Met de nodige kronkels probeert Aimé Anthuenis voor alweer een cruciale interland rust in de tent te houden, maar de indruk ontstaat dat de bondscoach steeds meer de pedalen kwijtraakt. Vorige week haalde Daniel Van Buyten zwaar uit naar de nationale ploeg. Niet gehinderd door enige bescheidenheid vond de aanvoerder van Hamburg dat hij bij de Rode Duivels moest spelen of anders beter thuis kon blijven. Ofschoon de verdediger die woorden afgelopen vrijdag in een Vlaamse krant herhaalde, veegde Aimé Anthuenis die aantijging dezelfde dag onder de mat : hij zei dat Van Buyten verkeerd was geciteerd.

Je vraagt je af hoe een trainer die zo reageert het respect van de spelersgroep moet blijven afdwingen. Van Aimé Anthuenis is bekend dat hij op een extreme manier gevoelig is voor kritiek. Journalisten die hem aanpakken, belt hij op, al siert het hem dat er achteraf nooit sprake is van enige rancune. Voor zijn internationals hanteert hij duidelijk mildere normen. De knieval naar Emile Mpenza mag dan een wanhoopspoging geweest zijn om alsnog een WK-ticket te pakken, voor de discipline en de rechte lijnen in een groep is zoiets dodelijk. Het is op zijn minst vreemd om nu weer te kijken naar de liefdevolle manier waarop de geblesseerde spits wordt behandeld, nadat hij een paar maanden geleden helemaal was uitgerangeerd. Maar veel discipline, zo weten insiders al langer, zit er niet in de huidige ploeg. Sommigen willen de nationale ploeg gebruiken als etalage om zichzelf in de belangstelling te spelen. En vooral de jongeren nemen het niet zo nauw met de gedragsregels. Meer nog dan Vincent Kompany is Anthony Vanden Borre de exponent van de nonchalante lichting. Hij bezorgde zijn trainers al vaker een punthoofd. Maar wat doet Anthuenis ? Na een paar matchen in de eerste ploeg van Anderlecht vist hij Vanden Borre alweer op. Hij noemt hem een speler voor de toekomst. Terwijl het zaterdag tegen Bosnië-Herzogovina toch om het heden gaat, om een allerlaatste poging om alsnog in de race voor Duitsland te blijven.

De selectiepolitiek van de bondscoach is altijd bizar geweest. Waarom roept hij bijvoorbeeld de met zichzelf in de knoop liggende Mbo Mpenza op ? En hoe kan het dat de vorige maand met AZ spetterende Stein Huysegems voor de trip naar Egypte werd genegeerd, terwijl hij nu minder draait, maar alsnog een selectie krijgt ? Toen kreeg Tom Soetaers de voorkeur op Huysegems. Intussen zit Soetaers bij RC Genk op de bank.

De ambtsperiode van Aimé Anthuenis wordt gekenmerkt door een lange zoektocht naar het juiste concept. In twee en een half jaar is hij nog geen stap verder geraakt. Er staat nog altijd geen raamwerk, er zitten geen vaste patronen in het elftal, er is te weinig spirit, het gewroet van een paar vooral oudere internationals ten spijt. En tactische afspraken worden al eens genegeerd. Zo was het bij de eerste belangrijke interland van Anthuenis, in september 2002 tegen Bulgarije, en zo is het nu nog altijd. De Rode Duivels ondergaan het spel, de hechte defensie waarop de ploeg in betere tijden steunde, is al lang veranderd in een zeef. Naar buiten uit prijst Anthuenis zijn ploeg altijd om hun inzet, maar in feite krijgt dat soort teksten een steeds lachwekkender karakter. Toen de nationale ploeg vorige maand in Egypte speelde, klaagde een deel van de spelers vooral over de armtierige kleedkamers en het belabberde veld. Het is tekenend voor de mentaliteit.

Natuurlijk kan de kwaliteitsarmoede van het Belgische voetbal Anthuenis niet worden aangewreven. Er is te weinig snelheid en te weinig kracht. Clubs willen in hun budget geen ruimte maken voor specialisatie. Het zijn nochtans juist de details die het verschil maken. Naast de pure vakmensen in de diverse facetten van de trainingsarbeid werken ze in het buitenland al langer met psychologische begeleiders en voedingsdeskundigen. Hier blijven dat onontgonnen gebieden. Inventiviteit in het beleid en economisch denken zijn de pijlers waarop een club moet rusten. Dat blijkt voor vele verenigingen nog steeds te hoog gegrepen.

Een nederlaag tegen Bosnië dompelt het Belgische voetbal in een nieuwe crisis. Dan blijft ook Aimé Anthuenis niet overeind en moet er nog maar eens herbegonnen worden. Intussen brokkelt het krediet van de bondscoach verder af. Misschien moet de weinig respectvolle reactie van Daniel Van Buyten ook tegen die achtergrond worden gekaderd : het besef dat het straks voor Anthuenis over en uit is.

door Jacques Sys

Het gaat om het heden. En niet om de toekomst.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content