De slagzin van het openingsfilmpje op de website van Danilo Di Luca liegt er niet om : ‘Un uomo, un obiettivo’ – één man, één doel. Sinds vorige zondag is dat doel bereikt : met ‘la maglia rosa’ om de schouders de eindstreep in Milaan halen.

Wie is de man die achter die roze trui schuilgaat ? Zijn palmares mag er alvast wezen : de vorige jaren schreef hij onder meer de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl op zijn naam en dit jaar Luik-Bastenaken-Luik. Danilo Di Luca wordt vaak afgeschilderd als de “killer”, de hooghartige vedette met een voorliefde voor snelle auto’s en mooie vrouwen. Volgens zijn entourage strookt het imago lang niet altijd met de realiteit. Bij wie kunnen we beter terecht om te weten hoe de Girowinnaar werkelijk in elkaar zit, dan bij zijn Vlaamse teamgenoot Frederik Willems ?

Willems benadrukt dat de eindzege in de Giro mede het gevolg is van een uitstekende voorbereiding en een goede teamgeest : “De ploeg heeft enorm sterk gereden, ze hebben de Giro drie weken lang gecontroleerd. De negen namen voor de Giro stonden in december al op papier. Ze zijn alle negen kunnen gaan zoals voorzien, zonder ongelukken of blessures. Daar heeft de ploeg al een mentale kracht uit geput. Danilo zelf heeft met zijn voorbereiding teruggegrepen naar twee jaar geleden : sterke Waalse klassiekers rijden en met die opgebouwde conditie naar de Giro gaan. De tactiek van vorig jaar om die klassiekers te verwaarlozen had immers slecht uitgepakt. Twee jaar geleden kwam hij in de slotweek van de Giro net te kort. Dit jaar is hij even ziek geweest, net voor Milaan-San- remo, en die extra week rust heeft ervoor gezorgd dat zijn topconditie net lang genoeg aanhield.”

Met voorbereiding en teamgeest alleen win je uiteraard geen grote ronde. Wat heeft Di Luca dat de anderen niet hebben ? Willems mag het proberen uit te leggen aan de hand van de zeven klassieke deugden, voor de gelegenheid in een Italiaans kleedje gestoken.

Fede – geloof

Di Luca heeft er altijd in geloofd dat hij een grote ronde zoals de Giro kon winnen, zelfs op momenten dat iedereen hem aanraadde zich maar op de klassiekers toe te leggen. Ook binnen de ploeg, die door de uitstekend verlopen Waalse klassiekers de goede moraal te pakken kreeg, begon dat geloof te groeien. “Samen met FrancoPellizotti was hij de enige die voor een klassement kon rijden”, legt Willems uit. “De tweede week van de Giro is iedereen er echt in beginnen te geloven. Ik reed toen in Catalonië en elke dag wanneer we na de rit weer in de camper kwamen, rees direct de vraag : hoe is het in de Giro ? De berichten werden alsmaar positiever. De ploegentijdrit – waarin ze de schade wilden beperken, maar die ze uiteindelijk wonnen – lanceerde hem perfect. Na de spannende beklimming van de Zoncolan vorige woensdag was het zo ongeveer binnen.”

Prudenza – wijsheid

Di Luca is geen geboren berggeit en al evenmin een legende tegen de chrono. Waaraan dankt hij dan zijn overwinning in de Giro ? Willems : “Danilo is een heel slimme renner, hij voelt de koers perfect aan. Hij weet wat hij kan en wat hij niet kan en hij gebruikt zijn explosiviteit om brokken te maken. Kijk maar naar Luik-Bastenaken-Luik dit jaar : hij springt één keer mee en het is meteen de goede ontsnapping. Over die tactische aspecten van een wedstrijd wordt in Italië veel meer gepraat dan bij ons. Hier zeggen ze dat je goed gereden hebt, ginder wordt besproken waarom het goed was, waarom de koers zo en zo verlopen is en hoe dat het gevolg is van het werk van die en die renner.”

Fortezza – kracht

“Als ik Danilo met één woord moet typeren, dan is het winnaarsmentaliteit“, zegt Frederik Willems. Hij herinnert zich het eerste contact met Di Luca, tijdens de samenkomst van Liquigas eind november : “Het is iemand die respect afdwingt, door zijn uitstraling en door zijn resultaten. Als hij ergens binnenkomt, zal iedereen dat gezien hebben, zijn hoofd hangt niet tussen zijn schouders. Binnen de ploeg wordt hij ook aangezien als de leider. Als er iets te zeggen of te bespreken valt in verband met de ploeg, dan is hij degene die het woord voert. Als Di Luca spreekt, dan zwijgt de rest.”

Carità – naastenliefde

Dan is het ook geen wonder dat Di Luca wel eens arrogantie wordt aangewreven. Toch is dat helemaal niet de ervaring die Willems met hem heeft : “Misschien is hij zo naar de buitenwereld toe, maar dat is meer een vorm van zelfbescherming. Italië is een gekkenhuis en Di Luca is er minstens zo groot als Bettini. Het is echt een heel vriendelijke jongen, altijd de eerste om goeiedag te zeggen of om te vragen hoe het met je gaat. Hij heeft ook veel respect en waardering voor zijn ploeggenoten. Als er voor hem gewerkt wordt, is hij daar dankbaar voor en hij zal dat ook laten blijken. Dat is toch anders dan de ervaring die ik bij Chocolade Jacques had. Daar kwam de appreciatie vooral van de ploegleiding. Hier complimenteren de renners elkaar meer. De nauwste band heeft Danilo met AlessandroSpezialetti, dat is zijn kamergenoot en zo’n beetje zijn privéhelper. Maar hij is voortdurend met heel de ploeg bezig. Hij bekommert zich ook veel om de jonge renners, hij geeft hen tips en stuurt hen bij als ze er bijvoorbeeld toe neigen om te veel op kracht te trainen.”

Temperanza – matigheid

Toegegeven, gematigdheid is niet het eerste woord dat in je opkomt als je de glamourboy uit de Abruzzen zou moeten beschrijven. “Het klopt dat hij gefascineerd is door alles wat met snelheid te maken heeft”, zegt Willems. “Hij heeft een bolide of vijf, zes in zijn garage en hij is altijd geïnteresseerd in de laatste modellen en snufjes. Maar als mens, in de omgang, is hij een bijzonder rustige jongen. Veel praten over zijn ambities doet hij niet. Tijdens stages, na het eten, zit hij veel op zijn kamer. Hij leeft echt helemaal voor zijn sport.”

Giustizia – rechtvaardigheid

In 2004 kreeg Di Luca startverbod in de Ronde van Frankrijk omdat er een onderzoek liep naar hem en zijn toenmalige ploeg Saeco in verband met doping. Hoewel hij zijn onschuld uitschreeuwde en verschillende dopingtests negatief waren, bleef de Tourdirectie onvermurwbaar. Het druiste in tegen Di Luca’s rechtvaardigheidsgevoel en het liet een wrange smaak na. Tijdens de voorbije Giro kondigde hij aan dat hij ten vroegste pas in 2009 weer aan de Tour zou deelnemen “omdat de sfeer hem niet bevalt”. Willems licht toe : “Op dat gebied is hij een echte Italiaan. De manier waarop in Frankrijk gesproken wordt over een koers met twee snelheden, doet vele Italianen pijn, en niet alleen hen. Bij Danilo, die helemaal voor zijn vak leeft, is dat altijd blijven hangen.”

Speranza – hoop

Zijn verbanning uit de Tour 2004 kreeg nog een staartje. De Italiaanse bondscoach Ballerini – nooit te beroerd om zijn huik naar de wind te hangen – weerde hem uit de selectie voor het wereldkampioenschap. Sindsdien heeft Di Luca zijn zinnen nog eens zo hard gezet op de regenboogtrui. Het WK in Stuttgart moet zijn WK worden. Willems : “Het gaat een enorm lastige koers zijn. In totaal moet er meer dan vijfduizend meter hoogteverschil overwonnen worden. Dat parcours is normaal gezien perfect op zijn lijf geschreven.” In september weten we meer. Que sera, sera. S

door Peter Mangelschots