“Het was tijd voor iets nieuws in mijn leven”, zegt de 35-jarige Davy Cooreman, die sinds 1 juni in Nieuwerkerken bij Aalst met zijn vriendin het danscafé Chivas openhoudt. “Mijn grote droom was altijd profvoetballer worden. Dat beroep kon ik meer dan zeventien jaar uitoefenen. Nu wilde ik op eigen benen staan. Een totaal ander leven is dat, met veel uren kloppen en weinig slapen. Maar net als in het voetbal kom ik veel mensen tegen. Ik ben graag onder het volk, hé.”

Het einde van zijn profloopbaan, via AA Gent (1988-92), Cercle Brugge (1992-94), SV Waregem (1994-95), Cercle Brugge (1995-98), Eendracht Aalst (1998-2000), het Israëlische Hapoel Beer Sheeva (2000-02) en La Louvière (2002-04) was minder leuk.

“Ik vertrok in de zomer van 2004 met veel ambitie naar Beringen Heusden-Zolder. We wilden kampioen spelen. Maar ik speelde daar welgeteld 26 minuten, viel in november uit met een zware knieblessure. Een letsel aan de mediale band van de linkerknie. De operatie was geen succes, waardoor ik voor een tweede keer onder het mes moest. Die lukte wel. Weet je, ik ben geen profiteur. Daarom heb ik in augustus vorig jaar, in onderling overleg met het bestuur, mijn contract verbroken. Ik speelde nog exact één wedstrijd, voor de Oost-Vlaamse eersteprovincialer VV Zomergem, een vriendendienst aangezien ik toen werkte als vertegenwoordiger voor verfartikelen. Ik ben nu weer volledig fit. Binnenkort hervat ik de trainingen bij eersteprovincialer Kersken, waar mijn kameraad Georges Arts trainer wordt. Die microbe krijg je niet weg, ook al is het nu maar amateurvoetbal. Wij willen meedoen voor de eindronde.”

Contact met zijn vader Maurice Cooreman, die in het verleden meermaals in opspraak kwam door wedstrijdmanipulatie en naar Afrika vluchtte, heeft hij niet meer. Cooreman koestert liever het topmoment, de bekerwinst met La Louvière tegen Sint-Truiden in 2003. “Ik speelde meer dan tweehonderd wedstrijden in de eerste klasse, werd in Israël verkozen tot beste buitenlander en won toch een keer de beker. Dan moet je tevreden zijn met wat je bereikte”, stelt de Gentenaar. ” Ariël Jacobs, Aimé Anthuenis en Jerko Tipuric waren de beste coaches met wie ik samenwerkte. Ik ben een eigenzinnig iemand. Zij konden hun professionalisme en gedrevenheid perfect op mij overzetten.”

Zijn eigen zoon Dante is momenteel 11 en voetbalt als spits bij derdeklasser Standaard Wetteren. “Net hetzelfde type als ik”, beweert Cooreman. “Ik steun hem, hoop dat hij zijn talent goed zal aanwenden. Hij heeft de voetballende kwaliteiten. Alleen zijn fysieke mogelijkheden moeten nog verbeteren.”

FV