Met verbijstering keek Jan Mulder afgelopen vrijdag op uitnodiging van dit blad naar de klassieker tussen Anderlecht en Standard. Hij had zich gruwelijk geërgerd aan het krakkemikkige niveau en het festival van slechte voorzetten in de tweede helft. Terwijl de Brusselse voorzitter Roger Vanden Stock in een opperste vlaag van geluk van een wedstrijd van hoog niveau sprak, vergelijkbaar met de betere matchen in de Bundesliga, was Mulder messcherp voor de beide clubs. En uiteraard dreef tussendoor enige nostalgie boven en praatte Mulder met weemoed over zijn tijd bij Anderlecht, toen de wedstrijden tussen de beide rivalen bol stonden van de passie en de emotie. Het was de periode dat de buitenlandse voetballers nog voor een meerwaarde zorgden maar dat het de Belgen waren die hun stempel drukten. Niets blijft er daar nog van over.
Afgelopen vrijdag begonnen er bij Anderlecht twee Belgen aan de wedstrijd. Ze bleven in de schaduw. Olivier Deschacht beperkte zich in een fysiek sterke defensie tot verdedigen en Mark De Man liep zich op het middenveld de longen uit het lijf. Op dat middenveld recupereerde Lucas Biglia en soleerde Ahmed Hassan, geprikkeld nadat hij de week voordien was vervangen op Lierse. En vooraan groeit de moeilijk van de bal te zetten Mémé Tchité langzamerhand uit tot de meest doortastende spits van deze competitie : ofschoon hij vaak op de bank zat, heeft Tchité met zestien doelpunten en tien assists een voet in bijna de helft van de 53 Brusselse doelpunten. Zo lijkt Anderlecht na de Genkse uitschuiver op Germinal Beerschot naar een nieuwe titel te spurten.
Standard zal dus nog een jaar langer moeten wachten op de titel en krijgt volgende week dinsdag in de bekerwedstrijd op Anderlecht de kans om het blazoen op te poetsen. Het is in die wedstrijd wachten op het vuurwerk dat afgelopen vrijdag ontbrak en op de rentree van Sérgio Conceição, die nu fel wordt gemist. Juist de beker, die de afgelopen jaren een stille dood leek te sterven, krijgt met twee aantrekkelijke halve finales een opknapbeurt. Vooral voor Club Brugge is de cup van levensbelang om een rampzalig seizoen alsnog met een troostprijs af te sluiten. De voortekenen zijn allesbehalve gunstig : Club Brugge voerde afgelopen zaterdag tegen Lokeren nog maar eens een treurmars op. De zoveelste van het seizoen.
Het is opmerkelijke hoeveel meningen er over het blauw-zwarte bolwerk worden geventileerd. Michel D’Hooghe blijft opmerkelijk ver van de polemieken en heeft besloten zich in stilte terug te trekken. Club Brugge staat nog maar eens voor een belangrijke periode : het kan het zich niet veroorloven om straks bij de keuze van het trainerschap opnieuw een fout te maken. Dat het vertrouwen in Cedomir Janevski nu niet wordt uitgesproken, als een soort rustgevend signaal, wijst erop dat Club andere wegen wil inslaan. Terecht. Blauw-zwart moet vooral investeren in een ervaren trainer, in een vakman met een onwrikbare persoonlijkheid die bij de groep respect afdwingt. Het is de absolute voorwaarde om uit het dal te klimmen. Zo’n trainer zal geld kosten. Het gegeven dat Club nog niet weet of het al dan niet Europees speelt, plaatst de club voor een dilemma.
Opmerkelijk lang duurt bij AA Gent ook de al een paar weken geleden aangekondigde contractverlenging van Georges Leekens. Het lijkt erop dat Leekens na iedere wedstrijd weer in vraag wordt gesteld. Met in te spelen op de waan van de dag voer je natuurlijk geen politiek van continuïteit. Na de zege op Roeselare en het verlies van Standard blijven de Buffalo’s in de running voor een Europees ticket. Ook voor AA Gent is de beker een vangnet. Dat is knap voor een ploeg die in het begin van het seizoen met Mbark Boussoufa en Wouter Vrancken twee belangrijke scharnieren verloor. En in een zoektocht naar nieuwe patronen moeizaam uit de startblokken schoot : na zes wedstrijden telde de ploeg amper vijf punten en had hij van alle eersteklassers de meeste goals geïncasseerd.
door Jacques Sys
