op die manier werd ik wel één van de vele spelers die de Bosuil door de kleine poort verliet. Ik was er nochtans een poulain van Eddy Wauters. In mijn eerste jaar, waarin ik me nog heel fel moest aanpassen en vaak schuchter voor de dag kwam, moedigde hij me aan. ‘Je moet meer in je eigen kunnen geloven’, sprak hij altijd en zo begon ik stilaan uit te groeien tot een vaste waarde van de ploeg.

“Toen Antwerp in financiële problemen verzeild raakte en naar tweede klasse zakte, leerden we een andere Eddy Wauters kennen : een man die zijn beloftes niet nakwam. We hadden al een poos geen loon meer ontvangen en zouden niet meer trainen zolang we niet betaald werden. Maar bij de eerste training hield hij zo’n overweldigende speech – waarin hij beloofde dat alles twee weken later geregeld zou zijn – dat de meeste spelers zodanig onder de indruk waren en zonder morren de training aanvatten. Velen die met mij een rechtszaak tegen de club hadden aangespannen, lieten die uit schrik voor represailles of na beraadslaging met het thuisfront vallen. Maar ik zette door en kreeg uiteindelijk waar ik recht op had. Ik vind het heel jammer dat mijn schitterende periode op de Bosuil op die manier moest eindigen.”

door Stefan Van Loock

‘Was ik niet zo kieskeurig en koppig geweest, dan speelde ik nu misschien nog.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content