Eigen stek en eigen tennis gevonden. Beste ranking ooit. ‘Ik heb me nooit zo goed in mijn vel gevoeld’, zegt Kirsten Flipkens. Ze wil het graag tonen op de Koddaert Ladies Open in Torhout.

In 2003 was Kirsten Flipkens (23) het nummer een van de wereld bij de juniores. In het kielzog van Kim Clijsters en Justine Henin moest zij voor de logische opvolging zorgen. Even kwam ze in de top 100 piepen (2006) maar ernstige blessures – aan rug en pols – en te weinig trainingsijver maakten dat ze maar moeilijk het etiket van eeuwige belofte van zich af kon werpen. Edoch, vandaag staat Flipkens mooi in de top 90 van de wereld geparkeerd. Vorig jaar sloop ze in de schaduw van YaninaWickmayer geruisloos naar boven en ook dit seizoen startte ze uitstekend. Ze legde het vuur aan de schenen van Jelena Jankovic (WTA 3) en Dominika Cibulkova (WTA 16) en speelde de finale op het 50.000 dollartoernooi in het Duitse Biberach. Flipkens is veranderd. In november vond ze haar eigen appartementje en onderwijl vond ze ook haar eigen tennis.

Je haalt je hoogste ranking ooit. Hoe voelt dat?

Kirsten Flipkens: “Ik heb altijd gezegd dat mijn vorige record ( WTA 97 in 2006, nvdr) niet mijn hoogste ranking ooit ging zijn. Ik werd toen afgeremd door blessures. Maar nu sta ik inderdaad wel een stapje verder. Dat motiveert natuurlijk alleen maar om nog harder te werken.”

Pinguïn

Is dit een revanche op al de mensen die het geloof in een doorbraak opzegden?

“De mensen die niet in mij geloofden zaten niet in mijn entourage. Die hebben altijd het vertrouwen in mij bewaard.”

Zelf twijfelden we ook wel. Jouw tennis leek maar niet in elkaar te passen. Te weinig kracht, te veel fouten, te onregelmatig.

“Van klein af – dat is nu niet om een dikke nek te tonen – heb ik heel veel mogelijkheden om één bal te slaan. Dat heeft tijd nodig gehad om allemaal ineen te vloeien. Maar het gaat goed nu, ik neem ook vaak de juiste tactische keuzes. Ik heb me eigenlijk nog nooit zo lekker in mijn vel gevoeld op de baan. Met mijn nieuwe trainer, Ann Devries, klikt het ontzettend goed. Carl Van Cappellen reist af en toe met mij mee. Met David Bombeke ( kinesist bij Silence-Lotto, nvdr) werk ik op het fysieke vlak en Peter T’Seyen is mijn sportdokter. Het plaatje klopt nu, en dat is mentaal ook heel belangrijk geweest voor mij. Ik voel dat ik een heel andere Kirsten ben geworden.”

Vertel.

“De motivatie die Ann kan overbrengen en het geloof in mij – dat ik top 50, 60, 70 kan halen -, daar heb ik heel veel uit geput. Sinds ik met haar werk ( september 2008, nvdr), is er geen enkele training geweest dat ik me niet 100 procent heb ingezet. Dat is ook het grote verschil met vroeger. Toen had ik nogal snel het gevoel dat ik goed aan het trainen was terwijl dat eigenlijk niet het geval was. Dat verschil op training maakt dat ik nu 87ste sta en niet meer 150 of 200.”

Heeft dat ook met maturiteit te maken?

“Ik sta gewoon veel gemotiveerder op de baan. Ik ben iemand anders geworden, vind ik zelf. Als ik nu terugdenk aan de manier waarop ik een paar jaar geleden trainde, dat is dag en nacht verschil.”

Waar is die klik gekomen?

“Ik ga de trainers waar ik vroeger mee gewerkt heb zeker niet afbreken, want allemaal hebben ze me wat bijgebracht. Maar wat Ann mij geleerd heeft, is misschien de sleutel tot mijn huidige niveau.”

Je hebt een indrukwekkend blessureverleden. Je was een jaar out met een aangeboren rugafwijking en onderging twee polsoperaties. Helpt dat ook om de huidige hoogconjunctuur te plaatsen?

“Ja. Na de kwartfinale van het toernooi in Biberach begon ik opnieuw wat last te krijgen van mijn rug. Dat zal sowieso altijd een zwak punt blijven. Mijn rug bleek helemaal verkrampt na afloop en onmiddellijk spookten al die gedachten weer door mijn hoofd. Ik ben daar werkelijk nog elke dag mee bezig. Hoe blij ik wel mag zijn om weer op een tennisbaan te kunnen staan. Na de halve finale in Biberach ben ik nog in tranen uitgebarsten, door mijn rug. Dat blijft een trauma. Puur de emoties, bang dat ik weer geblesseerd zou zijn. Het was gelukkig enkel wat wedstrijdspanning die op mijn rug was komen te zitten.”

Hoe hard bepaalt je lichaam hoe je traint?

“Helemaal eigenlijk. Ik train nu veel meer op gevoel, ik weet wanneer er iets niet juist zit. Sinds vorige zomer ben ik weer lichtjes aan het lopen. Daarvoor moest ik altijd fietsen als uithoudingstraining. Ik kan nu al één uur intervaltraining volmaken, al heb ik daar de dag nadien wel nog wat last van.”

Ben jij dan geen half medisch wonder?

( lacht) “Ik heb een aangeboren afwijking, een extra stukje bot, aan mijn onderrug waarbij ik telkens als ik mijn rug uithol steekpijnen krijg. Ik ben bij vier, vijf verschillende dokters geweest en heb tien, twaalf, misschien wel vijftien inspuitingen gekregen. Drie cortisone-injecties hebben gelukkig geholpen want anders had ik hier nu waarschijnlijk niet gezeten.”

Vandaar dat je ook altijd voorzichtig blijft in je ambities?

“Het wordt ten langen leste afgezaagd, maar heel veel hangt nu eenmaal af van mijn lichaam. Mijn eerste doel zal altijd pijnvrij spelen zijn. Daarnaast had ik ook wel een beetje schrik dat als ik in de top 100 raakte, dat ik tevreden ging zijn. Maar dat is niet het geval. Mijn huidige ranking stimuleert me alleen maar om verder te gaan.”

Wat is dan je ambitie, Kirsten?

“Top 50. Ik heb een afspraak met Kim Van Rutten ( technisch directeur VTV, nvdr): als ik het haal, gaat hij als pinguïn verkleed naast de baan zitten supporteren. Dat is nogal een motivatie, hè.” ( lacht)

Oesters

Op de Koddaert Ladies Open (100.000 dollar) in Torhout (4-11 april) kan je alvast een eerste stap zetten.

“Dat toernooi steekt niet alleen boven de vergelijkbare ITF-evenementen uit maar ook boven een WTA-toernooi! Het transport van de speelsters van het hotel naar de club gebeurt dit jaar met Porsches. Dat zegt al genoeg, denk ik. Waanzinnig. De organisatie zit perfect in elkaar.”

De speelsters worden er in de watten gelegd?

“De eerste keer dat ik op de Koddaert binnenkwam, vlogen de scampi’s en de oesters mij al rond de oren. ( lacht) Jean-Pierre Heynderick, de organisator, is ongelooflijk joviaal. Hij doet zijn job met hart en ziel en dat voel je.”

Begint het toernooi al enige respons te krijgen in het buitenland?

“Jazeker, in Biberach waren al drie speelsters, waaronder Karolina Sprem, naar mij toegekomen om te vragen of het een goed toernooi was. Ik zei: speel het maar eens en dan zal je versteld staan. Ik kan geen enkel puntje van kritiek geven.”

Houden zo, en succes! S

door filip dewulf – beeld: belga