Een zomer lang gaat Sport/Voetbal Magazine op zoek naar de roots van toppers uit het Europese voetbal. Voor de eerste aflevering van deze serie trok onze verslaggever naar Londen, op zoek naar sporen van David Beckham, ‘een gewone jongen die goed kon voetballen’.

Het was een klein berichtje in The Independent. Waltham Forest, een gemeente aan de oostrand van Londen, had een David Beckham Trail ontworpen. De topvoetballer van Manchester United heeft er namelijk zijn wortels en in het kader van een opfrisbeurt van de buurt meende Waltham Forest uit zo’n parcours munt te kunnen slaan. Het ziekenhuis waar David Beckham werd geboren, de twee scholen waar hij onderwijs genoot, de parken waar hij voetbalde : je kunt er allemaal langs wandelen, in de voetsporen van, aldus de website van de stad.

Beckham is 28, getrouwd met Posh SpiceVictoriaAdams, vader van twee kindjes, aanvoerder van de Engelse nationale ploeg, eigenaar van Beckingham Palace en geen dag uit de kranten weg te branden. Is het niet wegens zijn sportieve prestaties, dan wegens extrasportieve feiten. Vorige week dinsdag, bijvoorbeeld, ging het over de rechtszaak tegen de vermeende ontvoerders van zijn vrouw. De zaak werd afgeblazen omdat de kroongetuige onbetrouwbaar zou zijn : hij had zijn verhaal voor veel geld aan een zondagskrant verkocht om zo uit de financiële problemen te raken. Woensdag ging het over zijn verblijf in de Verenigde Staten, donderdag over een eventuele transfer naar Barcelona. David Beckham is hot, élke dag weer.

Walthamstow Central is het laatste station op de Victoria Line. Het is vochtig, het regent, dit is Engeland zoals het cliché het wil. Overdekte shopping mall, rijtjeshuizen, veel gekleurde mensen in de straat : het had het decor voor een aflevering van de soap Eastenders kunnen zijn. Vanuit haar kantoor in het stadhuis ondersteunt Lorraine Sweeney het Beckhampad, maar ze geeft toe dat ze ons weinig meer informatie kan ver- strekken dan wat er al op de website staat. In Beckhams biografie, verschenen in 2000, heeft hij het nauwelijks over zijn jeugd. Sweeney gokt dat er in een nieuwe biografie, die uitkomt in september, meer informatie beschikbaar zal zijn. “Op dit moment houdt hij zijn Londense periode nog vooral voor zichzelf.”

Zijn vader deed iets in de bouw met gas, dat weet ze wel, en zijn moeder was kapster. Dat laatste wordt bevestigd door drie oudere mensen in de straat, die hun hond uitlaten en een praatje met elkaar slaan. Of ze ons dan de weg kunnen tonen naar haar kapsalon ? “O neen, lad,” zegt er één, “dat zie je verkeerd. Zij is een kapster met een mobiele telefoon. Je belt haar voor een afspraak en dan komt ze zelf bij je thuis.”

Lorraine Sweeney gokt dat we langs Chingford Road en Chingford Mount wel wat mensen zullen vinden die de Beckhams hebben gekend. Het was de uitgever van het infoblaadje dat de gemeente elke maand onder haar inwoners verspreidt, die op het idee van een Beckhampad kwam en er een klein artikeltje aan wijdde. Er bestaan vage plannen om het verder uit te bouwen. Sweeney : “Op dit moment is er eigenlijk alleen wat informatie over de buurt en enkele foto’s, maar ter plaatse valt er weinig te beleven. Er staan geen wegwijzers, er hangen geen bordjes, nee, eigenlijk zit er niemand echt om te springen. Zeker de scholen zijn niet happig op al die publiciteit.”

Er waren, zal de vice headmaster van de middelbare school in Nevin Street ons later vertellen, wat problemen met Japanse toeristen. Vlak na het WK van 2002 kregen ze er busladingen vol Japanners over de vloer. Toeristen waren het die, op bezoek in Londen, even een ommetje maakten naar deze buurt en er de school fotografeerden. “Heel vervelend voor de kinderen”, zegt het schoolhoofd. “Ze drongen ongevraagd de school binnen, op zoek naar zijn lessenaar. Die hebben we niet eens meer, of wat had u gedacht ?”

Lorraine Sweeney kreeg ook al vragen. “Of ik Davids schoolresultaten te pakken kon krijgen. De directeur zegt dat ze die niet bijhouden, hij kan u dus niet zeggen hoe goed David was. En ik weet het ook niet. Ergens heb ik wel gelezen dat hij goed was in home economics.” En dat is ? “Cake bakken en zo. Grapje, hoor, wil je me hier alsjeblieft niet op citeren ?”

Er wordt aan gedacht om hem een keer officieel terug naar de buurt te halen, zegt Sweeney, maar ze vreest dat hij zo druk bezet is dat hij daarvoor geen tijd zal hebben. Of zijn ouders hun huis in Hampton Road nog bezitten, weet ze niet. “Er is een officieuze website waar je zoveel leest over die familie, dat je niet meer weet wat waarheid is en wat verzinsel. Dus hebben we, om de privacy van die mensen te beschermen, niks op onze website gezet.”

Wie woont er in deze wijk ? Veel vreemdelingen, klagen de drie oudjes met hond. Kroaten, Tunesiërs, Kosovaren, Albaniërs, heel veel mensen uit Oost-Europa, naast uiteraard Pakistani en mensen uit India. Laatst was er een advocaat, die zei dat hij alvast voor de komende tien jaar werk had met het afhandelen van al de procedures die tegen deze mensen liepen. Sweeney minimaliseert de problemen. “Waltham Forest bestaat uit de deelgemeenten Chingford, Walthamstow en Leytonstone. Leyton is het armere deel van de gemeente. Wal- thamstow is ook gemengd, maar in deze buurt nemen de prijzen van de huizen een enorme vlucht. En in Chingford, waar de Beckhams woonden, is de bevolking nog iets beter af, dat zal je wel zien aan de huizen daar.”

We zoeken en vinden Hampton Road. Nu nog het juiste huisnummer. Opnieuw een bejaarde vrouw aangeklampt, die dénkt dat ze het weet. Tegenover het huis van haar dochter staat een bungalow, en een paar huizen verder is het dat wij moeten zijn. Ter plaatse twijfelen we tussen de nummers 143 en 145. We kloppen aan, een bel is er niet. Een vrouw opent de deur, op een kier. “Sorry, ik praat niet met de pers.” Maar, wijst ze, de Beckhams woonden hiernaast. Woonden.

We kloppen en bellen nog aan bij andere huizen met vrij dure wagens op de oprit. Mercedes, vaak BMW, occasioneel Kever. Maar niemand reageert, de buurt zwijgt, want is niet gesteld op pottenkijkers. Een vrouw laat haar zoontje binnen, dat van school komt. “Ik heb David gekend als een jongetje dat hier voor de deur voorbij fietste”, zegt ze. “Meer niet. En als u ons nu met rust wil laten ?”

Om de hoek vinden we Bob Bolster, de headmaster van de Chase Lane Junior School, de lagere school waar David en zijn twee zussen schoolliepen. Er is hier nog één juf die hem kende en die, volgens haar lachende collega, “de waarheid zou kunnen zeggen over David op school”, maar daar heeft ze geen zin in. Jill verbergt zich en laat het woord aan Bob, die enthousiast verhaalt over zijn bekende ex-leerling. Hij troont ons mee naar een voetbalveld achter de lokalen. “Er bestaan plannen om op dit veld waar David vroeger heeft gevoetbald, een nieuwe school te bouwen. We hebben al gegrapt dat we de graszoden dan misschien kunnen verkopen aan Japanners, om er de verbouwingen mee te betalen.”

Of het een goeie leerling was ? Bolster denkt even na. “Wat ik van David weet, is dat hij alleen op het voetbal geconcentreerd was. Onlangs zei iemand dat dit niet hoeft te betekenen dat hij dom was, want je hebt verschillende soorten intelligentie.”

Eigenlijk heeft Bolster David niet gekend. “Ik kwam hier twee jaar na zijn vertrek, maar ik heb hier wel zijn jongere zus Joanne gehad. Zij is nu kapster voor Vidal Sassoon. Schitterende meid. Haar moeder, Sandra, ken ik heel goed. Onlangs bracht ze Brooklyn(het oudste zoontje van David Beckham, nvdr) voor een bezoekje naar deze school. Onder begeleiding van een veiligheidsagent uiteraard. En toen iemand van onze welfare ladies met Kerstmis vorig jaar met pensioen ging, hebben we nog gesproken over David. Ze zei dat ze constant pleisters op zijn knieën moest kleven, omdat hij op de betonnen speelplaats voortdurend tot het uiterste ging. Toen MrsTinsley met pensioen ging, stuurde Davids moeder een bos bloemen ter grootte van een kerstboom. Er zat een kaartje bij. Aan Mrs Tinsley. Love, David Beckham. Terwijl hij haar in zeker vijftien jaar niet meer gezien had ! Zo’n jongen is David.”

En nóg een bewijs dat hij een attente jongeman is. Twee jaar geleden was er een speciaal feest voor de hulp die de school verstrekt aan jongeren met leesproblemen. Beckham liet toen via zijn moeder een heleboel prijzen bezorgen. Een door alle spelers getekende wedstrijdbal van Manchester United, spullen uit de merchandising en voor tweehonderd jongeren een gehandtekende foto van zichzelf. “Maar”, zegt Bolster, “ik heb hem niet gevraagd om zelf ook naar de school te komen. Weet je, één van mijn dochters is verloofd met een lid van de popband Blue. Die was onlangs op school en dat leidde tot een volksopstootje. Stel dat David Beckham naar hier komt : alleen al qua veiligheidsmaatregelen is dat onbetaalbaar.”

Dat de mensen in de straat liever niet over hun voormalige buurtbewoner praten, heeft een verklaring, zegt Bob Bolster. “Toen Beckham tijdens het WK ’98 in Frankrijk werd uitgesloten voor een trap naar de Argentijn Simeoni, zijn ze hier letterlijk belegerd door de paparazzi. Voor zijn ouderlijk huis hebben boze fans toen zelfs een pop met zijn beeltenis in brand gestoken.”

Pasten de Beckhams in deze buurt ? Bolster : “Ja. Ik denk dat je de inwoners onder de noemer decent working class kan thuisbrengen, mensen die met beide voeten op de grond staan. Een academische traditie is er niet, dit is geen buurt waar mensen uit de middle class in die mate bezig zijn met hun kinderen. Ik ken alleen Davids moeder, niet zijn vader. Ik weet niet of u dat weet, maar zij zijn uit elkaar. Kent u Davids huis ? Beckingham Palace noemen ze het hier. Zijn vader woont er in één van de conciërgehuizen. Voor zijn moeder en zijn jongste zusje heeft hij ergens anders iets gekocht. Joanne gaat trouwens ook met een voetballer, Jermaine Defoe(van West Ham en Engels belofte-international, nvdr).”

In de gang van de school spreken twee leraars ons lachend aan. “Eigenlijk zijn we dit soort vragen over Beckham beu. Wie in België heeft hier nu een boodschap aan ?” Dat vindt ook een nieuwsgierige Pakistani, die het met ons liever heeft over de problemen van eerste minister Blair om de oorlog met Irak te rechtvaardigen. Maar Beckham ? “Vindt u hem zo’n goeie voetballer ? Was nooit aanvoerder in zijn club, zat geregeld op de bank en zonder hem wonnen ze ook. Garrincha, dát was een held. En Pelé. Maradona ook. Maar Beckham ? Komaan, ga weg ! Dit is belachelijk.”

Belachelijk : zo voelen we ons ook als we ons licht opsteken bij het Walthamstow Stadium, waar Beckham als kind lege bierglazen verzamelde op avonden dat de windhonden er races liepen. Tien pond was zijn bijverdienste. Hier zou DougMoore ons wat meer kunnen vertellen. Alleen blijkt Moore even oud als Beckham te zijn. “Wie heeft u mijn naam doorgegeven ? Dat moet een misverstand zijn, ik ken Beckham alleen van televisie.” Zijn baas Peter wordt erbij gehaald. Hij is verantwoordelijk voor de potboys. “Beckham ?”, bromt hij. “Eén van de drieduizend jongens die ik hier al gehad heb om wat bij te verdienen. Meer weet ik niet over die jongen.”

Op zoek dan maar naar een voormalige trainer van Beckham, die hier in de buurt voor de Ridgeway Rovers speelde. Via Lorraine Sweeney komen we bij Susan terecht, die ons naar Paul stuurt, die op zijn beurt Steve opduikelt. Steve Kirby. Indrukwekkende figuur, kortgeschoren, breedgeschouderd.

“Hoeveel betalen jullie ?”, is meteen zijn eerste vraag.

“Eh, volstaat een koffie ?”

” All right, mate, ik doe dit toch niet voor het geld.”

De Rovers zijn wat je noemt een boys club. In Engeland, legt Kirby uit, heb je de jeugdelftallen van de profclubs, er zijn de schoolteams, er zijn de ploegen die de beste jongeren per district of graafschap verzamelen, en er zijn de zogenaamde boys clubs, ploegen die enkel jeugd hebben maar geen eerste ploeg om hun eindproducten naar door te schuiven. Ridgeway Rovers is zo’n boys club.

Kirby weet nog goed hoe David Beckham, met wie hij gedurende tien jaar werkte, bij de club terechtkwam. “We hadden al één of twee ploegen. We zetten een advertentie in de lokale Chingford Guardian, waarin we een oproep deden tot kandidaat-voetballertjes om voor een test naar Chase Lane Park te komen. Dat park ligt vlakbij de school, om de hoek waar zijn ouders woonden. Achtenzestig kinderen daagden er op en in de weken die volgden, dunden we die groep uit tot een speler of zestien. Allemaal jongetjes jonger dan acht jaar. David meldde zich als één van de eersten aan.”

Voetbal was alles voor hem. Kirby : “Zijn vader en moeder vonden dat uitstekend, want zo wisten ze altijd waar hij uithing. Met vrienden in het park of als hij alleen was werkend aan zijn techniek door de bal hoog te houden. Ondertussen is er wel wat veranderd, moet ik zeggen, en zijn er een paar andere dingen belangrijk geworden sedert hij getrouwd is. (Grijnst.) De wife, zijn looks…”

Kirby, die een opleiding van de Engelse voetbalbond kreeg als jeugdcoach, bracht de jongens basistechnieken bij. Hoe vaak hij met zijn jongens trainde ? Kirby schiet in een lach : “Eén keer per week. Die kids hadden echt niet meer nodig. Sowieso voetbalden ze na school de hele avond. Techniek deden ze dáár op en fysiek waren ze sterk. Wat wij hen bijbrachten, was inzicht en teamgeest. Het is niet hoevéél je doet, maar hoe goéd je het aanbrengt. En ik denk dat wij dat wel konden.”

Hij hechtte ook veel belang aan houding en karakter. “Je kan veel zeggen over David Beckham en zijn manier van leven, maar er komen zelden of nooit opmerkingen over zijn trainingsijver. Hij is ernstig en betrokken. Ik kan me niet herinneren dat hij in die tien jaar twee trainingen miste.”

Leuk was ook, vervolgt Kirby, dat het team zo goed was dat het trofee na trofee won. “Eigenlijk doet Beckham nu niet anders dan vroeger bij Ridgeway. En omdat die ploeg zo succesvol was, kwamen er van alle grote clubs uit de buurt scouts – Wimbledon, Tottenham, Arsenal, Leyton Orient, zelfs uit het noorden, Sunderland, Leeds. Allemaal hadden ze belangstelling voor dezelfde spelers. Naast David hebben we nog drie jongens die naar Arsenal gingen, ééntje naar Wim- bledon, naar QPR ook, naar Watford, naar Cambridge…”

Ouders vroegen hen dan om raad. Kirby : “Wij zegden hen dan dat wij gekwalificeerde trainers waren en dat ze nergens betere trainingen konden krijgen. Daarvoor moesten ze het dus niet doen. Bovendien was dit vlakbij huis. En als je goed bent, komen ze je later tóch halen. Dat bleek ook : wie talent had, bleef hier niet hangen.”

David Beckham, weet Steve Kirby, deed ook een test bij Tottenham Hotspur en Arsenal, maar zijn vader was een grote fan van Manchester United en zodra die ploeg zich meldde, was er eigenlijk geen sprake meer van een keuze. Wat best moeilijk was voor opa, herinnert Kirby zich, want die had een abonnement op White Hart Lane, de thuishaven van Tottenham. Maar vader besliste. Kirby, zelf actief in de bouw : “Hij was een zelfstandige, deed in grote hotels de installaties van ovens en zo. Hij werkt nog steeds, maar minder dan vroeger.”

Beckhams moeder woont sinds de scheiding weer in de buurt, bevestigt Kirby, maar opnieuw zonder los te laten waar precies. “Tijdens het WK zijn er vervelende dingen gebeurd,” legt hij het stilzwijgen op dat punt uit, “auto’s die werden bekogeld met eieren, verbrandingen. De pers is hier een vijand, dat moet je goed begrijpen. Wij beschermen hem. Trouwens, ik zou zijn leven niet willen leiden. Stel dat Dave en ik hier een koffie zouden drinken, dan gaat dat rond als een vuurtje en staat het hier direct vol volk. Jij snapt dat niet, wij evenmin, want voor ons is hij gewoon Dave. Mijn zoon heeft nog met hem gespeeld. ‘Sprak hij dan met jou ?’, vragen ze hem. ‘Natúúrlijk,’ zegt mijn zoon dan, ‘ik was zijn aanvoerder.’ En dan kijken de mensen hem aan vol ongeloof. Voor ons blijft hij Dave. Dave die door de straat fietste, Dave die goed kon voetballen, just Dave.”

En opnieuw dat attente karakter. Beckham, vertelt Kirby, bezorgde hem tickets toen hij zijn eerste interland speelde en nodigde hem en zijn zoon uit op zijn huwelijk en World Cup Party. “Dat was heel gek. Je moet aanschuiven om hem te groeten, je ziet hoe hij iedereen vriendelijk maar gereserveerd gedag zegt. Tot hij jou ziet en zijn gezicht plots helemaal ontspant. Eindelijk een bekend gezicht, iemand bij wie hij zichzelf kan zijn, eindelijk normaal doen. Zijn leven is zo goed als onmogelijk geworden. Ooit ging hij met zijn moeder meubels kopen. Binnen de paar minuten verspreidde het gerucht zich en stroomde de winkel helemaal vol. Ooit kwam ik hem zelf tegen in Marks & Spencer. Direct stonden er honderden mensen rond ons, die om een handtekening vroegen. Ik zei : ‘Kom Dave, laat me je niet ophouden, ga maar.’ Maar hij bleef vriendelijk handtekeningen uitdelen. Alleen als ze als familie samen zijn, is hij vergezeld van bodyguards en zal hij nauwelijks toegankelijk zijn.”

Of hij dit Beckhampad een goed idee vindt, vragen we Kirby tot slot. Hij maakt een wegwerpgebaar. “Neen ! Wat is er nu zo opmerkelijk aan het verhaal van onze Dave ? Jongen voetbalt in park, jongen wordt opgepikt door boys club, jongen groeit op, blijkt goed te zijn en wordt profvoetballer. So what ? Voor ons is het just Dave, meer niet. Oké, ik besef wel dat geen enkele voetballer in dit land zo’n status heeft bereikt. Terwijl hij er volgens mij niet eens wat speciaals voor deed, het systeem werkte gewoon goed voor hem. Oké, hij heeft star quality, is samen met een Spice Girl… Ik denk dat Victoria haar invloed wel heeft gehad, ze heeft hem bewust gemaakt van andere markten, de blik geopend voor andere dingen dan het voetbal, waar zij trouwens niet zo van houdt.

“Ik denk dat Davids gezicht intussen één van de bekendste in de wereld is. Misschien dat de Verenigde Staten het laatste land zijn waar ze hem niet kennen. Wellicht is het dan ook geen toeval dat hij daar dezer dagen optreedt aan de zijde van Victoria. Wie weet, kijkt hij al verder dan het voetbal. Dankzij haar. Ja, op dat vlak is Victoria heel sterk.”

door Peter T’Kint

‘Jongen voetbalt in park, jongen wordt opgepikt door boys club, jongen groeit op en blijkt goed te zijn. So what ?”Mijn zoon heeft nog met David gespeeld. Sprak hij dan met jou ?, vragen ze hem. Natúúrlijk, zegt mijn zoon dan, ik was zijn aanvoerder.’